Κάπου μέσα στο καλοκαίρι δήλωσα την συμμετοχή μου στον Κλασσικό. Με το που άνοιξαν οι συμμετοχές.
Ήμουν αποφασισμένη. Ήταν η τρίτη χρονιά που θα προσπαθούσα να πάω κι ήλπιζα να μου κάτσει γιατί τις περασμένες δύο χρονιές δεν μπορούσα με τίποτα.
Έλεγα μέσα μου δεν μπορεί να μην τρέξεις στον Κλασσικό. Έρχονται από όλο τον κόσμο γι'αυτή την εμπειρία. Θα το κάνεις. Τέρμα ήμουν αποφασισμένη θα το κάνω....Είχα δει ντοκιμαντέρ, είχα ακούσει ιστορίες ως παιδί από τη μάνα μου που ήταν πάντα επαναναστατικό πνεύμα.
Τι για Σπύρους Λούιδες μου έλεγε, τι για Λαμπράκιδες μου έλεγε. Ζούσα με τους "Δρόμους της Φωτιάς"για χρόνια στο μυαλό....καθώς και με την εικόνα του Φειδιππίδη να λέει το ηρωικό "Νενικήκαμεν"και να πέφτει νεκρός....
...όχι δεν υπήρχε περίπτωση, θα το έκανα...Θα το έκανα κι ας πέθαινα....σκεφτόμουν....πριν τρέξω. Γιατί όταν έτρεξα...( ναι ξέρω είναι ύβρης αλλά...)κατάλαβα γιατί πέθανε ο έρμος ο Φειδιππίδης!
Δεν έχεις κάνει σωστές προπονήσεις μου λέει μια ψιθυριστή φωνή...Σκάσε απαντώ, με αδιάσειστα επιχειρήματα.
![]()
![]()
Εγώ κι ο Δημήτρης. Τρίτος μας πια Μαραθώνιος μαζί! Ήρωας....Αυτό έχω να πω Ηρωααας....Μεγάλη αντοχή στην μίρλα!
![]()
![]()
Όλο αυτό που έζησα στο Μαραθώνα ήταν απίθανο και γι'αυτό αξίζει κανείς να βρεθεί έστω και μαι φορά εκεί! Χιλιάδες...χιλιάδες...χιλιάδες άνθρωποι!!! Χρώματα και φωνές κι αγκαλιές και μουσική και χορός. Πανηγύρι.Γιορτή!!!! Μαζευόμαστε και πέφτει σιγή. Δίνουμε τον όρκο του ευ αγωνίζεσθε στα Ελληνικά και στα Αγγλικά με το χέρι προτεταμένο...Μαγική στιγμή συγκίνησης.
....και κούτσα κούτσα συνεχίζω. Ρημάδι σκέτο. Το όνειρο μου, το 34ο χιλιόμετρο και το ταξί που θα πάρω για να γυρίσω μαζί με το τρελό αγόρι....
Ο Δημήτρης μου δίνει σφουγγαράκια να δροσιστώ. Έχουν πάνω το Μπομπ Σφουγγαράκη...Ο κόσμος δροσίζεται και τα πετάει. Εγώ σε όλη τη διαδρομή κρατάω από δυο τρία και βρέχομαι όλη την ώρα. Νόμιζα πως θα ανατιναχτώ από την ζέστη, σαν να είχε καύσωνα....Καιγόταν το μέσα μου!
Κουβαλούσα λοιπόν τους σφουγγαράκιδες μου παρεούλα και ξάφνου εκεί μια φωνή και πάλι, από την άκρη του δρόμου "Κατερίνααααα...."
![]()
![]()
Γύρισα το κεφάλι μου με ύφος, με πεθαίνεις φίλε δεν αντέχω να ζήσω κι άλλη ντροπή!!!! Και βλέπω τον αγαπημένο μου φίλο μου το Χρήστο, (άλλος ένας φίλος που το blogging κι οι ψηφιακές Γειτονιές, μας έφεραν κοντά), πάντα με την φωτογραφική μηχανή στα χέρια....
Ω! Τι χαρά ήταν αυτή. Έτσι βρωμερή κι ιδρωμένη, χωρίς να με νοιάζει καθόλου, έπεσα στην αγκαλιά του με απόγνωση.
"Σώσε με! Πάρε με από δω. Που έχεις το αμάξι; Έχεις κανένα πιτόγυρο στην τσάντα;"Τελικά το στόμα μου άνοιξε μόνο γα να πει "Μου έλειψες,"με θλίψη γιατί μόνο τότε κατάλαβα πόσο πολύ μου είχε λείψει!
Φιληθήκαμε εκείνος αξιοπρεπής πάντα με την φωτογραφική ως προέκταση του χεριού του κι εγώ μούσκεμα με τους σφουγγαράκιδες στα χέρια και μετά σαν να ίσιωσα λίγο σαν να ξύπνησα από το λήθαργο. "Βγάλε με μια καλή φωτογραφία να φαίνεται οτι πετάω ρε φίλε"...του φώναξα φεύγοντας..."έλα μαγείρεψε την!"Και την μαγείρεψε τόσο που ακόμη κι εγώ μπορώ να πεισθώ πως ήμουν σούπερ χαλαρή και πετούσα....μούσι!
![]()
![]()
Μετά από αυτό ένιωσα άνθρωπος. Δεν ξέρω γιατί, μα ένιωσα πως ότι έγινε πια, έγινε. Πόσο πιο ρεζίλι να γίνω κι εκεί, αρχίσαμε να ακούμε μια τσιρίδα. Η Νόπη μου λέει ο Δημήτρης.
Μια τρελή δρομέας φίλη από το Σύλλογο. Μα τι ακούς; Εγώ δεν ακούω τίποτα! Του είπα. Κι όμως είναι η Νόπη συνεχίζει με σιγουριά...κι ήταν η Νόπη στο 34ο, με το τρελό αγόρι, και λοιπούς φίλους από το Σύλλογο Δρομέων. Είχαν μαζέψει και κάτι πιτσιρίκια κι είχαν κάνει κερκίδα αχτύπητη!
![]()
Ένταξή. Χάος. Μπουγέλα, γέλια, φιλιά, αγκαλιές,ουρλιαχτά. Μαγική στιγμή. Μαγική!!!Αξέχαστη. Πήρα δύναμη μεγατόνων, βλέποντας εκεί το αγόρι μου να μου φωνάζει με τόσο ενθουσιασμό.Τον συγχώρεσα που κοιμόταν το πρωί που έφευγα κι έφαγε ένα πρωινό ίσαμε το μπόι μου! εντάξη δεν είμαι και πρώτο μπόι...λίγο έφαγε....
Γελούσα. Εκείνη τη στιγμή ήμουν ευγνώμων ήμουν χαρούμενη. Δεν ξέρω πως, μα έγινε κάτι μέσα μου...σαν να άνοιξε το φως μέσα στο μυαλό μου...Φύγαμε ντοπαρισμένοι.
![]()
![]()
Να η Αμερικάνικη στιγμή του αγώνα!!! Φιλιούνται αγκαλιάζονται!
Άρχισα να νιώθω καλά και το κατάλαβα γιατί άρχισα να πεινάω. Πεινούσα κολασμένα. Πεινούσα τόσο που στον επόμενο σταθμό τα σφουγγαράκια τα είδα σαν πιτάκια κι έπεσα πάνω τους.
"Όχι ρε συ σφουγγαράκια είναι! Τι κρίμα ρε τι τσιγκουνιά, ρε 'σεις πεινάει ο κόσμος!"
Ήθελα να φάω, να φάω μέχρι να εκραγώ...
Σαν να μου έλειπε καύσιμο....σταμάτησα σε έναν πάγκο τροφοδοσίας και ήπια μονορούφι μια, δυο, τρεις, τέσσερις κοκακόλες κι έφαγα δυο μπανάνες...Δεν ξέρω πως, απλά έγινε...και μετά...μέσα μου έγινε έκρηξη!
Πίνει ο κόσμος χημείες ισοτονικά, τζελάκια....φίλε πιες κοκακολάρα να δεις το φως σου.
Σαράντα κουταλιές ζάχαρη μονοκοπανιά κι έγινα καπνός...
Άρχισα να τρέχω. Επιτέλους να τρέχω. Βρήκα ρυθμό. Βρήκα την χαμένη μου ένταση. Βρήκα τα πατήματα μου κι ήμουν καλά. Το σώμα μου κουρελιασμένο μα τον πόνο τον ήξερα, μου ήταν οικείος. Τρέχαμε πια σταθερά με ωραίο ρυθμό κι ο Δημήτρης δεν το πίστευε. Ούτε κι εγώ. Πιάσαμε συζήτηση.Χαλαρά κι ωραία, έτσι όπως μας αρέσει σαν τρέχουμε μαζί. Έτρεχα. Επιτέλους ένιωθα τη δύναμη μέσα μου. Που ήταν τόση ώρα κρυμμένη; Πως διάολε έγινε αυτό; δεν έχω ιδέα!
Δεν σταμάτησα σε ανηφόρες, σε κατηφόρες, σε ισιάδια σε τίποτα. Είχε περάσει το ένιωθα. Μπαίνοντας στην Αθηνά ένα πανό κρεμασμένο στη γέφυρα..."Κατερίνα μου, σ'αγαπώ!"Κι εγώ τρελέ μου!!!! Δεν ξέρω για ποια Κατερίνα το έγραψες μα αυτή η Κατερίνα σε ευγνωμονεί!
![]()
Μπήκαμε στην Αθήνα με ωραίο καθαρό ρυθμό. Όλοι γύρω αργοί και πονεμένοι. Εγώ πετούσα. Είχε πάρει το μυαλό μου φωτιά!
Δεν ήθελα να σταματήσω γιατί δεν θα μπορούσα να συνεχίσω, το ένιωθα. Δεν ήθελα να κατεβάσω ρυθμό, ήθελα να τελειώσει. Κόσμος, φωνές, αλλαγή φρουράς στην μαγική Ηρώδου Αττικού...δεν έβλεπα τίποτα. Ήξερα πως οι δρομείς που ήρθαν από μακρινές χώρες είχαν μαγευτεί. Έβγαζαν φωτογραφίες, γελούσαν, χαιρετούσαν. Μια πόλη μαγική, γεμάτη Ιστορία! Ήταν εκστασιαμένοι.
Εγώ έτρεχα να φτάσω.Δεν με ένοιαζε τίποτε άλλο, μόνο αυτό...κι εκεί μπαίνοντας στο επιβλητικό Καλλιμάρμαρο όλοι οι δρομείς χαιρετούσαν συγκινημένοι, τους αγαπημένους τους που τους φώναζαν και τους χειροκροτούσαν από τις κερκίδες...όλοι οι υπόλοιποι δρομείς, γιατί εγώ είπαμε, δεν έχω κανονικούς φίλους και κανονική οικογένεια κι αντί να με φωνάζουν εκείνοι τους είδα εγώ από μακριά κι άρχισα να φωνάζω για να με δουν.
Κουνούσα χέρια, πόδια, ούρλιαζα, "Εδώ Εδώ Καλέεεε Καλέ κοιτάξτε με Καλέ. Ρε συυυυυυυς!!!".....Φευ!
Δεν με είδε κανείς να τερματίζω...Μόνο κάποια στιγμή αφού έχω μπει πια στο στάδιο η αδερφή μου, η γνωστή χαρά και τσαχπινιά, με είδε κι άρχισε να τρέχει ως ρεζίλης φωτορεπόρτερ παράλληλα με εμένα για να με προσπεράσει και να καταφέρει να βγάλει μια έστω φωτογραφία....μέχρι που την σταμάτησαν οι εθελοντές γιατί είχε μπει στον αγωνιστικό χώρο και πάτησε κι ένα παππού στο σπιντάρισμα της...Ευτυχώς που δεν πέρασε τη νύχτα στο αυτόφωρο δηλαδή!
Όχι δεν την ξέρω, δεν είναι οικογένεια μου η κυρία!!!! Κι έτσι δεν υπάρχει ούτε μια θριαμβευτική φωτογραφία...μόνο τα ρεζίλια μου αποτυπώθηκαν!
Ούτε μια φωτογραφία να με δείχνει να τρέχω σαν τον άνεμο...η γαζέλα της Αφρικανικής σαβάνας ξαναγύρισε μεταμορφωμένη σε κατσίκα της Ελληνικής υπαίθρου! Μην γελάς, αγαπώ τις κατσίκες, έχω μεγαλώσει με αυτές!
Τελικά λίγο πριν περάσω την αψίδα ήρθαν τα ανιψούδια μου, γιοι της προκομμένης αδερφής μου και με έβγαλαν ασπροπρόσωπη...Μικρούλια μου, με κοιτούσαν σαν να έκανα ανδραγάθημα...που να ήξεραν! Εκεί με τα μικρά μου αγκαλιά, συγκινήθηκα πολύ!!!!
Ξέρετε, εκείνος ο λυγμός της Κατίνας Παξινού που βγαίνει από το στομάχι.... α! στο καλό, δάκρυσα!!!
Μετά είδα τους φίλους και το τρελό αγόρι κι εκεί δεύτερο κύμα συγκίνησης. Μπράβο ρε μωρό τα κατάφερες...
Κι εσύ τα κατάφερες για ακόμη μια φορά να μην βγάλεις ούτε μια φωτογραφία ρε μωρό.Τέλεια τέλεια.Θα μαλώσουμε μετά!
Ήταν φίλοι εκεί που με ξάφνιασαν. Ένα αγαπημένο ζευγάρι με τα πιτσιρίκια τους που μετακόμισαν πρόσφατα από Θεσσαλονίκη. Τρελάθηκα!!!! Έπεσα πάνω στον τοίχο, να φιλήσω εκείνους και τα μικρά τους! Ήταν όλοι εκεί!
Όταν δε, ρώτησα τον ενθουσιασμένο γαμπρό την αδερφή μου και τους λοιπούς, "καλά ρε παιδιά που κοιτούσατε;"...η απάντηση ήταν ξεκάθαρη...εγώ κοίταζα την Γιαντικιάρογλου που κοίταζε την Παπασταύρου...
...κι όλοι με κοίταζαν με συγκατάβαση...πρέπει να ήμουν αξιολύπητο θέαμα η αλήθεια.
Πρησμένη. Ιδρωμένη. Κατακόκκινη και μούσκεμα με τους σφουγγαράκιδες παρέα.... Τα πιτσιρίκια της παρέας μας, όμως θέλουν αν με φιλήσουν με αγκαλιάζουν..."Κυρία Κατερίνα κι εγώ!!!!"φωνάζει η μια ζουρμπουίτσα και με φιλάει....ξανά συγκίνηση ρε τα σκατόπαιδα, λες να μην φαίνομαι αξιολύπητη, αλλά μαχητική;
Το Μαράκι μου λέει ενθουσιασμένο...."Κατερίνα του χρόνου μαζί"...Κοκάλωσα..Θυμάμαι γύρισα απότομα. "Παιδί μου είσαι τρελή;"Της είπα. "Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου παιδί μου, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Δεν με βλέπεις, πως είμαι; Μην μ'ακούσεις ποτέ. Ότι κι αν σου πω αργότερα, μην με ακούσεις. Τώρα θα με ακούς. Τώρα! Είναι σκότωμα. Είναι καταστροφή"
Γελούσε. "Μην γελάς ρε βλαμμένο το εννοώ.Μην τυχόν και το κάνεις αυτό στον εαυτό σου!!!!"Και εννοούσα κάθε λέξη!!!!!
Αμέσως μετά τους αφήνουμε και ο Δημήτρης με οδηγεί μέσα από το διάδρομο. Μας περνούν τα μετάλλια στο λαιμό....Ένταξή το ζήσαμε κι αυτό. Σκέφτηκα...και έπιασα το μετάλλιο στα χέρια μου. Το κοίταξα και πάνω του είχε το Γρηγόρη Λαμπράκη....κι εκεί ξαφνικά black out.
![]()
Άρχισα να κλαίω. Όχι, όχι από το εξευγενισμένο διακριτικό κλάμα...Άρχισα να κλαίω φίλε, με το κλάμα της γνωστής αρκούδας!
Έπεσα κάτω στο ταρτάν. Δεν μπορούσα να σηκωθώ, δεν με κρατούσε η μέση μου.Το σώμα μου σαν ζυμάρι. Έκλαιγα κι έκλαιγα και κοίταζα το μετάλλιο και ήρθαν στο μυαλό μου όλα... Ποια δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι, μα σαν να άνοιξε το πηγάδι μιας μνήμης. Μνήμη κι εικόνες κι ιστορία κι αγώνες κι αξίες και κάτι από μαμά...
Κι εκεί έζησα ακόμη μια ντροπιαστική στιγμή όπου έμοιαζα με σφουγγαρίστρα....Το ξεφτυλίκι συνεχίζεται καθώς ο Δημήτρης μετά από λίγο, με πιάνει από τις μασχάλες και προσπαθεί να με στήσει στα πόδια μου, σαν να μιλά με κάποιον. Κάτι λένε..."τι έπαθε; έγινε κάτι;"
"Σήκω αλλιώς θα φωνάξουν γερανό", σκέφτομαι!
Σαν να ήμουν σπασμένη και τα πόδια μου λαστιχένια. Προσπαθώ θυμάμαι να πατήσω και μέσα μου η φωνή μου η ίδια με διατάζει "στύλωσε επιτέλους τα πόδια σου πόσο ακόμη θα αντέξει αυτός ο άνθρωπος, την ψυχή του έβγαλες τόσες ώρες!"
Ένταξή. "Μόλις το τερμάτισες κοπελιά". Είπα στον εαυτό μου. Πιο χαμηλά δεν υπάρχει μάνα μου και επιτέλους σηκώθηκα!!!
Μετά από λίγο είμαι όρθια ξυπόλητη. Δεν υπάρχει περίπτωση να φορέσω παπούτσια. Είναι τόσο πρισμένα τα χέρια και τα πόδια μου που τα νιώθω σαν τσουρέκια. Ο Δημήτρης κρατάει τα παπούτσια μου, άλλου χέρια, αλλού πόδια, αλλού μυαλά....κι έτσι απλά, τέλειωσε....
Στο ξενοδοχείο συναντάμε τους άλλους φίλους δρομείς. Όλοι λαμπεροί και χαρούμενοι, να μιλούν για σούπερ χρόνους και να μοιράζονται εμπειρίες κι εγώ ένα παρτάλι.
Τι έγινε; με ρωτά ένας από αυτούς...Όλα καλά, απαντά ο Δημήτρης, μόνο που δεν θα το ξανακάνει λέει...
Α!!! μην έχεις εμπιστοσύνη σε αυτά που λένε οι γυναίκες και για την γέννα έτσι λένε και το ξεχνάνε...Απαντά ο φίλος δρομέας.
Πάει περίπατο κι η γυναικεία μου φερεγγυότητα, γιατί είχε τελικά, δίκιο...γαμώτο!
Και να μια τελευταία φωτογραφία, λίγο πριν ανεβούμε στο λεωφορείο με ύφος αερικού."Τι έγινε ρε παιδιά, έζησα;"
Όχι, δεν αναρωτιέμαι αν τερμάτισα αλλά αν επιβίωσα! γελάω πια σαν θυμόμαστε με τους φίλους και λέμε με ενθουσιασμό "Τι ζήσαμε ρε παιδιά, τι ζήσαμε"...
Τι ζήσαμε λέει! Μάγκα μου, κόντεψα να αφήσω τα κοκαλάκια μου σε εκείνη την διαδρομή!
![]()
Μπήκαμε αμέσως στο λεωφορείο της επιστροφής σε ένα δύσκολο ταξίδι με το σώμα να αρχίσει να βγάζει πόνους παντού. Ένιωθα άρρωστη μα ανακουφισμένη που είχε πια τελειώσει όλο αυτό το ταξίδι....Ταξίδι....
Η επόμενη ημέρα με βρήκε μέσα σε ένα λήθαργο λίγο πριν φύγω στη δουλειά κι ύστερα άρχισαν να έρχονται μηνύματα.
Που είσαι;τερμάτισες; τι συμβαίνει; είσαι καλά; Πραγματικά συγκινήθηκα με το ενδιαφέρον όλων!
Ο Στέλιος ένας φίλος δρομέας από την Κύπρο μου στέλνει λόγια δύναμης "και μπουσουλώντας θα το έκανες"μου γράφει...Μην νομίζεις δεν απείχα πολύ!
Πολλοί επικοινώνησαν για να μου στείλουν την έγνοια τους. Μα ένα τηλεφώνημα με ξάφνιασε. Ένας άνθρωπος σημαντικός. Δουλεύουμε χρόνια μαζί σε ομάδες. Μου θύμισε τον ρόλο μου, την ευθύνη μου..."Μας ανησύχησες. Εσύ κουβαλάς εμάς μαζί σου, τρέχεις με όλους μας, τρέχεις για εμάς"...μου είπε και ταράχτηκα! Είναι στ'αλήθεια λοιπόν έτσι;
Οι άνθρωποι μου έδιναν συγχαρητήρια κι εγώ ένιωθα ντροπή για όλη την εμπειρία. Ένιωθα πως δεν άξιζα πραγματικά τα συγχαρητήρια που άκουγα! Ιδίως από ανθρώπους που τρέχουν πολλά και ατελείωτα χιλιόμετρα και ξέρουν από πόνο.
Έκανα πλάκα με όλους και γέλασα πολύ μιλώντας με την αδερφή μου που με ξέρει καλά και ένιωθε την κάθε βλακεία μου...κι ύστερα ήρθε ένα μήνυμα αλλιώτικο...
Τον πρώτο μου Μαραθώνιο τον έκανα στην Ιθάκη, ως θεραπεύτρια πολλά χρόνια πριν! Ήταν θεραπευτικός μαραθώνιος κι έχω κάνει πια πολλούς. Πολλούς και σπουδαίους.
Υπάρχει μια ολόκληρη ιεροτελεστία. Μια τελετουργία και μια δομή, σε έναν Θεραπευτικό Μαραθώνιο, όπου οι θεραπευτικές διαδικασίες αρχίζουν μετά από προετοιμασία και "εξαγνισμό"και ολοκληρώνονται κοντά 48 ώρες μετά...Μπορεί και παραπάνω!
Έχω δει ανθρώπους να παλεύουν με τον εαυτό τους. Να αναμετριούνται με τον φόβο τους. Έχω δει ανθρώπους να φεύγουν, να εγκαταλείπουν και ήξερα πως πάνε εκεί έξω να βρουν το θάνατο. Ήξερα πως ίσως κάποιους να μην τους ξαναδώ ποτέ.
Κάποιους του αγαπούσα βαθιά και θυμάμαι να αγκαλιαζόμαστε με τους φίλους συναδέλφους και να κλαίμε γιατί πονούσαμε σε κάθε αντίο, σε κάθε αλλαγή, σε κάθε πόνο των ανθρώπων που είχαμε και νιώθαμε την θεραπευτική τους ευθύνη. Έχω δει ανθρώπους να σπάνε, να κάνουν την μεγάλη αλλαγή, να παίρνουν ρίσκα, να αποδομούνται...
Έχω δει δάκρυα κι αίματα από τους τραυματισμούς τους σε έντονες στιγμές, σάλια, μύξες, ιδρώτα κι ακατάληπτες λέξεις. Ναι η θεραπεία δεν είναι όμορφη και λαμπερή!Ούτε η προσπάθεια!
Έχω ακούσει λέξεις σκληρές, έχω κρατήσει στα χέρια μου ανθρώπους λιπόθυμους από την εξάντληση που φέρνει ο πόνος κι έχω κλάψει μαζί τους...Έχω υπάρξει μάρτυρας αυτής της μαγικής διαδρομής κι ευγνωμονώ τη ζωή για αυτές τις μαγικές στιγμές. Για εκείνους του μαραθώνιους....Για εκείνα τα πρόσωπα που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Θυμάμαι κάποτε κάποιον θεραπευόμενο να μου λέει πως για να αντέξεις ένα Μαραθώνιο πρέπει να γίνει ο εγωισμός σου σφουγγαρόπανο!
Μπορεί να φαντάζει αστείο και χαριτωμένο όλο αυτό που έγραψα μα τελικά, ο Μαραθώνιος της Αθήνας, με αποδόμησε. Έκανε τον εγωισμό μου σφουγγαρόπανο. Αυτός ο Μαραθώνιος, με ταπείνωσε....
Κι αυτό το ένιωσα σαν ευλογία, την στιγμή που διάβασα εκείνο το μήνυμα....από έναν άνθρωπο που "έτρεξε"σε θεραπευτικό Μαραθώνιο...κι εγώ ήμουν τότε ο συμπορευτής και καθοδηγητής του.
Είδα τις στιγμές της αμφισβήτησης, της άρνησης, της εγκατάλειψης...Ένιωσα στο πετσί μου τη θλίψη, την οργή και την απόγνωση ενός ανθρώπου που παλεύει για την ζωή του. Είδα την υπέρβαση την στιγμή που απλά αφέθηκε κι έδειξε εμπιστοσύνη στον ίδιο του τον εαυτό....κι αναγνώρισα. Αναγνώρισα τον εαυτό μου σε κάθε στιγμή που βίωσα σε εκείνη την αδιανόητη διαδρομή του Κλασσικού Μαραθωνίου...Είδα τον εαυτό μου σε κάθε επίπονο βήμα αμφισβήτησης.
Ένιωσα την υπέρβαση μέσα μου! Ένιωσα το μεγαλείο. Το μεγαλείο των ανθρώπων που αναμετρήθηκαν με το θάνατο κι έγιναν σφουγγαρόπανα για να ζήσουν...και ξαφνικά ένιωσα ντροπή. Ντροπή για εμένα που τόλμησα να σκεφτώ την εγκατάλειψη. Κι ευγνωμοσύνη που τελικά δεν το έκανα.
Ευγνωμοσύνη στον εαυτό μου και στον συνοδοιπόρο μου...που με την σταθερότητα και την διακριτική του βοήθεια με κράτησε στον αγώνα. Στον αγώνα που είχα να κάνω με τον εαυτό μου!
Το μήνυμα έκλεισε με τα δικά μου δάκρυα έκπληξης...."Μου άνοιξες την όρεξη, μήπως να το δοκιμάσω;"έγραψε και όταν τον ρώτησα "Τι λες; Να ζήσουμε ακόμη έναν Μαραθώνιο μαζί;" Πήρα μια μαγική απάντηση...Μαγική και γενναιόδωρη!!!!
...κι έτσι απλά ένας άνθρωπος που είχε ξεφύγει κάποτε από το θάνατο και κουβαλά στο πετσί του αυτή τη μνήμη, μου υπενθύμισε το νόημα μιας προσπάθειας!
Ο κάθε Μαραθώνιος είναι ξεχωριστός...το ξέρω...μα αυτός, αυτός ήταν ο δικός μου Θεραπευτικός Μαραθώνιος...Το δικό μου Βατερλώ και η δική μου Νίκη!
Σε λίγες ημέρες η Ιθάκη της ψυχής μου έχει γενέθλια. Τριάντα τέσσερα χρόνια ζωής. Τριαντατέσσερα χρόνια, γεννά ελεύθερους ανθρώπους κι η ελευθερία για να την φτάσεις θέλει κόπο. Θέλει "αρετή και τόλμη"...θέλει πόνο κι αγωνία και επιμονή κι υπομονή, ακόμη και θυσία...Μα πάνω από όλα θέλει κάτι πελώριο. Αυτοεκτίμηση κι αυτή χτίζεται βήμα βήμα, μέσα από την υπέρβαση!
Την προσωπική μας υπέρβαση!
Αυτό μου το έμαθε ο προσωπικός μου δρόμος, μα πρώτοι μου προπονητές, πρώτοι μου εκπαιδευτές εκείνοι. Εκείνοι που έκαναν την δική τους υπέρβαση όχι για την εμπειρία ή την επίγνωση...μα για να σώσουν την ζωή τους. Σας αγαπώ. Σας ευχαριστώ. Σας ευγνωμονώ.
Μαζί σας έμαθα να "τρέχω"! Μου μάθατε να μην εγκαταλείπω, ακόμη κι όταν νομίζω πως με έχω εγκαταλείψει! Μαζί σας κάθε αγώνας είχε νόημα!
Καλημέρα αγαπημένοι...Έχω ήδη αρχίσει τα όνειρα. Θα γίνουμε πολλοί και θα βρεθούμε στο δρόμο. Το μήνυμα της Ιθάκης μου, το βρήκα πολλές φορές ως μήνυμα στη ζωή, με άλλους ανθρωπους που αγάπησα. "Μπορώ αλλά όχι μόνος μου."
Όχι απαραίτητα γιατί δεν μπορώ...μα γιατί δεν θέλω. Δεν θέλω να μπορώ μόνος μου! Θέλω να μπορώ μαζί.
Σας αφιερώνω το λατρεμένο αυτό τραγούδι με το οποίο κλείσαμε έναν θεραπευτικό μαραθώνιο χρόνια πριν κι έγινε από τότε το τραγούδι μας, εκεί στην Ιθάκη. Τα παιδιά των δρόμων... και ο τίτλος του ακόμη, δεν είναι τυχαίος!!!
Θα σας βρω στο δρόμο. Για την χαρά. Την επίγνωση.Την μαγεία. Για το τσαλάκωμα.
Θα σας βρω στο δρόμο, για το μαζί και την ταπείνωση...Για την υπέρβαση! Ναι, ακριβώς γι'αυτό! Για την γαμημένη την υπέρβαση!
Γιατί...για σκέψου...Πόσα χρόνια έχεις να νιώσεις ότι "μπορείς"; Μπορείς γαμώτο!!!!
Κατερίνα
Ήμουν αποφασισμένη. Ήταν η τρίτη χρονιά που θα προσπαθούσα να πάω κι ήλπιζα να μου κάτσει γιατί τις περασμένες δύο χρονιές δεν μπορούσα με τίποτα.
Έλεγα μέσα μου δεν μπορεί να μην τρέξεις στον Κλασσικό. Έρχονται από όλο τον κόσμο γι'αυτή την εμπειρία. Θα το κάνεις. Τέρμα ήμουν αποφασισμένη θα το κάνω....Είχα δει ντοκιμαντέρ, είχα ακούσει ιστορίες ως παιδί από τη μάνα μου που ήταν πάντα επαναναστατικό πνεύμα.
Τι για Σπύρους Λούιδες μου έλεγε, τι για Λαμπράκιδες μου έλεγε. Ζούσα με τους "Δρόμους της Φωτιάς"για χρόνια στο μυαλό....καθώς και με την εικόνα του Φειδιππίδη να λέει το ηρωικό "Νενικήκαμεν"και να πέφτει νεκρός....
...όχι δεν υπήρχε περίπτωση, θα το έκανα...Θα το έκανα κι ας πέθαινα....σκεφτόμουν....πριν τρέξω. Γιατί όταν έτρεξα...( ναι ξέρω είναι ύβρης αλλά...)κατάλαβα γιατί πέθανε ο έρμος ο Φειδιππίδης!
Τρέξαμε λοιπόν με την τρελοπαρέα στην Κρήτη ένα μήνα πριν και πετούσε η ομάδα. Μετά από εκεί εγώ σταμάτησα τα πετάγματα. Αυξημένο πρόγραμμα, δύσκολα ωράρια, ελάχιστες προπονήσεις...Είπα να το αναβάλω για μια ακόμη φορά, μα οι φίλοι....αχ αυτοί οι δρομικοί σύντροφοι. "Θα 'μαστε μαζί, μην μασάς...Θα το πάμε χαλαρά, θα περπατήσουμε στην ανάγκη, στις ανηφόρες. Έλα μην κάνεις πίσω."Όλοι μαζί μπορούμε, είπε η Ελισάβετ. Θα νικήσουμε τον φόβο είπε ο Μάριος. Θα σε βοηθήσω εγώ είπε ο Δημήτρης φίλος και πρόεδρος στου Συλλόγου Δρομέων Υγείας Θεσσαλονίκης....και ψήθηκα γιατί ήθελα τόσο να ψηθώ!
Θα κατεβαίναμε Αθήνα με το Σύλλογο Δρομέων Υγείας Θεσσαλονίκης, με λεωφορείο. Μαζί ο support man μου...Το τρελό αγόρι. Σε ένα λεωφορείο με δρομείς κι ένας άσχετος...Όλοι μιλούσαν ασταμάτητα για χρόνους, δρόμους, τροφές, διαδρομές..."Δεν ζηλεύεις;"Τον ρώτησα.
"Σιγά μην ζηλέψω.Δεν τρελάθηκα ακόμα!"Μου απάντησε....Το λέω εγώ μια ζωή. Αυτός είναι ένας κανονικός άνθρωπος!!!!
"Σιγά μην ζηλέψω.Δεν τρελάθηκα ακόμα!"Μου απάντησε....Το λέω εγώ μια ζωή. Αυτός είναι ένας κανονικός άνθρωπος!!!!
Όλες αυτές τις μέρες έχω αγωνία μα έχω και χαρά. Ένας ενθουσιασμός κρυφός.Το μυαλό ανοιχτό χοροπηδούσε στη σκέψη, όλη την εβδομάδα....Θα πάω στον Κλασσικόοοοοοοο....Σάββατο πρωί ξεκινάμεεεεεε!
Δεν έχεις κάνει σωστές προπονήσεις μου λέει μια ψιθυριστή φωνή...Σκάσε απαντώ, με αδιάσειστα επιχειρήματα.
Δεν έχεις καλή φυσική κατάσταση...Βούλωσε το, της λέω με νόημα!
Δεν είσαι σωστά προετοιμασμένη θα τραυματιστείς...Με προειδοποιεί. Είσαι γρουσούζα και πάρε δρόμο λέω μελιστάλαχτα στον καθρέφτη μου....Σιγά μη σ'ακούσω! Παιδί μου η αρχαία διαδρομή με περιμένει!!!!
Πέμπτη απόγευμα....κάτι γίνεται....Ήρθε. Γαστρενετερίτιδα την λένε! Δούλευα ασταμάτητα ως πολύ αργά. Γύρισα σπίτι μετά τα μεσάνυχτα κομμάτια από την κούραση, την πείνα και την εξάντληση...
Την επόμενη μέρα με ξετίναξε η κοπελιά με το μεγάλα Γάμα! Σερνόμουν από καναπέ σε καναπέ....
Δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι σε δυο μέρες θα έτρεχα 42 χιλιόμετρα...Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να είμαι καλά την επομένη μέρα για να βγάλω το ταξίδι.
Το έβγαλα...σερνόμενη και πάλι.
Την επόμενη μέρα με ξετίναξε η κοπελιά με το μεγάλα Γάμα! Σερνόμουν από καναπέ σε καναπέ....
Δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι σε δυο μέρες θα έτρεχα 42 χιλιόμετρα...Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να είμαι καλά την επομένη μέρα για να βγάλω το ταξίδι.
Το έβγαλα...σερνόμενη και πάλι.
Το βράδυ στην Αθήνα κατάφερα κι έφαγα μια μακαρονάδα ήπια και κάτι ηλεκτρολύτες γιατί είχα ρέψει από την αφυδάτωση....Στο ξενοδοχείο που μέναμε το απόγευμα καταφθάνει καλάθι υπερπαραγωγή με φρούτα....δώρο των τρελών που έχουμε για φίλους!
Τρελαθήκαμε με την φροντίδα τους! Χτύπησα και μια μπανανούλα στα γρήγορα και βγήκαμε μαζί και μας πήγαν σε μια πανέμορφη μπουάτ! Τον Μπλε Παπαγάλο σου λέει βγαλμένο από Ελληνική ταινία...κι ήμασταν καταπληκτικό παρεάκι. Τινάξαμε το μπαρ στον αέρα πίνοντας κοκακόλες και τσάγια!
Μετά την κοινή μας ανάβαση στον Όλυμπο, με τον Γαβριήλ και την Μαρία μας ενώνουν πολλά. Ήρθαν λοιπόν να μας σεργιανίσουν σε μια τέλεια βραδινή βόλτα στην μαγική σχεδόν καλοκαιρινή Αθήνα... Περάσαμε τέλεια με τόνους γέλιου και μαζευτήκαμε σχετικά γρήγορα (και καλά) για να κοιμηθώ εγώ νωρίς...
Τρελαθήκαμε με την φροντίδα τους! Χτύπησα και μια μπανανούλα στα γρήγορα και βγήκαμε μαζί και μας πήγαν σε μια πανέμορφη μπουάτ! Τον Μπλε Παπαγάλο σου λέει βγαλμένο από Ελληνική ταινία...κι ήμασταν καταπληκτικό παρεάκι. Τινάξαμε το μπαρ στον αέρα πίνοντας κοκακόλες και τσάγια!
Μετά την κοινή μας ανάβαση στον Όλυμπο, με τον Γαβριήλ και την Μαρία μας ενώνουν πολλά. Ήρθαν λοιπόν να μας σεργιανίσουν σε μια τέλεια βραδινή βόλτα στην μαγική σχεδόν καλοκαιρινή Αθήνα... Περάσαμε τέλεια με τόνους γέλιου και μαζευτήκαμε σχετικά γρήγορα (και καλά) για να κοιμηθώ εγώ νωρίς...
Ένα γεμάτο τετράωρο κοιμήθηκα κι ήταν μια χαρά αν σκεφτώ πως συνήθως κοιμάμαι αγχωμένα δύωρα πριν από τέτοιες εμπειρίες.
Αφήνω τον supporter του αίσχους να κοιμάται μακάρια στο μαλακό στρώμα και με τους λοιπούς τρελούς φεύγουμε ξημερώματα σχεδόν για Μαραθώνα...Χαρούμενοι, χρωματιστοί ενθουσιασμένοι όλοι! Κι εγώ μαζί, συγκρατημένη, μα χαρούμενη...Άντε να το ζήσουμε κι αυτό σκέφτομαι!
Φτάνουμε στο Μαραθώνα. Κόσμος λαός. Μα από που ήρθαν όλοι αυτοί. Μιλιούνια. Χρώματα, ομάδες, διαφημιστικά, χάος...Ένας τύπος με πλήρη αθλητική περιβολή καπνίζει καθισμένος στο πεζοδρόμιο. Να δικός μου είναι αυτός σκέφτομαι...Αυτός ο αλλοπρόσαλλος τύπος μου μοιάζει!
Συναντάμε την υπόλοιπη ομάδα των φίλων που θα τρέξουμε μαζί. Κρήτη και Θεσσαλονίκη ενωμένοι ξανά. Φωτογραφίες, γέλια, άγχος.Φόβος κάπου μακριά μα ο ενθουσιασμός μας παρασύρει όλους...Τρελή χαρά!!!!!
Εγώ κι ο Δημήτρης. Τρίτος μας πια Μαραθώνιος μαζί! Ήρωας....Αυτό έχω να πω Ηρωααας....Μεγάλη αντοχή στην μίρλα!
Σκεφτόμουν πως ένιωθαν τώρα όλοι αυτοί οι ξένοι που βρέθηκαν εκεί από κάθε άκρη της γης. Υπέροχα. Δυνατά! Στον Αυθεντικό Μαραθώνιο. Εκεί στο σημείο της γέννησης του να δίνουν όρκο πως θα αγωνιστούν τίμια! Υπέροχο συναίσθημα...
Κι αμέσως μετά η εκκίνηση και φεύγουν οι πρώτοι των πρώτων! Σαν σίφουνες πέρασαν από μπροστά μας. Αγέρωχοι. Δυνατοί.
![]()
![]()
Λίγο πριν ξεκινήσουμε έρχονται μηνύματα στο κινητό μου. Είναι όλα γεμάτα πάθος και έμπνευση για να με κινητοποιήσουν. Ανάμεσα τους κι αυτό... "...καλή επιτυχία αδερφή και μην ξεχνάς.Χαρά και τσαχπινιά"...μόνο εκείνη μπορούσε να γράψει ένα τέτοιο μήνυμα. Η αδερφή μου η τρελή!
Το απογείωσε το συναίσθημα λέμε!!!!
![]()
Το απογείωσε το συναίσθημα λέμε!!!!
Ένιωθα απίθανα. Η μέρα καταπληκτική, ο ουρανός, όνειρο, η μουσική φανταστική...Βγάζουμε μια φωτογραφία όλοι μαζί πριν ξεκινήσουμε όμορφοι, καθαροί ξεκούραστοι, λαμπεροί...Είμαστε ωραίοι νιώθουμε ωραία, οι φίλοι ο κόσμος, σφιχταγκαλιαζόμαστε ξεκινάμε, χορεύουμε, χτυπάμε παλαμάκια...Από τον ενθουσιασμό χοροπηδάω, δεν μπορώ να σταθώ ακίνητη κι από την χαρά χτυπάω δυνατά τα χέρια μου! Ναι ναι ρε γαμώτο πάμε.
Ποια φυσική κατάσταση, ποια γαστρεντερίτιδα, ποια αφυδάτωση ξέχνα τα όλα.
Το'χεις το'χεις....φωνάζει η γαζέλα μέσα μου!Είσαι εδώ!!!!
Ποια φυσική κατάσταση, ποια γαστρεντερίτιδα, ποια αφυδάτωση ξέχνα τα όλα.
Το'χεις το'χεις....φωνάζει η γαζέλα μέσα μου!Είσαι εδώ!!!!
....κι αρχίζει!
Αρχίζει η πιο ντροπιαστική εμπειρια της δρομικής μου ζωής...και όχι μόνο!
Στο 13ο χιλιόμετρο αρχίζω να νιώθω πως κάτι δεν πάει καλά...Δεν τραβάει. Μιλάω, γελάω, κάνω χαβαλεδάκο με τους άλλους και προσπαθώ να με πείσω...Μα δεν τραβάει φίλε η γαζέλα μόλις ψόφησε!
Δεν λέω τίποτε σε κανέναν, στις ανηφόρες μένω πιο πίσω έχω το νου μου στους άλλους. Αγχώνομαι, μην χαθούμε, μην αγχωθούν, μην το ένα μην το άλλο. Ακούω το όνομα μου..."Κατερίνα δυνατααααα μπράβο μπράβο!!!"
Βλέπω μια κοπέλα να με χαιρετά, την κοιτώ παραξενεμένη...
"Δεν με ξέρεις μου φωνάζει, σε ξέρω εγώωωω!!!"
Γελάω....δεν είχα δύναμη να σηκώσω το χέρι να την χαιρετίσω ούτε να ρωτήσω το όνομα της.. είχε αρχίσει η κατάρρευση από τόσο νωρίς! Όποια κι αν είσαι φίλη μου αναγνώστρια, σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, σου χρωστώ μια αγκαλιά!
Βλέπω μια κοπέλα να με χαιρετά, την κοιτώ παραξενεμένη...
"Δεν με ξέρεις μου φωνάζει, σε ξέρω εγώωωω!!!"
Γελάω....δεν είχα δύναμη να σηκώσω το χέρι να την χαιρετίσω ούτε να ρωτήσω το όνομα της.. είχε αρχίσει η κατάρρευση από τόσο νωρίς! Όποια κι αν είσαι φίλη μου αναγνώστρια, σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, σου χρωστώ μια αγκαλιά!
Συνεχίζω έτσι σιωπηλά με τους άλλους τριγύρω να σχολιάζουν τα πάντα, την τρελή Ελισάβετ να βγαίνει από τον αγώνα για να βγει selfie με τον Ρουβά...κι εγώ να μην έχω κουράγιο ούτε να γελάσω...
"Καλά μαρή παράτησες τον αγώνα για να βγεις φωτογραφία; Και τι τον τραβολογάς έτσι τον άνθρωπο!!!"
"Χαρά και τσαχπινιά δεν είπαμε; Δεν θα βγω εγώ φωτογραφία με τον Σάκη; Δεν σφάξανε", απάντησε η Ελισάβετ που σε όλο τον αγώνα στην Κρήτη ένα μήνα πριν, έτρεχε φωνάζοντας σε κάθε χωριό, "Ζήτω η Θεσσαλονίκη"ξεσηκώνοντας τους Κρητικούς! Είναι ξεκάθαρο πως έχω μπλέξει με τρελούς!
"Καλά μαρή παράτησες τον αγώνα για να βγεις φωτογραφία; Και τι τον τραβολογάς έτσι τον άνθρωπο!!!"
"Χαρά και τσαχπινιά δεν είπαμε; Δεν θα βγω εγώ φωτογραφία με τον Σάκη; Δεν σφάξανε", απάντησε η Ελισάβετ που σε όλο τον αγώνα στην Κρήτη ένα μήνα πριν, έτρεχε φωνάζοντας σε κάθε χωριό, "Ζήτω η Θεσσαλονίκη"ξεσηκώνοντας τους Κρητικούς! Είναι ξεκάθαρο πως έχω μπλέξει με τρελούς!
Κάνουμε χαβαλεδάκο για το δρομικό απόρρητο. Μια θεωρία που βγάλαμε με τον Αλέκο στον αγώνα της Κρήτης. Ότι γίνεται στον αγώνα μένει στον αγώνα!!!και αφορά τα πάντα...από συζητήσεις, μέχρι συμπεριφορές. Μην μας βγει και το όνομα...είναι γνωστόν πως την ώρα της κούρασης κάνεις και λες πράγματα που είναι καλύτερο να μην τα ξέρουν όλοι. Με τους δρομικούς συντρόφους μας δένουν όρκοι σιωπής! Ντροπιαστικής σιωπής....
Στο 15ο ο Μάριος ο Κρητικός φίλος δρομέας που θα τρέχαμε μαζί τον πρώτο του Μαραθώνιο, κάνει συγκρίσεις με τον αγώνα στην Κρήτη. Είμαι καλύτερα εδώ μου λέει. Εγώ χειρότερα του απαντώ. "Είμαι εδώ", μου λέει και το εννοεί.
Είναι αυτές οι μεγάλες κουβέντες που λες κι ακούς κι έχουν νόημα εκεί στο δρόμο και σε ξαφνιάζουν... "Ευχαριστώ ρε φίλε", του απαντώ και το εννοώ...
Είναι αυτές οι μεγάλες κουβέντες που λες κι ακούς κι έχουν νόημα εκεί στο δρόμο και σε ξαφνιάζουν... "Ευχαριστώ ρε φίλε", του απαντώ και το εννοώ...
Μα η πίεση που ένιωθα ήταν απίστευτη...Ο φόβος έρχονταν σαν κύμα. Ήταν τόσο διαφορετικά και καινούρια τα συμπτώματα που άρχισα να φοβάμαι αληθινά. Πρώτα άδειασε το στήθος μου. Άδειασε από αέρα, έτσι ξαφνικά κι ύστερα άρχισε να σφίγγει. Ένιωθα τους παλμούς στο λαιμό και δεν μπορούσα να καταπιώ, ούτε να ανασάνω...Πάει είπα παθαίνω καρδιά αυτό ήταν. "Δεύτε τελευταίον βήμαν!"
Μετά από λίγο τα νεφρά νόμιζα πως καίγονται σαν να έπαιρναν φωτιά κι έσφιγγαν...Θα χάσω τα νεφρά μου. Σκέφτηκα.
Θεούλη, πως θα ζήσω χωρίς νεφρά; Θα καούν από την αφυδάτωση.
Θεούλη, πως θα ζήσω χωρίς νεφρά; Θα καούν από την αφυδάτωση.
Μετά από λίγο το κεφάλι άρχισε να φουντώνει. Ανέβαζα θερμοκρασία μόνο στο κεφάλι σαν να είχα πυρετό. Έκρηξη σκέφτηκα θα εκραγεί το κεφάλι μου. Αυτό ήταν παθαίνω εγκεφαλικό....Εγκεφαλικό σε Μαραθώνιο...έβλεπα τους τίτλους στις ιστοσελίδες...
"Μαραθωνοδρόμος του αίσχους υπέστει βαρύ εγκεφαλικό, μετά από καρδιακή προσβολή, την ώρα που κατέρρεαν τα νεφρά της!"
"Μαραθωνοδρόμος του αίσχους υπέστει βαρύ εγκεφαλικό, μετά από καρδιακή προσβολή, την ώρα που κατέρρεαν τα νεφρά της!"
...κι εκεί στην πρώτη μεγάλη ανηφορική πορεία ήρθε η απόγνωση....και για πρώτη φορά είπα στο διπλανό μου "δεν το βγάζω Δημήτρη."Εκείνος με κοίταξε χαλαρά.
Ήθελα να μου πει..."Α! Τέλεια καλύτερα να σταματήσεις το σωστό είναι αυτό. Σταμάτα για να μην πάθεις εγκεφαλικό. Άλλωστε ποιος ανόητος ενδιαφέρεται να τρέξει αυτό το Μαραθώνιο; Όλοι αυτοί που ήρθαν από την άκρη του κόσμου είναι καμένοι! Βασικά σταματάω μαζί σου κι εγώ γιατί όλο αυτό είναι μια μαλακία!"
Αντί για αυτό μου απαντά..."καλά θα δούμε, πάμε λίγο πιο χαλαρά..."
"Άι σιχτίρ και άι στο διάλο"ήθελα να πω αλλά δεν είχα το κουράγιο....και συνέχισα...Το στομάχι μου έκανε συσπάσεις. Το ένιωθα άδειο και πονούσε φριχτά. Νόμιζα θα πεθάνω.
Μετά από λίγο άρχισα να ακούω το ρόγχο του θανάτου. Αλήθεια, άκουγα το βογκητό μου μέσα μου. Τώρα θα πεθάνω, ύστερα θα πεθάνω, μετά τη στροφή θα πεθάνω.Ο κόσμος γελούσε, μιλούσε, έτρεχε κι εγώ σκεφτόμουν πως θα σταματήσω....πως θα γίνει να σταματήσω με ένα καλό άλλοθι...τύπου μπήκε φορτηγό στον αγώνα και την πάτησε. Έπεσε μετεωρίτης πάνω της. Έπεσε από τον ουρανό κομμάτι αεροπλάνου και τη χτύπησε...ένα γρήγορο, αντικειμενικό κι αναμφισβήτητο άλλοθι ρε παιδί μου, να γλιτώσω!
Σταμάτησα κάποια στιγμή εκεί στο 20 με 21.Τέρμα φίλε δεν θα πεθάνω εγώ. Τέρμα. Ο Δημήτρης με ρωτά αν χρειάζομαι κάτι.
Την ησυχία μου χρειάζομαι. Ένα καυτό μπάνιο να φύγει η μπίχλα κι ένα κρεββάτι. Μια μαλακή κουβέρτα. Ένα πιτόγυρο που έχω να φάω μήνες γαμώτο και μια μπύρα ίσαμε το μπόι μου και μετά ένα παγωτό. Ναι! Ένα τεράστιο χωνάκι με παγωτό μπισκοτολούκουμο από το Μίλτο ....
"όχι", του απαντάω "...μόνο να μείνω μόνη μου θέλω μόνο για λίγο..."
Περπατάω κι υπολογίζω.Το έχω πάρει απόφαση θα σταματήσω. Οι υπόλοιποι με ρωτούν, με κοιτούν με αγωνία, ο Δημήτρης είναι μακριά μου σε απόσταση ασφαλείας μάλλον και τους παρακινεί να φύγουν για να μου δώσουν χώρο.Το ίδιο κάνει κι εκείνος, μα αλλάζει ρυθμό. Μένει σταθερά, στο οπτικό μου πεδίο.
Περπατάω μόνη.Τους βλέπω να απομακρύνονται και νιώθω επιτέλους ελεύθερη να καταρρεύσω, να σταματήσω χωρίς να με δουν. Θα το μάθουν αργότερα και θα τους πω πως συνέβη κάτι αδιανόητο...κάτι που ούτε το φανταζόμουν δηλαδή...έπαθα σκορβούτο, σαλμονέλα, έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μου, κάτι, κάτι, κάτι θα βρω!
Συνεχίζω να περπατάω.Το στήθος μου να εκραγεί. Ζαλάδα, τάση για εμετό, ιδρώτας και μετά ρίγη, ανεβάζω πυρετό... τι χαρά!!!!
Το πιο έντονο συναίσθημα ήταν πως δεν ήθελα να είμαι εκεί. Δεν ήθελα. Δεν ήθελα.Δεν ήμουν εγώ. Ήμουν σε πλήρη άρνηση!
Δεν ήξερα γιατί πήρα αυτή τη γαμημένη απόφαση. Γιατί δεν άκουσα κανένα σημάδι.Τα γόνατα έτρεμαν η αδυναμία έπιασε κόκκινο...Περπατούσα μόνη, έτρεχα λίγο, φούσκωνα, μου ερχόταν ζαλάδα και τρέμουλο, σταματούσα ξαναπερπατούσα. Ο Δημήτρης ερχόταν σιωπηλά, μου έδινε κάτι να φάω, κάτι να πιω, ένα σφουγγάρι, έφευγε, ξαναρχόταν... Μια ανηφόρα κι άλλη κι άλλη....ε! το στανιό μου μέσα φτάνει.Φτάνει πια. Ένα ισιάδι Σαλονικιώτικο δεν έχει αυτός ο δρόμος. Τον ανήφορο μου μέσα. Γιατί δεν τον τρέχουμε ανάποδα; ο κόσμος πάει προς τη θάλασσα κι όχι προς το βουνό!
Ο κόσμος χαρούμενος χρωματιστός, μια φωνή ξανά "μπράβο Κατερίνααα"....μια κοπέλα μέσα από τον αγώνα, με προσπερνά.
Ποια είσαι;
Η Ειρήνη, μου φωνάζει. Άλλη μια αναγνώστρια που έγινε φίλη!
Μπράβο ρε Ειρήνη ήθελα να πω, μα δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω, μόνο λίγο ένα νόημα έκανα με το χέρι....Συγνώμη Ειρηνάκι...
Ένιωθα την απόλυτη ξεφτίλα. Είπα, σταματάω τώρα....την ώρα εκείνη με προσπερνά ένας ηλικιωμένος σερνόμενος...Καλά θα σταματήσω λίγο αργότερα, σκέφτομαι. Στο επόμενο χιλιόμετρο λέω, να να η ευκαιρία τώρα θα σταματήσω...και δίπλα μου περνάει μια τύπισσα που κουβαλά ασθμαίνοντας, ένα τεράστιο σάκο με μια τεράστια Ελληνική σημαία....γαμώτο!!! Θα σταματήσω μετά...Στο επόμενο χιλιόμετρο είναι η ευκαιρία μου...σταματάω και με περνά ξυπόλυτος ένας αρχαίος Έλληνας, με πλήρη περιβολή περικεφαλαία κι ασπίδα...όχι ρε φίλε την γκαντεμιά μου!!!!! Κάθε φορά που ήθελα να σταματήσω βρισκόμουν δίπλα σε ένα μικρό θαύμα και κώλωνα. Μπορεί αυτός και δεν μπορείς εσύ δηλαδή;
Έλεγε η ενοχλητική φωνή μέσα μου! Ούτε να εγκαταλείψω δεν μπορώ με την ησυχία μου γαμώτο!!!!
Τα συμπτώματα άλλαζαν κάθε λεπτό. Δεν αναγνώριζα τίποτε. Οι πόνοι στη μέση, στα πόδια, στα πέλματα είναι όλοι γνωστοί μα εδώ υπήρχαν συμπτώματα πρωτόγνωρα κι εκεί πάνω σε μια ακόμη ανηφόρα ήρθε η πρώτη κράμπα. Ο μυς πάνω από το γόνατο ξαφνικά κοκάλωσε έτσι χωρίς καμία ένδειξη. Έπεσα στην κυριολεξία σαν να πάγωσε το πόδι. Δεν ένιωθα τίποτα σαν να ήταν κούτσουρο. Σωριάστηκα σε δευτερόλεπτα χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερο ξαφνιάστηκα...τι έγινε ρε παιδιά.
Ένας διασώστης ξεπρόβαλε ο Δημήτρης κοντοστάθηκε...η ευκαιρία μου να σταματήσω κι όμως σηκώθηκα σαν υπνωτισμένη και συνέχισα, κουτσαίνοντας. Χωρίς καμία ουσιαστική εξήγηση...έχασα την ευκαιρία μου και μπήκα στον κόσμο της κράμπας. Οι μύες κοκάλωναν και ξεκοκάλωναν στο λεπτό. Δεν το είχα ξαναζήσει αυτό. Ήταν βίαιο, απρόσμενο. Ήθελα να γελάσω δηλαδή...τι άλλο ρε φίλε!!!! Τι άλλο θα γίνει δηλαδή! Έβλεπα να περνούν τα λεωφορεία με τους ανθρώπους που εγκατέλειψαν και ζήλευα...
Τυχερούληδες κάθονται σκεφτόμουν. Ένας άνθρωπος πεσμένος μέσα στα αίματα στην άκρη του δρόμου....κι από πάνω του διασώστες. Τυχερούλης, είναι ξαπλωτός...σκεφτόμουν. Ένας άνθρωπος σε φορείο τυλιγμένος να τρέμει λίγο παρακάτω...Τυχερούλης τώρα θα τελειώσει το μαρτύριο...άρχισα να γελάω.
Σταμάτησα ξαφνικά. Στοπ! Είπα δυνατά. Ο Δημήτρης ξαφνιασμένος με κοίταξε. "Φίλε αυτό είναι φιάσκο."
Του είπα. "Δεν είναι Μαραθώνιος, είναι ρεζίλι. Είναι ξεφτίλα. Ένταξή τέρμα σταματάω."
"Μην το απορρίπτεις πριν το τέλος"μου είπε ο Δημήτρης. "Παιδί μου τι να απορρίψω.Θα βγάλω άλλα 15 χιλιόμετρα περπατώντας; Έχει μουδιάσει το μυαλό μου. Όλο θα πεθάνω και δεν πεθαίνω να ησυχάσω ρε φίλε! Τέρμα ως εδώ ήταν.Ακόμη και να τερματίσω σε δέκα ώρες, δεν είναι Μαραθώνιος αυτό! Κοροϊδεύω τον εαυτό μου... "
"Έχεις δίκιο κι εγώ το ίδιο. Όλο αυτό είναι μια γενική ανοησία. Υπέρβαση και μαλακίες...πάμε να πιούμε τσιπουράκι και να φάμε κανένα μεζεδάκι να γουστάρουμε..."
ήθελα να μου πει..."Καλά στο 34ο χιλιόμετρο μας περιμένει το τρελό σου αγόρι. Πάμε να σε παραδώσω σε εκείνον..."μου είπε αντ 'αυτού για κακή μου τύχη!
"Ρε φίλε είναι έξι χιλιόμετρα μέχρι εκεί. Έξι ολόκληρα χιλιόμετρα πως θα φτάσω;"...
"Έχεις δίκιο ας πάρουμε ταξί"...ήθελα να μου πει..."Σιγά σιγά και χαλαρά"μου απάντησε με την ήρεμη στωική φωνή του και τον μίσησα...
Πονηρέ άνθρωπε, ξέρω τι κάνεις, παίζεις με το μυαλό μου! Και συνέχισα να τρέχω νιώθοντας αδικία που κανείς δεν με καταλαβαίνει, κανείς δεν νιώθει την απόγνωση μου, να έρθει να με σώσει...
Ήθελα να κάτσω εκεί στη γωνιά και να ρίξω ένα γοερό κλάμα να μ'ακούσει ο ουρανός. Το σώμα μου έκλεινε. Έκλεινε ρε φίλε πως να το πω δηλαδή!
Περνούσαν δίπλα μου χαρούμενοι άνθρωποι. Κάτι χαρούμενοι Κινέζοι με στολές, κάτι ευτυχισμένοι Αμερικάνοι, με περούκες. Κάτι κοριτσάκια με πον πον και τούλινες φούστες. Ένας τύπος με χλαμύδα και σανδάλια...ρε φίλε έτρεχε με σανδάλια, θα τρελαθώ!
Σκεφτόμουν να τους βάλω τρικλοποδιά, να τους σπρώξω να πέσουν να γκρεμοτσακιστούν, να τους ξεριζώσω την περούκα....
Οι άνθρωποι χειροκροτούσαν, εμψύχωναν. Μπράβο, μπράβο. Μπράβο παιδιά!
"Άσε μας κι εσύ κυρά μου!"
Κουράγιο. Μόνο λίγα χιλιόμετρα έμειναν...
"Α!ναι, έλα να τα κάνεις εσύ!"έλεγα από μέσα μου....
Γερά, γερά, γερά με τσαμπουκά, φώναζαν κάτι πιτσιρίκια κι ήθελα να κάνω ΜΠΟΥ σαν τον μανιακό κλόουν στο It για να εξαφανιστούν, την ώρα που οι υπόλοιποι χαιρετούσαν κι ο Δημήτρης ενθουσιαζόταν....
"Νιώθεις τον παλμό;"
"Ναι νιώθω τον παλμό μου να σβήνει, φίλε..."
Αισθανόμουν σαν να βγήκε μέσα μου εκείνο το διαβολάκι που θα τους έπαιρνε όλους αμπάριζα! Ω ρε πίκρα....ναι! Έχω κι αυτό τον εαυτό!
Άρχισα να παίρνω ότι είχα. Ισοτονικά, ηλεκτρολύτες, depon, δεξτρόζη, ότι έβρισκα. Η ατονία μου χτύπησε κόκκινο. Μαδερ φάκερ σκέφτηκα σε άπταιστα ελληνικά θα γίνω σαν τα καρτούν που λιώνουν στην άσφαλτο...Μια λέξη μόνο ζούσα. Αγωνία!
Ο Δημήτρης χαλαρός. Λίγο πιο μπροστά μου να μου δίνει χώρο, να ηρεμήσω, να σκεφτώ, μα πάντα εκεί να τον βλέπω και να νιώθω ασφάλεια. Δεν μου μιλούσε καθόλου, σε αντίθεση με τον Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης που δεν είχε βάλει γλώσσα μέσα! Μόνο ερχόταν μου έφερνε κάτι να φάω, κάτι να πιω και μετά συνέχιζε λίγο πιο εκεί...μην το πάρουν τα σκάγια γιατί αν ήμουν καλά θα έβριζα...μα δεν είχα το κουράγιο ούτε αυτό να κάνω, για να εκτονωθώ!
Μετά από την ντόπα με όλα αυτά που πήρα, για λίγα χιλιόμετρα το βρίσκω. Είμαι καλύτερα.Σαν να στυλώθηκα...και μετά λίγο πριν προλάβω να χαρώ ήρθε το ξενύχιασμα...Ούρλιαζα μέσα μου.Ο πόνος εμφανίστηκε από το πουθενά κι όλοι οι πόνοι μαζί δεν συγκρίνονταν μαζί του. Κατάλαβα γιατί το ξενύχιασμα είναι αποτελεσματικό βασανιστήριο.
Όχι ρε γαμώτο, σκέφτηκα πάνω που άρχισα να το'χω θα χάσω το Μαραθώνιο για τα νύχια, κοίτα τώρα ρεζιλίκι!
Χοροπήδησε το μυαλό μου. Βγήκαν τα νύχια μου λέω ξαφνικά στο Δημήτρη. Δεν νομίζω μου απαντά, με εκείνη την ενοχλητική ψυχραιμία του. Τι δεν νομίζεις παιδάκι μου!
Έχω χάσει το μυαλό μου από τον πόνο.
Σταματάω στους επόμενους διασώστες. Γελοία τελείως. Πρώτον δεν μπορούσα να καθίσω, δεν δίπλωνε η μέση μου. Δεύτερον δεν μπορούσα να βγάλω το παπούτσι. Τρίτον δεν μπορούσα να βγάλω την κάλτσα. Τέταρτον δεν φαινόταν να υπάρχει τίποτε απολύτως στα κατακόκκινα με τέλειο πεντικιούρ παρακαλώ νύχια μου, ενώ εγώ πονούσα κολασμένα.
Πέμπτον προσπαθούσε ο διασώστης να βάλει γάζες ανάμεσα στα δάχτυλα για να μην τρίβονται και του έσπρωχνα τα χέρια κι όλα αυτά αλήθεια χωρίς να το καταλαβαίνω, μέχρι που χαμογέλασε και με κοίταξε και τότε κατάλαβα τι έκανα. Όλα στον αυτόματο, μιλάμε για απόγνωση. Να πονάς και να μην έχεις τραυματισμό...μα πόση ξεφτίλα να αντέξω!
Αντί για αυτό μου απαντά..."καλά θα δούμε, πάμε λίγο πιο χαλαρά..."
"Άι σιχτίρ και άι στο διάλο"ήθελα να πω αλλά δεν είχα το κουράγιο....και συνέχισα...Το στομάχι μου έκανε συσπάσεις. Το ένιωθα άδειο και πονούσε φριχτά. Νόμιζα θα πεθάνω.
Μετά από λίγο άρχισα να ακούω το ρόγχο του θανάτου. Αλήθεια, άκουγα το βογκητό μου μέσα μου. Τώρα θα πεθάνω, ύστερα θα πεθάνω, μετά τη στροφή θα πεθάνω.Ο κόσμος γελούσε, μιλούσε, έτρεχε κι εγώ σκεφτόμουν πως θα σταματήσω....πως θα γίνει να σταματήσω με ένα καλό άλλοθι...τύπου μπήκε φορτηγό στον αγώνα και την πάτησε. Έπεσε μετεωρίτης πάνω της. Έπεσε από τον ουρανό κομμάτι αεροπλάνου και τη χτύπησε...ένα γρήγορο, αντικειμενικό κι αναμφισβήτητο άλλοθι ρε παιδί μου, να γλιτώσω!
Σταμάτησα κάποια στιγμή εκεί στο 20 με 21.Τέρμα φίλε δεν θα πεθάνω εγώ. Τέρμα. Ο Δημήτρης με ρωτά αν χρειάζομαι κάτι.
Την ησυχία μου χρειάζομαι. Ένα καυτό μπάνιο να φύγει η μπίχλα κι ένα κρεββάτι. Μια μαλακή κουβέρτα. Ένα πιτόγυρο που έχω να φάω μήνες γαμώτο και μια μπύρα ίσαμε το μπόι μου και μετά ένα παγωτό. Ναι! Ένα τεράστιο χωνάκι με παγωτό μπισκοτολούκουμο από το Μίλτο ....
"όχι", του απαντάω "...μόνο να μείνω μόνη μου θέλω μόνο για λίγο..."
Περπατάω κι υπολογίζω.Το έχω πάρει απόφαση θα σταματήσω. Οι υπόλοιποι με ρωτούν, με κοιτούν με αγωνία, ο Δημήτρης είναι μακριά μου σε απόσταση ασφαλείας μάλλον και τους παρακινεί να φύγουν για να μου δώσουν χώρο.Το ίδιο κάνει κι εκείνος, μα αλλάζει ρυθμό. Μένει σταθερά, στο οπτικό μου πεδίο.
Περπατάω μόνη.Τους βλέπω να απομακρύνονται και νιώθω επιτέλους ελεύθερη να καταρρεύσω, να σταματήσω χωρίς να με δουν. Θα το μάθουν αργότερα και θα τους πω πως συνέβη κάτι αδιανόητο...κάτι που ούτε το φανταζόμουν δηλαδή...έπαθα σκορβούτο, σαλμονέλα, έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μου, κάτι, κάτι, κάτι θα βρω!
Συνεχίζω να περπατάω.Το στήθος μου να εκραγεί. Ζαλάδα, τάση για εμετό, ιδρώτας και μετά ρίγη, ανεβάζω πυρετό... τι χαρά!!!!
Το πιο έντονο συναίσθημα ήταν πως δεν ήθελα να είμαι εκεί. Δεν ήθελα. Δεν ήθελα.Δεν ήμουν εγώ. Ήμουν σε πλήρη άρνηση!
Δεν ήξερα γιατί πήρα αυτή τη γαμημένη απόφαση. Γιατί δεν άκουσα κανένα σημάδι.Τα γόνατα έτρεμαν η αδυναμία έπιασε κόκκινο...Περπατούσα μόνη, έτρεχα λίγο, φούσκωνα, μου ερχόταν ζαλάδα και τρέμουλο, σταματούσα ξαναπερπατούσα. Ο Δημήτρης ερχόταν σιωπηλά, μου έδινε κάτι να φάω, κάτι να πιω, ένα σφουγγάρι, έφευγε, ξαναρχόταν... Μια ανηφόρα κι άλλη κι άλλη....ε! το στανιό μου μέσα φτάνει.Φτάνει πια. Ένα ισιάδι Σαλονικιώτικο δεν έχει αυτός ο δρόμος. Τον ανήφορο μου μέσα. Γιατί δεν τον τρέχουμε ανάποδα; ο κόσμος πάει προς τη θάλασσα κι όχι προς το βουνό!
Ο κόσμος χαρούμενος χρωματιστός, μια φωνή ξανά "μπράβο Κατερίνααα"....μια κοπέλα μέσα από τον αγώνα, με προσπερνά.
Ποια είσαι;
Η Ειρήνη, μου φωνάζει. Άλλη μια αναγνώστρια που έγινε φίλη!
Μπράβο ρε Ειρήνη ήθελα να πω, μα δεν μπορούσα ούτε να μιλήσω, μόνο λίγο ένα νόημα έκανα με το χέρι....Συγνώμη Ειρηνάκι...
Ένιωθα την απόλυτη ξεφτίλα. Είπα, σταματάω τώρα....την ώρα εκείνη με προσπερνά ένας ηλικιωμένος σερνόμενος...Καλά θα σταματήσω λίγο αργότερα, σκέφτομαι. Στο επόμενο χιλιόμετρο λέω, να να η ευκαιρία τώρα θα σταματήσω...και δίπλα μου περνάει μια τύπισσα που κουβαλά ασθμαίνοντας, ένα τεράστιο σάκο με μια τεράστια Ελληνική σημαία....γαμώτο!!! Θα σταματήσω μετά...Στο επόμενο χιλιόμετρο είναι η ευκαιρία μου...σταματάω και με περνά ξυπόλυτος ένας αρχαίος Έλληνας, με πλήρη περιβολή περικεφαλαία κι ασπίδα...όχι ρε φίλε την γκαντεμιά μου!!!!! Κάθε φορά που ήθελα να σταματήσω βρισκόμουν δίπλα σε ένα μικρό θαύμα και κώλωνα. Μπορεί αυτός και δεν μπορείς εσύ δηλαδή;
Έλεγε η ενοχλητική φωνή μέσα μου! Ούτε να εγκαταλείψω δεν μπορώ με την ησυχία μου γαμώτο!!!!
Τα συμπτώματα άλλαζαν κάθε λεπτό. Δεν αναγνώριζα τίποτε. Οι πόνοι στη μέση, στα πόδια, στα πέλματα είναι όλοι γνωστοί μα εδώ υπήρχαν συμπτώματα πρωτόγνωρα κι εκεί πάνω σε μια ακόμη ανηφόρα ήρθε η πρώτη κράμπα. Ο μυς πάνω από το γόνατο ξαφνικά κοκάλωσε έτσι χωρίς καμία ένδειξη. Έπεσα στην κυριολεξία σαν να πάγωσε το πόδι. Δεν ένιωθα τίποτα σαν να ήταν κούτσουρο. Σωριάστηκα σε δευτερόλεπτα χωρίς προειδοποίηση. Περισσότερο ξαφνιάστηκα...τι έγινε ρε παιδιά.
Ένας διασώστης ξεπρόβαλε ο Δημήτρης κοντοστάθηκε...η ευκαιρία μου να σταματήσω κι όμως σηκώθηκα σαν υπνωτισμένη και συνέχισα, κουτσαίνοντας. Χωρίς καμία ουσιαστική εξήγηση...έχασα την ευκαιρία μου και μπήκα στον κόσμο της κράμπας. Οι μύες κοκάλωναν και ξεκοκάλωναν στο λεπτό. Δεν το είχα ξαναζήσει αυτό. Ήταν βίαιο, απρόσμενο. Ήθελα να γελάσω δηλαδή...τι άλλο ρε φίλε!!!! Τι άλλο θα γίνει δηλαδή! Έβλεπα να περνούν τα λεωφορεία με τους ανθρώπους που εγκατέλειψαν και ζήλευα...
Τυχερούληδες κάθονται σκεφτόμουν. Ένας άνθρωπος πεσμένος μέσα στα αίματα στην άκρη του δρόμου....κι από πάνω του διασώστες. Τυχερούλης, είναι ξαπλωτός...σκεφτόμουν. Ένας άνθρωπος σε φορείο τυλιγμένος να τρέμει λίγο παρακάτω...Τυχερούλης τώρα θα τελειώσει το μαρτύριο...άρχισα να γελάω.
Σταμάτησα ξαφνικά. Στοπ! Είπα δυνατά. Ο Δημήτρης ξαφνιασμένος με κοίταξε. "Φίλε αυτό είναι φιάσκο."
Του είπα. "Δεν είναι Μαραθώνιος, είναι ρεζίλι. Είναι ξεφτίλα. Ένταξή τέρμα σταματάω."
"Μην το απορρίπτεις πριν το τέλος"μου είπε ο Δημήτρης. "Παιδί μου τι να απορρίψω.Θα βγάλω άλλα 15 χιλιόμετρα περπατώντας; Έχει μουδιάσει το μυαλό μου. Όλο θα πεθάνω και δεν πεθαίνω να ησυχάσω ρε φίλε! Τέρμα ως εδώ ήταν.Ακόμη και να τερματίσω σε δέκα ώρες, δεν είναι Μαραθώνιος αυτό! Κοροϊδεύω τον εαυτό μου... "
"Έχεις δίκιο κι εγώ το ίδιο. Όλο αυτό είναι μια γενική ανοησία. Υπέρβαση και μαλακίες...πάμε να πιούμε τσιπουράκι και να φάμε κανένα μεζεδάκι να γουστάρουμε..."
ήθελα να μου πει..."Καλά στο 34ο χιλιόμετρο μας περιμένει το τρελό σου αγόρι. Πάμε να σε παραδώσω σε εκείνον..."μου είπε αντ 'αυτού για κακή μου τύχη!
"Ρε φίλε είναι έξι χιλιόμετρα μέχρι εκεί. Έξι ολόκληρα χιλιόμετρα πως θα φτάσω;"...
"Έχεις δίκιο ας πάρουμε ταξί"...ήθελα να μου πει..."Σιγά σιγά και χαλαρά"μου απάντησε με την ήρεμη στωική φωνή του και τον μίσησα...
Πονηρέ άνθρωπε, ξέρω τι κάνεις, παίζεις με το μυαλό μου! Και συνέχισα να τρέχω νιώθοντας αδικία που κανείς δεν με καταλαβαίνει, κανείς δεν νιώθει την απόγνωση μου, να έρθει να με σώσει...
Ήθελα να κάτσω εκεί στη γωνιά και να ρίξω ένα γοερό κλάμα να μ'ακούσει ο ουρανός. Το σώμα μου έκλεινε. Έκλεινε ρε φίλε πως να το πω δηλαδή!
Περνούσαν δίπλα μου χαρούμενοι άνθρωποι. Κάτι χαρούμενοι Κινέζοι με στολές, κάτι ευτυχισμένοι Αμερικάνοι, με περούκες. Κάτι κοριτσάκια με πον πον και τούλινες φούστες. Ένας τύπος με χλαμύδα και σανδάλια...ρε φίλε έτρεχε με σανδάλια, θα τρελαθώ!
Σκεφτόμουν να τους βάλω τρικλοποδιά, να τους σπρώξω να πέσουν να γκρεμοτσακιστούν, να τους ξεριζώσω την περούκα....
Οι άνθρωποι χειροκροτούσαν, εμψύχωναν. Μπράβο, μπράβο. Μπράβο παιδιά!
"Άσε μας κι εσύ κυρά μου!"
Κουράγιο. Μόνο λίγα χιλιόμετρα έμειναν...
"Α!ναι, έλα να τα κάνεις εσύ!"έλεγα από μέσα μου....
Γερά, γερά, γερά με τσαμπουκά, φώναζαν κάτι πιτσιρίκια κι ήθελα να κάνω ΜΠΟΥ σαν τον μανιακό κλόουν στο It για να εξαφανιστούν, την ώρα που οι υπόλοιποι χαιρετούσαν κι ο Δημήτρης ενθουσιαζόταν....
"Νιώθεις τον παλμό;"
"Ναι νιώθω τον παλμό μου να σβήνει, φίλε..."
Αισθανόμουν σαν να βγήκε μέσα μου εκείνο το διαβολάκι που θα τους έπαιρνε όλους αμπάριζα! Ω ρε πίκρα....ναι! Έχω κι αυτό τον εαυτό!
Άρχισα να παίρνω ότι είχα. Ισοτονικά, ηλεκτρολύτες, depon, δεξτρόζη, ότι έβρισκα. Η ατονία μου χτύπησε κόκκινο. Μαδερ φάκερ σκέφτηκα σε άπταιστα ελληνικά θα γίνω σαν τα καρτούν που λιώνουν στην άσφαλτο...Μια λέξη μόνο ζούσα. Αγωνία!
Ο Δημήτρης χαλαρός. Λίγο πιο μπροστά μου να μου δίνει χώρο, να ηρεμήσω, να σκεφτώ, μα πάντα εκεί να τον βλέπω και να νιώθω ασφάλεια. Δεν μου μιλούσε καθόλου, σε αντίθεση με τον Μαραθώνιο της Θεσσαλονίκης που δεν είχε βάλει γλώσσα μέσα! Μόνο ερχόταν μου έφερνε κάτι να φάω, κάτι να πιω και μετά συνέχιζε λίγο πιο εκεί...μην το πάρουν τα σκάγια γιατί αν ήμουν καλά θα έβριζα...μα δεν είχα το κουράγιο ούτε αυτό να κάνω, για να εκτονωθώ!
Μετά από την ντόπα με όλα αυτά που πήρα, για λίγα χιλιόμετρα το βρίσκω. Είμαι καλύτερα.Σαν να στυλώθηκα...και μετά λίγο πριν προλάβω να χαρώ ήρθε το ξενύχιασμα...Ούρλιαζα μέσα μου.Ο πόνος εμφανίστηκε από το πουθενά κι όλοι οι πόνοι μαζί δεν συγκρίνονταν μαζί του. Κατάλαβα γιατί το ξενύχιασμα είναι αποτελεσματικό βασανιστήριο.
Όχι ρε γαμώτο, σκέφτηκα πάνω που άρχισα να το'χω θα χάσω το Μαραθώνιο για τα νύχια, κοίτα τώρα ρεζιλίκι!
Χοροπήδησε το μυαλό μου. Βγήκαν τα νύχια μου λέω ξαφνικά στο Δημήτρη. Δεν νομίζω μου απαντά, με εκείνη την ενοχλητική ψυχραιμία του. Τι δεν νομίζεις παιδάκι μου!
Έχω χάσει το μυαλό μου από τον πόνο.
Σταματάω στους επόμενους διασώστες. Γελοία τελείως. Πρώτον δεν μπορούσα να καθίσω, δεν δίπλωνε η μέση μου. Δεύτερον δεν μπορούσα να βγάλω το παπούτσι. Τρίτον δεν μπορούσα να βγάλω την κάλτσα. Τέταρτον δεν φαινόταν να υπάρχει τίποτε απολύτως στα κατακόκκινα με τέλειο πεντικιούρ παρακαλώ νύχια μου, ενώ εγώ πονούσα κολασμένα.
Πέμπτον προσπαθούσε ο διασώστης να βάλει γάζες ανάμεσα στα δάχτυλα για να μην τρίβονται και του έσπρωχνα τα χέρια κι όλα αυτά αλήθεια χωρίς να το καταλαβαίνω, μέχρι που χαμογέλασε και με κοίταξε και τότε κατάλαβα τι έκανα. Όλα στον αυτόματο, μιλάμε για απόγνωση. Να πονάς και να μην έχεις τραυματισμό...μα πόση ξεφτίλα να αντέξω!
....και κούτσα κούτσα συνεχίζω. Ρημάδι σκέτο. Το όνειρο μου, το 34ο χιλιόμετρο και το ταξί που θα πάρω για να γυρίσω μαζί με το τρελό αγόρι....
Ο Δημήτρης μου δίνει σφουγγαράκια να δροσιστώ. Έχουν πάνω το Μπομπ Σφουγγαράκη...Ο κόσμος δροσίζεται και τα πετάει. Εγώ σε όλη τη διαδρομή κρατάω από δυο τρία και βρέχομαι όλη την ώρα. Νόμιζα πως θα ανατιναχτώ από την ζέστη, σαν να είχε καύσωνα....Καιγόταν το μέσα μου!
Κουβαλούσα λοιπόν τους σφουγγαράκιδες μου παρεούλα και ξάφνου εκεί μια φωνή και πάλι, από την άκρη του δρόμου "Κατερίνααααα...."
Γύρισα το κεφάλι μου με ύφος, με πεθαίνεις φίλε δεν αντέχω να ζήσω κι άλλη ντροπή!!!! Και βλέπω τον αγαπημένο μου φίλο μου το Χρήστο, (άλλος ένας φίλος που το blogging κι οι ψηφιακές Γειτονιές, μας έφεραν κοντά), πάντα με την φωτογραφική μηχανή στα χέρια....
Ω! Τι χαρά ήταν αυτή. Έτσι βρωμερή κι ιδρωμένη, χωρίς να με νοιάζει καθόλου, έπεσα στην αγκαλιά του με απόγνωση.
"Σώσε με! Πάρε με από δω. Που έχεις το αμάξι; Έχεις κανένα πιτόγυρο στην τσάντα;"Τελικά το στόμα μου άνοιξε μόνο γα να πει "Μου έλειψες,"με θλίψη γιατί μόνο τότε κατάλαβα πόσο πολύ μου είχε λείψει!
Φιληθήκαμε εκείνος αξιοπρεπής πάντα με την φωτογραφική ως προέκταση του χεριού του κι εγώ μούσκεμα με τους σφουγγαράκιδες στα χέρια και μετά σαν να ίσιωσα λίγο σαν να ξύπνησα από το λήθαργο. "Βγάλε με μια καλή φωτογραφία να φαίνεται οτι πετάω ρε φίλε"...του φώναξα φεύγοντας..."έλα μαγείρεψε την!"Και την μαγείρεψε τόσο που ακόμη κι εγώ μπορώ να πεισθώ πως ήμουν σούπερ χαλαρή και πετούσα....μούσι!
Μετά από αυτό ένιωσα άνθρωπος. Δεν ξέρω γιατί, μα ένιωσα πως ότι έγινε πια, έγινε. Πόσο πιο ρεζίλι να γίνω κι εκεί, αρχίσαμε να ακούμε μια τσιρίδα. Η Νόπη μου λέει ο Δημήτρης.
Μια τρελή δρομέας φίλη από το Σύλλογο. Μα τι ακούς; Εγώ δεν ακούω τίποτα! Του είπα. Κι όμως είναι η Νόπη συνεχίζει με σιγουριά...κι ήταν η Νόπη στο 34ο, με το τρελό αγόρι, και λοιπούς φίλους από το Σύλλογο Δρομέων. Είχαν μαζέψει και κάτι πιτσιρίκια κι είχαν κάνει κερκίδα αχτύπητη!
Ένταξή. Χάος. Μπουγέλα, γέλια, φιλιά, αγκαλιές,ουρλιαχτά. Μαγική στιγμή. Μαγική!!!Αξέχαστη. Πήρα δύναμη μεγατόνων, βλέποντας εκεί το αγόρι μου να μου φωνάζει με τόσο ενθουσιασμό.Τον συγχώρεσα που κοιμόταν το πρωί που έφευγα κι έφαγε ένα πρωινό ίσαμε το μπόι μου! εντάξη δεν είμαι και πρώτο μπόι...λίγο έφαγε....
Γελούσα. Εκείνη τη στιγμή ήμουν ευγνώμων ήμουν χαρούμενη. Δεν ξέρω πως, μα έγινε κάτι μέσα μου...σαν να άνοιξε το φως μέσα στο μυαλό μου...Φύγαμε ντοπαρισμένοι.
Να η Αμερικάνικη στιγμή του αγώνα!!! Φιλιούνται αγκαλιάζονται!
Άρχισα να νιώθω καλά και το κατάλαβα γιατί άρχισα να πεινάω. Πεινούσα κολασμένα. Πεινούσα τόσο που στον επόμενο σταθμό τα σφουγγαράκια τα είδα σαν πιτάκια κι έπεσα πάνω τους.
"Όχι ρε συ σφουγγαράκια είναι! Τι κρίμα ρε τι τσιγκουνιά, ρε 'σεις πεινάει ο κόσμος!"
Ήθελα να φάω, να φάω μέχρι να εκραγώ...
Σαν να μου έλειπε καύσιμο....σταμάτησα σε έναν πάγκο τροφοδοσίας και ήπια μονορούφι μια, δυο, τρεις, τέσσερις κοκακόλες κι έφαγα δυο μπανάνες...Δεν ξέρω πως, απλά έγινε...και μετά...μέσα μου έγινε έκρηξη!
Πίνει ο κόσμος χημείες ισοτονικά, τζελάκια....φίλε πιες κοκακολάρα να δεις το φως σου.
Σαράντα κουταλιές ζάχαρη μονοκοπανιά κι έγινα καπνός...
Άρχισα να τρέχω. Επιτέλους να τρέχω. Βρήκα ρυθμό. Βρήκα την χαμένη μου ένταση. Βρήκα τα πατήματα μου κι ήμουν καλά. Το σώμα μου κουρελιασμένο μα τον πόνο τον ήξερα, μου ήταν οικείος. Τρέχαμε πια σταθερά με ωραίο ρυθμό κι ο Δημήτρης δεν το πίστευε. Ούτε κι εγώ. Πιάσαμε συζήτηση.Χαλαρά κι ωραία, έτσι όπως μας αρέσει σαν τρέχουμε μαζί. Έτρεχα. Επιτέλους ένιωθα τη δύναμη μέσα μου. Που ήταν τόση ώρα κρυμμένη; Πως διάολε έγινε αυτό; δεν έχω ιδέα!
Δεν σταμάτησα σε ανηφόρες, σε κατηφόρες, σε ισιάδια σε τίποτα. Είχε περάσει το ένιωθα. Μπαίνοντας στην Αθηνά ένα πανό κρεμασμένο στη γέφυρα..."Κατερίνα μου, σ'αγαπώ!"Κι εγώ τρελέ μου!!!! Δεν ξέρω για ποια Κατερίνα το έγραψες μα αυτή η Κατερίνα σε ευγνωμονεί!
Μπήκαμε στην Αθήνα με ωραίο καθαρό ρυθμό. Όλοι γύρω αργοί και πονεμένοι. Εγώ πετούσα. Είχε πάρει το μυαλό μου φωτιά!
Δεν ήθελα να σταματήσω γιατί δεν θα μπορούσα να συνεχίσω, το ένιωθα. Δεν ήθελα να κατεβάσω ρυθμό, ήθελα να τελειώσει. Κόσμος, φωνές, αλλαγή φρουράς στην μαγική Ηρώδου Αττικού...δεν έβλεπα τίποτα. Ήξερα πως οι δρομείς που ήρθαν από μακρινές χώρες είχαν μαγευτεί. Έβγαζαν φωτογραφίες, γελούσαν, χαιρετούσαν. Μια πόλη μαγική, γεμάτη Ιστορία! Ήταν εκστασιαμένοι.
Εγώ έτρεχα να φτάσω.Δεν με ένοιαζε τίποτε άλλο, μόνο αυτό...κι εκεί μπαίνοντας στο επιβλητικό Καλλιμάρμαρο όλοι οι δρομείς χαιρετούσαν συγκινημένοι, τους αγαπημένους τους που τους φώναζαν και τους χειροκροτούσαν από τις κερκίδες...όλοι οι υπόλοιποι δρομείς, γιατί εγώ είπαμε, δεν έχω κανονικούς φίλους και κανονική οικογένεια κι αντί να με φωνάζουν εκείνοι τους είδα εγώ από μακριά κι άρχισα να φωνάζω για να με δουν.
Κουνούσα χέρια, πόδια, ούρλιαζα, "Εδώ Εδώ Καλέεεε Καλέ κοιτάξτε με Καλέ. Ρε συυυυυυυς!!!".....Φευ!
Δεν με είδε κανείς να τερματίζω...Μόνο κάποια στιγμή αφού έχω μπει πια στο στάδιο η αδερφή μου, η γνωστή χαρά και τσαχπινιά, με είδε κι άρχισε να τρέχει ως ρεζίλης φωτορεπόρτερ παράλληλα με εμένα για να με προσπεράσει και να καταφέρει να βγάλει μια έστω φωτογραφία....μέχρι που την σταμάτησαν οι εθελοντές γιατί είχε μπει στον αγωνιστικό χώρο και πάτησε κι ένα παππού στο σπιντάρισμα της...Ευτυχώς που δεν πέρασε τη νύχτα στο αυτόφωρο δηλαδή!
Όχι δεν την ξέρω, δεν είναι οικογένεια μου η κυρία!!!! Κι έτσι δεν υπάρχει ούτε μια θριαμβευτική φωτογραφία...μόνο τα ρεζίλια μου αποτυπώθηκαν!
Ούτε μια φωτογραφία να με δείχνει να τρέχω σαν τον άνεμο...η γαζέλα της Αφρικανικής σαβάνας ξαναγύρισε μεταμορφωμένη σε κατσίκα της Ελληνικής υπαίθρου! Μην γελάς, αγαπώ τις κατσίκες, έχω μεγαλώσει με αυτές!
Τελικά λίγο πριν περάσω την αψίδα ήρθαν τα ανιψούδια μου, γιοι της προκομμένης αδερφής μου και με έβγαλαν ασπροπρόσωπη...Μικρούλια μου, με κοιτούσαν σαν να έκανα ανδραγάθημα...που να ήξεραν! Εκεί με τα μικρά μου αγκαλιά, συγκινήθηκα πολύ!!!!
Ξέρετε, εκείνος ο λυγμός της Κατίνας Παξινού που βγαίνει από το στομάχι.... α! στο καλό, δάκρυσα!!!
Μετά είδα τους φίλους και το τρελό αγόρι κι εκεί δεύτερο κύμα συγκίνησης. Μπράβο ρε μωρό τα κατάφερες...
Κι εσύ τα κατάφερες για ακόμη μια φορά να μην βγάλεις ούτε μια φωτογραφία ρε μωρό.Τέλεια τέλεια.Θα μαλώσουμε μετά!
Ήταν φίλοι εκεί που με ξάφνιασαν. Ένα αγαπημένο ζευγάρι με τα πιτσιρίκια τους που μετακόμισαν πρόσφατα από Θεσσαλονίκη. Τρελάθηκα!!!! Έπεσα πάνω στον τοίχο, να φιλήσω εκείνους και τα μικρά τους! Ήταν όλοι εκεί!
Όταν δε, ρώτησα τον ενθουσιασμένο γαμπρό την αδερφή μου και τους λοιπούς, "καλά ρε παιδιά που κοιτούσατε;"...η απάντηση ήταν ξεκάθαρη...εγώ κοίταζα την Γιαντικιάρογλου που κοίταζε την Παπασταύρου...
...κι όλοι με κοίταζαν με συγκατάβαση...πρέπει να ήμουν αξιολύπητο θέαμα η αλήθεια.
Πρησμένη. Ιδρωμένη. Κατακόκκινη και μούσκεμα με τους σφουγγαράκιδες παρέα.... Τα πιτσιρίκια της παρέας μας, όμως θέλουν αν με φιλήσουν με αγκαλιάζουν..."Κυρία Κατερίνα κι εγώ!!!!"φωνάζει η μια ζουρμπουίτσα και με φιλάει....ξανά συγκίνηση ρε τα σκατόπαιδα, λες να μην φαίνομαι αξιολύπητη, αλλά μαχητική;
Το Μαράκι μου λέει ενθουσιασμένο...."Κατερίνα του χρόνου μαζί"...Κοκάλωσα..Θυμάμαι γύρισα απότομα. "Παιδί μου είσαι τρελή;"Της είπα. "Μην το κάνεις αυτό στον εαυτό σου παιδί μου, δεν γίνονται αυτά τα πράγματα. Δεν με βλέπεις, πως είμαι; Μην μ'ακούσεις ποτέ. Ότι κι αν σου πω αργότερα, μην με ακούσεις. Τώρα θα με ακούς. Τώρα! Είναι σκότωμα. Είναι καταστροφή"
Γελούσε. "Μην γελάς ρε βλαμμένο το εννοώ.Μην τυχόν και το κάνεις αυτό στον εαυτό σου!!!!"Και εννοούσα κάθε λέξη!!!!!
Αμέσως μετά τους αφήνουμε και ο Δημήτρης με οδηγεί μέσα από το διάδρομο. Μας περνούν τα μετάλλια στο λαιμό....Ένταξή το ζήσαμε κι αυτό. Σκέφτηκα...και έπιασα το μετάλλιο στα χέρια μου. Το κοίταξα και πάνω του είχε το Γρηγόρη Λαμπράκη....κι εκεί ξαφνικά black out.
Άρχισα να κλαίω. Όχι, όχι από το εξευγενισμένο διακριτικό κλάμα...Άρχισα να κλαίω φίλε, με το κλάμα της γνωστής αρκούδας!
Έπεσα κάτω στο ταρτάν. Δεν μπορούσα να σηκωθώ, δεν με κρατούσε η μέση μου.Το σώμα μου σαν ζυμάρι. Έκλαιγα κι έκλαιγα και κοίταζα το μετάλλιο και ήρθαν στο μυαλό μου όλα... Ποια δεν ξέρω. Δεν θυμάμαι, μα σαν να άνοιξε το πηγάδι μιας μνήμης. Μνήμη κι εικόνες κι ιστορία κι αγώνες κι αξίες και κάτι από μαμά...
Κι εκεί έζησα ακόμη μια ντροπιαστική στιγμή όπου έμοιαζα με σφουγγαρίστρα....Το ξεφτυλίκι συνεχίζεται καθώς ο Δημήτρης μετά από λίγο, με πιάνει από τις μασχάλες και προσπαθεί να με στήσει στα πόδια μου, σαν να μιλά με κάποιον. Κάτι λένε..."τι έπαθε; έγινε κάτι;"
"Σήκω αλλιώς θα φωνάξουν γερανό", σκέφτομαι!
Σαν να ήμουν σπασμένη και τα πόδια μου λαστιχένια. Προσπαθώ θυμάμαι να πατήσω και μέσα μου η φωνή μου η ίδια με διατάζει "στύλωσε επιτέλους τα πόδια σου πόσο ακόμη θα αντέξει αυτός ο άνθρωπος, την ψυχή του έβγαλες τόσες ώρες!"
Ένταξή. "Μόλις το τερμάτισες κοπελιά". Είπα στον εαυτό μου. Πιο χαμηλά δεν υπάρχει μάνα μου και επιτέλους σηκώθηκα!!!
Μετά από λίγο είμαι όρθια ξυπόλητη. Δεν υπάρχει περίπτωση να φορέσω παπούτσια. Είναι τόσο πρισμένα τα χέρια και τα πόδια μου που τα νιώθω σαν τσουρέκια. Ο Δημήτρης κρατάει τα παπούτσια μου, άλλου χέρια, αλλού πόδια, αλλού μυαλά....κι έτσι απλά, τέλειωσε....
Στο ξενοδοχείο συναντάμε τους άλλους φίλους δρομείς. Όλοι λαμπεροί και χαρούμενοι, να μιλούν για σούπερ χρόνους και να μοιράζονται εμπειρίες κι εγώ ένα παρτάλι.
Τι έγινε; με ρωτά ένας από αυτούς...Όλα καλά, απαντά ο Δημήτρης, μόνο που δεν θα το ξανακάνει λέει...
Α!!! μην έχεις εμπιστοσύνη σε αυτά που λένε οι γυναίκες και για την γέννα έτσι λένε και το ξεχνάνε...Απαντά ο φίλος δρομέας.
Πάει περίπατο κι η γυναικεία μου φερεγγυότητα, γιατί είχε τελικά, δίκιο...γαμώτο!
Και να μια τελευταία φωτογραφία, λίγο πριν ανεβούμε στο λεωφορείο με ύφος αερικού."Τι έγινε ρε παιδιά, έζησα;"
Όχι, δεν αναρωτιέμαι αν τερμάτισα αλλά αν επιβίωσα! γελάω πια σαν θυμόμαστε με τους φίλους και λέμε με ενθουσιασμό "Τι ζήσαμε ρε παιδιά, τι ζήσαμε"...
Τι ζήσαμε λέει! Μάγκα μου, κόντεψα να αφήσω τα κοκαλάκια μου σε εκείνη την διαδρομή!
Μπήκαμε αμέσως στο λεωφορείο της επιστροφής σε ένα δύσκολο ταξίδι με το σώμα να αρχίσει να βγάζει πόνους παντού. Ένιωθα άρρωστη μα ανακουφισμένη που είχε πια τελειώσει όλο αυτό το ταξίδι....Ταξίδι....
Η επόμενη ημέρα με βρήκε μέσα σε ένα λήθαργο λίγο πριν φύγω στη δουλειά κι ύστερα άρχισαν να έρχονται μηνύματα.
Που είσαι;τερμάτισες; τι συμβαίνει; είσαι καλά; Πραγματικά συγκινήθηκα με το ενδιαφέρον όλων!
Ο Στέλιος ένας φίλος δρομέας από την Κύπρο μου στέλνει λόγια δύναμης "και μπουσουλώντας θα το έκανες"μου γράφει...Μην νομίζεις δεν απείχα πολύ!
Πολλοί επικοινώνησαν για να μου στείλουν την έγνοια τους. Μα ένα τηλεφώνημα με ξάφνιασε. Ένας άνθρωπος σημαντικός. Δουλεύουμε χρόνια μαζί σε ομάδες. Μου θύμισε τον ρόλο μου, την ευθύνη μου..."Μας ανησύχησες. Εσύ κουβαλάς εμάς μαζί σου, τρέχεις με όλους μας, τρέχεις για εμάς"...μου είπε και ταράχτηκα! Είναι στ'αλήθεια λοιπόν έτσι;
Οι άνθρωποι μου έδιναν συγχαρητήρια κι εγώ ένιωθα ντροπή για όλη την εμπειρία. Ένιωθα πως δεν άξιζα πραγματικά τα συγχαρητήρια που άκουγα! Ιδίως από ανθρώπους που τρέχουν πολλά και ατελείωτα χιλιόμετρα και ξέρουν από πόνο.
Έκανα πλάκα με όλους και γέλασα πολύ μιλώντας με την αδερφή μου που με ξέρει καλά και ένιωθε την κάθε βλακεία μου...κι ύστερα ήρθε ένα μήνυμα αλλιώτικο...
Τον πρώτο μου Μαραθώνιο τον έκανα στην Ιθάκη, ως θεραπεύτρια πολλά χρόνια πριν! Ήταν θεραπευτικός μαραθώνιος κι έχω κάνει πια πολλούς. Πολλούς και σπουδαίους.
Υπάρχει μια ολόκληρη ιεροτελεστία. Μια τελετουργία και μια δομή, σε έναν Θεραπευτικό Μαραθώνιο, όπου οι θεραπευτικές διαδικασίες αρχίζουν μετά από προετοιμασία και "εξαγνισμό"και ολοκληρώνονται κοντά 48 ώρες μετά...Μπορεί και παραπάνω!
Έχω δει ανθρώπους να παλεύουν με τον εαυτό τους. Να αναμετριούνται με τον φόβο τους. Έχω δει ανθρώπους να φεύγουν, να εγκαταλείπουν και ήξερα πως πάνε εκεί έξω να βρουν το θάνατο. Ήξερα πως ίσως κάποιους να μην τους ξαναδώ ποτέ.
Κάποιους του αγαπούσα βαθιά και θυμάμαι να αγκαλιαζόμαστε με τους φίλους συναδέλφους και να κλαίμε γιατί πονούσαμε σε κάθε αντίο, σε κάθε αλλαγή, σε κάθε πόνο των ανθρώπων που είχαμε και νιώθαμε την θεραπευτική τους ευθύνη. Έχω δει ανθρώπους να σπάνε, να κάνουν την μεγάλη αλλαγή, να παίρνουν ρίσκα, να αποδομούνται...
Έχω δει δάκρυα κι αίματα από τους τραυματισμούς τους σε έντονες στιγμές, σάλια, μύξες, ιδρώτα κι ακατάληπτες λέξεις. Ναι η θεραπεία δεν είναι όμορφη και λαμπερή!Ούτε η προσπάθεια!
Έχω ακούσει λέξεις σκληρές, έχω κρατήσει στα χέρια μου ανθρώπους λιπόθυμους από την εξάντληση που φέρνει ο πόνος κι έχω κλάψει μαζί τους...Έχω υπάρξει μάρτυρας αυτής της μαγικής διαδρομής κι ευγνωμονώ τη ζωή για αυτές τις μαγικές στιγμές. Για εκείνους του μαραθώνιους....Για εκείνα τα πρόσωπα που δεν θα ξεχάσω ποτέ!
Θυμάμαι κάποτε κάποιον θεραπευόμενο να μου λέει πως για να αντέξεις ένα Μαραθώνιο πρέπει να γίνει ο εγωισμός σου σφουγγαρόπανο!
Μπορεί να φαντάζει αστείο και χαριτωμένο όλο αυτό που έγραψα μα τελικά, ο Μαραθώνιος της Αθήνας, με αποδόμησε. Έκανε τον εγωισμό μου σφουγγαρόπανο. Αυτός ο Μαραθώνιος, με ταπείνωσε....
Κι αυτό το ένιωσα σαν ευλογία, την στιγμή που διάβασα εκείνο το μήνυμα....από έναν άνθρωπο που "έτρεξε"σε θεραπευτικό Μαραθώνιο...κι εγώ ήμουν τότε ο συμπορευτής και καθοδηγητής του.
Είδα τις στιγμές της αμφισβήτησης, της άρνησης, της εγκατάλειψης...Ένιωσα στο πετσί μου τη θλίψη, την οργή και την απόγνωση ενός ανθρώπου που παλεύει για την ζωή του. Είδα την υπέρβαση την στιγμή που απλά αφέθηκε κι έδειξε εμπιστοσύνη στον ίδιο του τον εαυτό....κι αναγνώρισα. Αναγνώρισα τον εαυτό μου σε κάθε στιγμή που βίωσα σε εκείνη την αδιανόητη διαδρομή του Κλασσικού Μαραθωνίου...Είδα τον εαυτό μου σε κάθε επίπονο βήμα αμφισβήτησης.
Ένιωσα την υπέρβαση μέσα μου! Ένιωσα το μεγαλείο. Το μεγαλείο των ανθρώπων που αναμετρήθηκαν με το θάνατο κι έγιναν σφουγγαρόπανα για να ζήσουν...και ξαφνικά ένιωσα ντροπή. Ντροπή για εμένα που τόλμησα να σκεφτώ την εγκατάλειψη. Κι ευγνωμοσύνη που τελικά δεν το έκανα.
Ευγνωμοσύνη στον εαυτό μου και στον συνοδοιπόρο μου...που με την σταθερότητα και την διακριτική του βοήθεια με κράτησε στον αγώνα. Στον αγώνα που είχα να κάνω με τον εαυτό μου!
Το μήνυμα έκλεισε με τα δικά μου δάκρυα έκπληξης...."Μου άνοιξες την όρεξη, μήπως να το δοκιμάσω;"έγραψε και όταν τον ρώτησα "Τι λες; Να ζήσουμε ακόμη έναν Μαραθώνιο μαζί;" Πήρα μια μαγική απάντηση...Μαγική και γενναιόδωρη!!!!
...κι έτσι απλά ένας άνθρωπος που είχε ξεφύγει κάποτε από το θάνατο και κουβαλά στο πετσί του αυτή τη μνήμη, μου υπενθύμισε το νόημα μιας προσπάθειας!
Ο κάθε Μαραθώνιος είναι ξεχωριστός...το ξέρω...μα αυτός, αυτός ήταν ο δικός μου Θεραπευτικός Μαραθώνιος...Το δικό μου Βατερλώ και η δική μου Νίκη!
Σε λίγες ημέρες η Ιθάκη της ψυχής μου έχει γενέθλια. Τριάντα τέσσερα χρόνια ζωής. Τριαντατέσσερα χρόνια, γεννά ελεύθερους ανθρώπους κι η ελευθερία για να την φτάσεις θέλει κόπο. Θέλει "αρετή και τόλμη"...θέλει πόνο κι αγωνία και επιμονή κι υπομονή, ακόμη και θυσία...Μα πάνω από όλα θέλει κάτι πελώριο. Αυτοεκτίμηση κι αυτή χτίζεται βήμα βήμα, μέσα από την υπέρβαση!
Την προσωπική μας υπέρβαση!
Αυτό μου το έμαθε ο προσωπικός μου δρόμος, μα πρώτοι μου προπονητές, πρώτοι μου εκπαιδευτές εκείνοι. Εκείνοι που έκαναν την δική τους υπέρβαση όχι για την εμπειρία ή την επίγνωση...μα για να σώσουν την ζωή τους. Σας αγαπώ. Σας ευχαριστώ. Σας ευγνωμονώ.
Μαζί σας έμαθα να "τρέχω"! Μου μάθατε να μην εγκαταλείπω, ακόμη κι όταν νομίζω πως με έχω εγκαταλείψει! Μαζί σας κάθε αγώνας είχε νόημα!
Καλημέρα αγαπημένοι...Έχω ήδη αρχίσει τα όνειρα. Θα γίνουμε πολλοί και θα βρεθούμε στο δρόμο. Το μήνυμα της Ιθάκης μου, το βρήκα πολλές φορές ως μήνυμα στη ζωή, με άλλους ανθρωπους που αγάπησα. "Μπορώ αλλά όχι μόνος μου."
Όχι απαραίτητα γιατί δεν μπορώ...μα γιατί δεν θέλω. Δεν θέλω να μπορώ μόνος μου! Θέλω να μπορώ μαζί.
Σας αφιερώνω το λατρεμένο αυτό τραγούδι με το οποίο κλείσαμε έναν θεραπευτικό μαραθώνιο χρόνια πριν κι έγινε από τότε το τραγούδι μας, εκεί στην Ιθάκη. Τα παιδιά των δρόμων... και ο τίτλος του ακόμη, δεν είναι τυχαίος!!!
Θα σας βρω στο δρόμο. Για την χαρά. Την επίγνωση.Την μαγεία. Για το τσαλάκωμα.
Θα σας βρω στο δρόμο, για το μαζί και την ταπείνωση...Για την υπέρβαση! Ναι, ακριβώς γι'αυτό! Για την γαμημένη την υπέρβαση!
Γιατί...για σκέψου...Πόσα χρόνια έχεις να νιώσεις ότι "μπορείς"; Μπορείς γαμώτο!!!!
Κατερίνα
