...άμμος κι αιωνιότητα...

March 30, 2017, 9:00 pm

≫ Next: Μαραθώνιος...Το Ταξίδι!

≪ Previous: Tell Her Today!

$

0

0

Οι μέρες κυλούν με μια ταχύτητα και μια απλότητα που καμιά φορά με ξαφνιάζει. Γίνονται τόσα και κοιτάζεις τις φωτογραφίες και σκέφτεσαι μα πότε πέρασε κι αυτό. Πόσο γρήγορα κυλά η ζωή και δεν το νιώθεις αυτό, δεν το καταλαβαίνεις μέσα στην καθημερινότητα παρά μόνο κοιτάζοντας πίσω. Κάποιος τρυφερός άνθρωπος, με την σοφία της απλότητας, μου είπε τις προάλλες πως ο χρόνος κυλά γρήγορα μα οι στιγμές κυλούν αργά...μου φάνηκε τόσο σοφό!

Τόσο πραγματικά σοφό! Γιατί υπάρχουν στιγμές που σου φαίνονται ατέλειωτες σαν να παγώνει ο χρόνος και τα δευτερόλεπτα δεν φεύγουν...Κι είναι άσχημες μα κι όμορφες στιγμές που νιώθεις πως είναι ατέλειωτες κι ύστερα κοιτάς τις φωτογραφίες και λες μα τι διάολο....πέρασε κιόλας μια βδομάδα, ένας μήνας, ένας χρόνος...Μια ζωή....

Κοιτάζω πίσω και σκέφτομαι πως ναι ήταν όμορφες στιγμές κάποιες περιστοιχισμένες με σκληρότητα ίσως, με δράμα ή πόνο μα και πάλι...σαν οι ομορφιά της ζωής να υπερισχύει μέσα μου!

Ήρθε η αγαπημένη μου Νίτσα από το Καζαβίτι της προάλλες και μου ζήτησε ένα απόγευμα! Τι διάολο...δεν είχα ποτέ ένα απόγευμα να διαθέσω, πάντα δεν προλάβαινα μα  αυτή τη φορά σκέφτηκα πως αξίζει στη σχέση μας, σε εμένα αξίζει ένα απόγευμα με τσιπουράκι στη θάλασσα, στον ήλιο, να θυμηθούμε, να σχεδιάσουμε...και ήταν μαγικά! Μαγικά.

Γελάσαμε πολύ...μιλήσαμε Θεέ μου τόσο πολύ και γεννήθηκαν ιδέες πολλές κι αρχίζουμε λοιπόν μαζί να σχεδιάζουμε κάτι αλλιώτικο για το πρώτο Σαββατοκύριακο του Ιούλη στο μαγικό Καζαβίτι για όλους εμάς, κι όλους όσους θέλουν να είναι εκεί για παιχνίδι και ομαδικές συναντήσεις και για να μοιράσουμε γνώση κι εμπειρίες και να βοηθήσουμε και να βοηθηθούμε, να γνωριστούμε, να μοιραστούμε!

Δεν θα μαρτυρήσω τίποτε περισσότερο, μα κρατήστε την ημερομηνία! 1 και 2 Ιούλη, θα ανοίξουμε Κύκλο!

Μετά από αυτή την συνάντηση σαν να άρχισα να παίρνω ανάσες παρόλο που μας περιμένει μπόλικη δουλειά....μα είναι τόσο δημιουργικό το να δουλεύεις για την ψυχή σου! Για τους ανθρώπους που αγαπάς. Για να μοιραστεί η αγάπη, η εμπειρία κι η γνώση στον κόσμο μας...

Την ημέρα του Ευαγγελισμού μετά την παρέλαση πήγαμε όπως κάθε χρόνο εκεί....Στους αμμόλοφους!
Να ιδωθούμε με την μαγική θάλασσα που μας είχε λείψει όλη τη χρονιά! Σαν να μας περιμένουν οι αμμόλοφοι κάθε χρόνο τέτοια ημέρα. Το απίθανο άγριο κι αγαπημένο μας τοπίο. Έχω φωτογραφίες με τα παιδιά από μικρά εκεί. Να κυνηγιούνται να παλεύουν, να στροβιλίζονται, να κατρακυλούν...Το λατρεύω το μέρος αυτό. Έχει κάτι το επουλωτικό. Σαν να μας γιάνει κάθε φορά από τις πληγές του Χειμώνα. Κι είναι κάθε φορά σαν να μην άλλαξε τίποτε...παρά μόνο εμείς! Και οι φωτογραφίες των αγοριών που μεγαλώνουν....

Κάναμε το τέλειο πικ νικ μας στην αμμουδιά δίπλα στο κύμα. Φάγαμε τον τέλειο μπακαλιάρο σκορδαλιά του τρελού αγοριού, που έχει πια εξελιχθεί στον απόλυτο μάγειρα...

...τα αγόρια πέταξαν τον χαρταετό ψηλά ψηλά κι υστέρα ενωθήκαμε με φίλους  κι ανθρώπους που αγαπάμε και οι αμμόλοφοι γέμισαν παιδιά.

Τα κοιτάζαμε από μακριά καθώς έπαιζαν κι έτρεχαν  και βουτούσαν με γενναιότητα πίσω από τα λοφάκια κι εμείς είχαμε απλωθεί στην πίσω μεριά με τα γυμνά πέλματα  βουλιαγμένα στην ζεστή ακόμη άμμο και αγναντεύαμε το φευγιό του ήλιου που γέμιζε με χρώματα υπέροχα αχνά τον ουρανό και τη θάλασσα εκεί μακριά στο ναυάγιο...

Ζούμε σε ένα μέρος πανέμορφο. Είμαστε τόσο τυχεροί! Τόσο απίστευτα ευλογημένοι όλοι οι Έλληνες που η χώρα μας δεν χρειάζεται την βοήθεια μας για να είναι όμορφη...Είναι  όμορφη από μόνη της. Μαγικά όμορφη...ευτυχώς στηρίζεται στον εαυτό της γιατί κάθε φορά που στηρίζεται σε εμάς την απογοητεύουμε....

Το τοπίο έγινε σκοτεινό. Γέμισε σκιές. Τα χρώματα βάρυναν και την απόλυτη σιωπή έσπαγαν οι φωνές και οι τσιρίδες των  μικρών ανθρώπων!

Αυτών των πολύτιμων πλασμάτων που ξέρουν να ζουν και να βιώνουν κάθε στιγμή με την μοναδικότητα και την σημαντικότητα που της αξίζει....

Η Κυριακή μετά από πολύ καιρό ήταν και πάλι γιορτινή, μα αυτή τη φορά λόγω της Άνοιξης. Στρώθηκε το τραπέζι με τα περισσεύματα όλης της εβδομάδας, μα στρώθηκε έξω στην αυλή.Στον ήλιο, παρέα με τα ανοιξιάτικα λουλούδια...

Το μόνο που ήταν φρέσκο ήταν τα  Βιεννέζικα - που κανονικά είναι Δανέζικα- που μόλις είχαν βγει από το φούρνο κι ενθουσίασαν τα πλήθη...

Ξεκουραστήκαμε. Βγάλαμε τα Πασχαλινά μας και στολίσαμε το σπίτι μας που γέμισε πάλι λαγούδια, αυγουλάκια και λουλούδια...

και μπήκαμε σε μια ακόμη τρελή τρελή εβδομάδα, όπου...ξέρουμε πως δεν θα ιδωθούμε παρά μόνο για τα βασικά.
Πως  δεν θα μιλήσουμε, δεν θα μοιραστούμε, δεν θα αφεθούμε και θα τρέχουμε σαν μανιασμένοι,  μονίμως αγχωμένοι και συχνά μπαφιασμένοι, θυμωμένοι κι ίσως καμιά φορά να προλάβουμε να παγώσουμε το χρόνο σε μια στιγμή που θα κυλήσει αργά και θα αφήσει την ψευδαίσθηση της πληρότητας....Το κανονικό δηλαδή. Το κανονικό όλων μας αγαπημένοι

Γιατί ξέρω...πως περιγράφοντας την ζωή μας...περιγράφω την ζωή σας και θυμάμαι πάλι πως εμείς είμαστε οι μονίμως κουρασμένοι, αγχωμένοι άνθρωποι είμαστε προνομιούχοι...
Γιατί υπάρχουν κι εκείνοι που η ζωή τους είναι σκληρή...πολύ σκληρότερη από όσα αξίζει σε άνθρωπο...

Έτσι περιμένουμε να ζήσουμε στιγμές που θα τις κάνουμε μαγικές με την ευχή να κυλήσουν αργά κι έρχεται Σαββατοκύριακο κι αυτό...κι αν είναι ευκαιρία για όλους μας!
Πριν μπούμε πάλι σε  μια ακόμη τρελή εβδομάδα ας τρυγήσουμε από τον χρόνο ότι έχει να μας δώσει...και με την ευκαιρία αυτή να μιλήσω ξανά για το Μικρό Λευκό Κοχύλι που έχει αυτόν ακριβώς το στόχο, να μας υπενθυμίσει να μην χάνουμε στιγμές...

Το Μικρό Λευκό Κοχύλι που ταξιδεύει ξανά και φορά τα ανοιξιάτικα του όπως σε αυτή την αγαπημένη φωτογραφία του Βησσαρίωνα, του ανθρώπου που φιλοτέχνησε το εξώφυλλο του και θα τον ευχαριστώ για πάντα!

Έτσι λοιπόν την Επόμενη Παρασκευή σε μια εβδομάδα από τώρα το Κοχύλι θα βρίσκεται στη Λάρισα όπου εκεί θα γίνει η παρουσίαση του.
Μια πρωτοβουλία που καιρό τώρα  μου συζητούν φίλοι αγαπημένοι και συνάδελφοι που έχουν στην Λάρισα ένα υπέροχο χώρο Συμβουλευτικής και Δημιουργικής έκφρασης. Το ΝΗΜΑ....με το συμβολικό όνομα!

Εκεί θα βρεθούμε λοιπόν με φίλους έμπιστους και συναδέλφους και όλοι όσοι είστε κοντά ή και πιο μακριά, είστε ευπρόσδεκτοι να έρθετε και να γνωριστούμε από κοντά και να μιλήσουμε και να ανταμώσουμε με αφορμή το μικρό Λευκό Κοχύλι που έχει τελικά ενώσει πολύ κόσμο...

Την επόμενη ημέρα θα έχω την χαρά να πραγματοποιήσω ένα βιωματικό εργαστήρι στον ίδιο χώρο με θέμα"Φτιάχνοντας το Σχήμα μου".
Ένα από τα πιο αγαπημένα μου θέματα γιατί ταιριάζει γάντι με το θέμα του βιβλίου. Οι σημαντικοί άνθρωποι στη ζωή του καθενός μας είναι οι γονείς μας και κουβαλάμε πολλά δικά τους. Στο εργαστήρι αυτό θα εξερευνήσουμε τις άγκυρες μας....που είναι συνδεδεμένες με τις δικές του άγκυρες!

Οι μέρες κυλούν λοιπόν και ποιος ξέρει τι θα φέρουν! Κανείς δεν ξέρει...και γιατί να ξέρει; Δεν έχει σημασία να ορίσεις το μέλλον, να χαλάσεις την έκπληξη!
Ο χρόνος υπάρχει μόνο όταν τον έχεις...κι η ηδονή κι η δράση τον κάνουν να κυλά γρήγορα είπε ο Σαίξπηρ...άρα είμαστε χαρούμενοι σαν αυτός κυλά γρήγορα γιατί αυτό σημαίνει πως τον έχουμε, πως τον ζούμε...όμως...

Εκεί στην ταχύτητα, μια στιγμή. Ας κρατήσουμε μια στιγμή απόλυτη...σαν όλα να αιωρούνται στο κενό. Σαν να μην υπάρχει βαρύτητα και κοιταζόμαστε σαν σε αργή κίνηση και τα νιώθουμε όλα και τα βλέπουμε όλα κι όλα αποκτούν άλλη διάσταση μέσα μας γύρω μας...γιατί όπως έγραψε κι ο λατρεμένος συγγραφέας Jorge Borges..."ο χρόνος είναι η τίγρη που με καταβροχθίζει, αλλά η τίγρη είμαι εγώ!"

Εγώ αγαπημένοι...Εσύ! Εμείς!
Καλή δύναμη...με στιγμές αιωνιότητας να κυλούν μέσα από τα δάχτυλα σαν την άμμο στους μαγικούς μας αμμόλοφους.

Μην σε νοιάζει που κυλά. Κράτα την μνήμη καθώς ρέει στα ακροδάχτυλα σου...και σκέψου. Ακόμη κι αν μπορούσες να την κρατήσεις για πάντα τι θα κέρδιζες;
Μια χούφτα άμμος είναι. Δεν έχει αξία η άμμος...μα αυτό που χαρίζει...αυτό που σε κάνει να νιώθεις!
Ξεχνάμε πως αυτό που εκείνη χαρίζει, το κουβαλάμε μέσα μας...χαραγμένο σαν μνήμη αιώνια, σε κάθε μας κύτταρο! Δικό μας, για πάντα!

Γιατί όπως σοφά λέγεται...ότι κάνουμε, σε αυτή τη ζωή...αντηχεί στην αιωνιότητα...
Καλημέρα αγαπημένοι...
                                                                                                                        Κατερίνα
Μπορείτε να δείτε παλιότερες αναρτήσεις μας για τους αμμόλοφους εδώ!
Our Happy placeκαι Πίσω από τους αμμόλοφους

---

Μαραθώνιος...Το Ταξίδι!

April 5, 2017, 10:45 pm

≫ Next: Ξετυλίγοντας το ΝΗΜΑ.

≪ Previous: ...άμμος κι αιωνιότητα...

$

0

0

Είχα υποσχεθεί πως θα τρέξω. Το είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου και σε φίλους και οι προπονήσεις μου πήγαιναν υπέροχα ως τα Χριστούγεννα. Μετά τις γιορτές έχασα τη μπάλα. Πολύ δουλειά. Άστατα ωράρια. Πολύ κούραση, όλα με το ζόρι, με πίεση, να ξεκλέψω λίγη ώρα, να κοιμηθώ λιγότερο, να ξεκουραστώ λιγότερο,  να πιεστώ λίγο ακόμη και λίγο ακόμη και δεν έβγαινε. Αντικειμενικά  απλά δεν έφτανε η μέρα για να είμαι αποτελεσματική και στη δουλειά μου και ως μαμά και ως σύντροφος και με τη φροντίδα ενός σπιτιού...Απλά δεν έβγαινε....

 Κι εκεί μέσα στον Φλεβάρη είδα ξανά το στόχο να απομακρύνεται. Καταλάβαινα πως αντικειμενικά δεν ήταν δυνατό να πάω σε Μαραθώνιο με  προπονήσεις μιας ή στα πιο εύκαιρα μου, δυο φορές μέσα στη βδομάδα. Δεν ήταν δυνατό να πάω σε Μαραθώνιο κάνοντας προπονήσεις με κενά εβδομάδων. Δεν ήταν δυνατό να πάω σε Μαραθώνιο μόνο με  καμιά 20 χιλιόμετρα σε long run προπόνηση...Δεν γίνεται!

Είναι ύβρις προς το σώμα μου. Αυτά από μέσα μου γιατί όταν μιλούσα δυνατά, άφηνα περιθώρια... Θα δούμε έλεγα. Ας φτάσουμε εκεί και θα δούμε. Έτσι δήλωσα συμμετοχή μέσα του Συλλόγου Δρομέων Υγείας Θεσσαλονίκης όπου πια ανήκω...κι από εκεί και μετά κάτι άρχισε να αλλάζει γιατί μου τηλεφώνησε περιχαρής ο Πρόεδρος του Συλλόγου, ο άγνωστος μέχρι πρότινος άνθρωπος που πέρσι με την φωνή του με παρακίνησε να τερματίσω σε εκείνη την αξέχαστη διαδρομή. Από τότε αναπτύξαμε μια σχέση φιλίας, ανήκω πια κι εγώ στο Σύλλογο και τα λέμε συχνά πυκνά.
Μου τηλεφώνησε λοιπόν για να μου πει πως έλαβε την αίτηση μου.  

Μιλήσαμε λοιπόν κι η επιφυλακτική μου στάση τον έβαλε σε σκέψεις...Του είπα όλους του ενδοιασμούς και την πραγματικότητα σε σχέση με τις προπονήσεις και πως είχα δώσει ένα λόγο σε φίλους, που δυσκολευόμουν να πάρω πίσω....

Του εξήγησα, μου εξήγησε κι αποφασίσαμε να τρέξουμε μαζί χαλαρά, για τη χαρά του ταξιδιού...Έτσι μου είπε "κάντο για το ταξίδι"....

Θα μιλάμε στη διαδρομή, μου είπε δεν θα είσαι μόνη σου, θα τρέξουμε μαζί. 

Έχω μάθει να τρέχω μόνη. Εννοείται σιωπηλά. Πάντα με μουσική. Ήταν μια πρόκληση όλο αυτό. Κάτι καινούριο. Η φράση δούλεψε πολύ μέσα στο μυαλό μου...Κάνε το για το ταξίδι!

Με ανακούφισε πολύ μα δεν ξέρω γιατί. Ένιωσα μπροστά σε μια περιπέτεια της οποίας είχα πια την εμπειρία, μα θα το ζούσα αλλιώς.  Με άλλα δεδομένα. Δεν υπήρχε πια πίεση για το στόχο. Ο τερματισμός είχε επιτευχθεί στο παρελθόν οπότε σαν έφυγε ο στόχος του τερματισμού και μπήκε ο στόχος του ταξιδιού στη μέση το μυαλό ξεμπλόκαρε...Ποιος δεν θα ήθελε να πάει ένα ωραίο ταξίδι;

Έτσι ξεκίνησε να παίρνει μέσα στο μυαλό μου μια άλλη διάσταση. Θα πάω ταξίδι!

Ωστόσο η αγωνία και το άγχος αυτού που ξέρεις πως σε περιμένει είναι εκεί κι έτσι όταν λίγες ημέρες εκεί βρήκα μια εικόνα που ποστάρησε στο τοίχο της μια ιντερνετική φίλη δρομέας, την αντέγραψα. Κάθε φορά που είχα αμφιβολίες την σκεφτόμουν....Θα πάω αργά, μα θα είμαι εκεί κι αυτό και πάλι ήταν ανακουφιστικό πολύ. Όχι δεν ήθελα να είμαι ανάμεσα σε αυτούς που δεν ήρθαν!!!

Μια μέρα πριν από το Μαραθώνιο συνήθως έχεις μια υπερδιέγερση. Ετοιμάζεις ρούχα, τα φοράς, τα δοκιμάζεις. Βλέπεις τα πράγματα σου, κάνεις υπολογισμούς τι θα φοράς, τι θα φας και τι θα κουβαλήσεις. 

Τα βγάζεις όλα να είναι εύκαιρα μην τα ξεχάσεις.Τα έχεις πανέτοιμα κι ωραία τακτοποιημένα...

Εγώ τα έκανα όλα αυτά, τις προηγούμενες χρονιές, καθώς τώρα δεν είχα πάρει ούτε το νούμερο εγγραφής μου. 

Θα μου το έφερνε ο Δημήτρης  στην εκκίνηση. Δεν είχα ετοιμάσει τίποτε, ήμουν στον κόσμο μου κι έτρεχα να προλάβω ξανά όλα όσα δεν προλαβαίνω μέσα στην εβδομάδα και να καλύψω ανάγκες των παιδιών και της οικογένειας. 

Το βραδάκι κάθισα επιτέλους χαλαρά και θαύμασα τον εαυτό μου για την ψυχραιμία μου..."Είναι το ότι το έχω ξανακάνει"σκέφτηκα και δε με αγχώνει πια.

Στις 22.00 πήγα για ύπνο για να είμαι ξεκούραστη κι ενώ τις άλλες φορές κατάφερνα να κοιμηθώ διακεκομμένα και βασανιστικά για κανένα δίωρο αυτή την φορά με πήρε ο ύπνος στο λεπτό...

Ξύπνησα από ένα κύμα πανικού στις 4.00 τα ξημερώματα. Νόμιζα πως πνίγομαι, πως παθαίνω καρδιά κι ο φόβος είχε γεμίσει το κεφάλι μου. Είχα χρόνια να το βιώσω αυτό. Είδα μπροστά μου το δρόμο  21ο 25ο 30ο χιλιόμετρο....

Είδα τον εαυτό μου να μην αντέχει άλλο, ένιωσα τον πόνο παντού στο σώμα και την αγωνία, πως δεν τελειώνει, πως δεν θα τελειώσει ποτέ....

Σηκώθηκα από το κρεββάτι και άρχισα να κυκλοφορώ σαν φάντασμα μέσα στο σπίτι...Ο πανικός καταλάγιασε μόλις άρχισα να ετοιμάζομαι. Άνοιξα το κινητό μου κι απάντησα σε τρία τρυφερά μηνύματα αγαπημένων που μου χάρισαν δύναμη ιδίως αυτό ενός φίλου δρομέα που  είχε ακριβώς τα σωστά λόγια. "Θα σε περιμένω  στο τέρμα να σε φωτογραφίσω"μου έγραφε "Να με βγάλεις ξεκούραστη"του παράγγειλα....

Με το τρελό αγόρι μπήκαμε στο αμάξι και περιμέναμε τους άλλους δυο φίλους. Την Ελισάβετ και τον Αλέκο που θα έτρεχαν για πρώτη φορά. Μπήκαν στο αμάξι και τους ρώτησα αν το είχαν σκεφτεί καλά...

"Θα έπρεπε να μας δίνεις κουράγιο και ενέργεια κι όχι να μας αποθαρρύνεις", μου είπαν μα εγώ την ώρα εκείνη είχα όρεξη μόνο για γκρίνια!

Ο κόσμος σε παρασύρει μόλις φτάσεις εκεί. Φέτος ένιωθα πια να ανήκω. Τίποτε δεν μου ήταν ξένο όπως τις άλλες φορές. Ήμουν κομμάτι όλου αυτού του πανηγυριού. Ένιωθα απόλυτα εναρμονισμένη. Κι ήταν η πρώτη φορά που δεν ήμουν μόνη.... Ξαφνικά χτυπά το τηλέφωνο μου και ξαφνιασμένη βλέπω πως είναι ο Θόδωρος. Εκείνος ο απίθανος άνθρωπος που με βοήθησε να ανέβω στην κορυφή του Ολύμπου τότε που με είχε παγώσει ο φόβος. Μα πόσο τυχαίο είναι αυτό σκέφτηκα και πριν απαντήσω στην κλήση τον είδα μπροστά μου. 

Αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε. Μιλάμε συχνά στο τηλέφωνο, μα έχουμε να ιδωθούμε από τότε! Συγκινήθηκα. 

"Μα τι κάνεις εδώ;""Τρέχει ο αδερφός μου μου είπε και τον έφερα κι ήμουν σχεδόν σίγουρος πως θα ήσουν εδώ"....

Αυτός ο άνθρωπος...άλλος σημαντικός άνθρωπος στη ζωή μου εμφανίζεται μπροστά μου σαν έχω να διαβώ  κορυφές και κακοτράχαλους δρόμους...Άρχισαν πάλι τα θαύματα σκέφτηκα...και το ένιωσα έντονα πως κάτι άρχισε μέσα μου να αλλάζει.

Συναντηθήκαμε με το Δημήτρη, που θα τρέχαμε μαζί. Βγάλαμε φωτογραφίες με όλους. Το τρελό αγόρι πάντα εκεί να μου δίνει δύναμη και να πιστεύει σε κάθε μου προσπάθεια...

Κόσμος άνθρωποι, κάποιος με χαιρετά. Τα παιδιά μας είναι συμμαθητές δεν θυμάμαι το όνομα του είναι ο πρώτος του Μαραθώνιος κι έχει αγωνία...."μπράβο του είπα μπράβο για την απόφαση, χαίρομαι που είσαι εδώ." 

Παραταχτήκαμε. Από τα μεγάφωνα φωνάζουν, η Ελισάβετ μ'αγκαλιάζει με ενθουσιασμό..."Τρέμεις"μου λέει "Πάντα τρέμω όταν έχω υπερένταση, όλα καλά ξεκινάμε". 

"Ραντεβού στο τέρμα"μου λέει... "Ραντεβού στα γουναράδικα"σκέφτομαι με σαρκασμό! Δεν το ξεστόμισα, μα ο φόβος παίζει στα κρυφά με το μυαλό μου, το νιώθω...

Γέλια, φωνές ενθουσιασμός, χρωματιστοί άνθρωποι παρέες κι εγώ εκεί με την δική μου παρέα νιώθω υπέροχα που δεν είμαι μόνη, νιώθω ασφάλεια. Από το μεγάφωνο ακούγεται η φωνή να μετρά ανάποδα....3,2,1, από την ένταση χοροπηδάω πάνω κάτω, κουνάω χέρια πόδια ....και πάμε! τρέχουμε....και το καραβάνι ξεχύνεται κι είναι αυτά τα πρώτα λεπτά μαγικά σαν τα δεμένα πόδια να λύθηκαν... και τρέχεις ελεύθερος...έτσι απλά...

Αυτό τον Μαραθώνιο τον έζησα έτσι ακριβώς σαν ταξίδι και τι κάνω στα ταξίδια....χαίρομαι απολαμβάνω, κοιτάζω το τοπίο, μοιράζομαι σκέψεις, φωτογραφίζω τα αξιοθέατα...

Έτσι ακριβώς...

Μαγεύτηκα από το τοπίο που ήταν σαν να το έβλεπα για πρώτη φορά. Ο ήλιος έπεφτε πάνω στα νερά των καναλιών του  Αξιού. Τα δέντρα τριγύρω θεόρατα κι υπέροχα. 

Ο κόσμος χρωματιστός γελαστός, να περνά κι οι αχτίνες του ήλιου να ρίχνουν φως που ενωνόταν με την αχλή του πρωινού. 

Υπέροχες στιγμές. Φωτογράφιζα ευτυχισμένη, ενώ ο Δημήτρης δίπλα μου γελούσε με τον ενθουσιασμό μου.  

Η γέφυρα και η αντανάκλαση της στο νερό του ποταμιού, ένας ψαράς σε μια άκρη στο κανάλι, μικρές νησίδες άμμου κι ανάμεσα τους καλάμια και δέντρα κι ο ήλιος να παίζει με τις αντανακλάσεις πάνω στο νερό. Όλα μου φαινόταν απίστευτα όμορφα. Ρουφούσα κάθε εικόνα. Κάθε συναίσθημα που μου προκαλούσαν αυτά που παρατηρούσα...

Με τον Αλέκο και την Ελισάβετ χαθήκαμε καθώς έφυγαν μπροστά γεμάτοι ενθουσιασμό και σιγά σιγά βρήκαμε ρυθμό με τον Δημήτρη κι άρχισε ένα άλλο κομμάτι του ταξιδιού αυτού που για εμένα ήταν η εκπαίδευση γιατί το να τρέχεις μαζί με έναν έμπειρο δρομέα είναι δώρο. 

Θα θυμάμαι πάντα...τη φωνή του. 

Μιλούσε ασταμάτητα. Αναλύσαμε κι αναπτύξαμε τόσα πολλά θέματα που δεν θα το πίστευα ποτέ πως όλα αυτά θα μπορούσαν να συζητηθούν τρέχοντας σε έναν Μαραθώνιο δρόμο. Με ρωτούσε διάφορα και ενώ περίμενα πως δεν θα αντέχω να αρθρώσω λέξη διαπίστωσα πως μπορούσα να μιλάω όχι βέβαια πολύ μα μπορούσα να αναπτύξω άνετα την άποψη μου χωρίς να χρειαστεί να σταματήσω ή να πνιγώ. 

Το πιο εντυπωσιακό ήταν ο κόσμος. Όλοι περνούσαν να τον χαιρετίσουν με ενθουσιασμό, να κάνουν πλάκα, να αστειευτούν μαζί του  "Καλημέρα πρόεδρε!!!"κι εκείνος ανταπέδιδε τα αστεία, πείραζε, έδινε δύναμη. 

Άκουγα δυνατά τα μπράβο και τις επευφημίες και δεν μπορούσα παρά να νιώθω φοβερά προνομιούχα που ήμουν ανάμεσα σε τόσο χαρούμενους ανθρώπους. 

Ήταν εντυπωσιακό όλο αυτό. Η παρέα. Το μαζί. Το ότι δεν ένιωθα όπως τις άλλες φορές ξεκομμένη και μόνη.

Τρέχαμε σταθερά, ήρεμα, απολαμβάνοντας το δρόμο και το μυαλό μου δεν σκέφτηκε στιγμή τίποτε άσχημο. Περάσαμε έτσι το μισό Μαραθώνιο χωρίς καν να το καταλάβω. Ο Δημήτρης μου έδινε ήρεμες οδηγίες. 

"Καλό είναι να φας κάτι τώρα, σε αυτό το σταθμό να πιες και λίγο ισοτονικό, ρίξε πάνω σου νερό γιατί έχει ήλιο, είναι σημαντικό να ρίξεις την θερμοκρασία στο σώμα σου, κρατάμε ρυθμό, μην ενθουσιάζεσαι και φεύγεις από το ρυθμό"...

Ήταν εντυπωσιακή η ηρεμία και η ασφάλεια που  είχε όλο αυτό. Η αίσθηση του ελέγχου που πρέπει να έχω τρέχοντας, για να ελέγχω συναισθήματα που μπορεί να μου αλλάξουν το ρυθμό και να με σταματήσουν ή να με απομακρύνουν από τον στόχο.

Από όπου κι αν περνούσαμε ο Δημήτρης χαιρετούσε τον κόσμο και φώναζε δυνατά, "Ευχαριστούμε Ευχαριστούμε"σε όλους εκείνους που ήταν παραταγμένοι στις άκρες του δρόμου για να μας χειροκροτήσουν. 

Σε κάθε σταθμό χαιρετούσε τον κόσμο και έστελνε πίσω ευχαριστίες και δυνατά μπράβο στα πιτσιρίκια που μοίραζαν το νερό και τις μπανάνες.  

Χειροκροτούσε το πλήθος, χαιρετούσε δρομείς με το όνομα τους ή φώναζε σε δρομείς που ήταν μακριά  λέξεις δύναμης κι έμπνευσης. 

Άνοιγε συζήτηση κι έκανε πλάκα με κουρασμένους δρομείς που περπατούσαν εξαντλημένοι....Ήταν μια γενναιόδωρη στάση. Ουσιαστικά δεν σταμάτησε στιγμή να δίνει, να μοιράζει ενέργεια γύρω του και να χαρίζει συμβουλές φροντίδας. "Πας πολύ γρήγορα Κωνσταντίνα, θα κουραστείς άλλαξε ρυθμό, Ζωήηηηη κράτα γερά εκεί μπροστά μας τραβάς,  είσαι γίγαντας μπράβο  μπράβο, μια χαρά σε βλέπω τα καταφέρνεις, έλα παιδιά πάμε πάμε δυνατά"...

Σε κάθε χιλιόμετρο με ρωτούσε πόσα γράφει  "30"έλεγα ξέπνοη "Ούτε 12"φώναζε, "Ούτε 10 Ούτε 4  δε έμειναν Κατερίνααααα". 

Σε κάθε χιλιόμετρο το ίδιο. Ακούραστος να φωνάζει μέσα στον κεφάλι μου εκεί, όταν τα χιλιόμετρα άρχισαν να βαραίνουν το σώμα μου κι άρχισα να σιωπώ και να μην μπορώ να συμμετάσχω σε όλο αυτό. 

Μα και πάλι έβρισκε τρόπο να τραβά το μυαλό μου από τη μαύρη τρύπα. Με ρωτούσε κάτι για τη δουλειά μου, κάτι για το πως λειτουργεί αυτό ή εκείνο και διαπίστωνα πως απαντούσα. Μηχανικά ίσως μα απαντούσα και στην μεγάλη κούραση πάνω εκεί που είχα αρχίσει να τα παίζω διαπίστωσα πως μου βγήκε τρελός χαβαλές κι αν μπορούσα να μιλήσω κανονικά θα γελούσαμε ασταμάτητα με την αστεία διάθεση που είχα.  

Υπέροχη συγκινητική στιγμή όταν στο 32ο χιλιόμετρο άκουσα δυνατά χειροκροτήματα κι είδα μπροστά μου το τρελό μου αγόρι που μαζί με το Σέργιο είχαν έρθει με τα ποδήλατα από την πόλη για να μας δώσουν δύναμη!!!
Το τρελό μου αγόρι που πάντα βρίσκει τον τρόπο να είναι εκεί! Να με στηρίζει, να με ενισχύει, να μου δίνει κουράγιο να με ξεσηκώνει...και το πιο σημαντικό...να με ξεβολεύει ιδίως τις στιγμές που βουλιάζω χωρίς νταντέματα, μα με την πίεση που ξέρει πια πως χρειάζομαι!!!!

Ήταν πελώριο όλο αυτό γιατί μόλις είχαμε ανέβει μια μεγάλη ανηφόρα κι ένιωθα εξαντλημένη μα η φωνή του μου έδωσε τόση δύναμη....

Είχαμε πια συναντηθεί και με το Αλέκο και τρέχαμε τώρα τριάδα και κατά καιρούς ενωνόμασταν με διάφορους άλλους στο δρόμο και το πανηγυράκι συνεχιζόταν... 

Τα τελευταία χιλιόμετρα ήταν όπως τα θυμάμαι πάντα. Βασανιστικά.... Είχα πια αρχίσει να πονάω με ένταση παντού..."Όλα φυσιολογικά"έλεγε ο Δημήτρης δίπλα μου, μα ήθελα απεγνωσμένα πια να τελειώσει. 

Στο σταθμό του 35ου χιλιομέτρου ακούω μια πιτσιρίκα να φωνάζει με όλη την της δύναμη. "Πάμε Γερά, γερά με τσαμπουκά". Η φωνή της είχε τόση ένταση που με χτύπησε σαν κύμα. Πήρα το νερό από τα τεντωμένα χέρια της και την αγκάλιασα σφιχτά κι ύστερα έκανα λίγα βήματα πιο μπροστά από τους υπόλοιπους για να αφήσω ένα λυγμό να βγει... Έκλαιγα κι ήταν λυτρωτικό όλο αυτό!

"Στην ανηφόρα θα περπατήσουμε;" Ρώτησε ο Αλέκος..."Θα δούμε"απάντησα μα μέσα μου το είχα ήδη απαντήσει εδώ και καιρό..."στις ανηφόρες πάντα τρέχουμε"...

Το συζητήσαμε για λίγο με τον Δημήτρη και κρατήσαμε ρυθμό.  Μοιράστηκα μαζί τους τη φράση του Μουρακάμι ... "Δεν ήρθα στο Μαραθώνιο για να περπατήσω!"

Πάμε λοιπόν τρέχοντας. Μόνο τρέχοντας!

Κάποια στιγμή είδαμε έναν δρομέα να κρατά το στήθος του. Τον είδα κι εγώ μα το μυαλό μου δεν λειτούργησε. Ο Δημήτρης  ενεργοποιήθηκε στο δευτευρόλεπτο. "Φίλε μου όλα καλά;""Πονάει το χέρι μου"απάντησε ο δρομέας.
Του έδωσε οδηγίες και στον επόμενο σταθμό ενημέρωσε τους διασώστες. Ο τρόπος του άμεσος και ξεκάθαρος. Δεν υπήρχε περίπτωση να δει κάτι και να το αγνοήσει!!!

Μπήκαμε πια στην τελική ευθεία κι άκουσα τον Δημήτρη να φωνάζει δυνατά  σε έναν δρομέα "Μπράβοοοο! Είσαι ψυχάρα". και συγκινήθηκα τόσο γιατί θυμήθηκα πως πέρσι το φώναξε αυτό σε μένα και με αυτή τη φράση έβγαλα κουτσαίνοντας τα τελευταία 20 χιλιόμετρα!

Φτάνοντας στην πόλη μια κοπέλα μας ρωτά αν είναι ακόμη μακριά. "Πως σε λένε"τη ρώτησε και μετά σε όλη τη διαδρομή εμείς τρέχαμε μπροστά κι εκείνος φώναζε κάθε λίγο το όνομα της "Χριστίνα!""Εδώ"έλεγε εκείνη σαν φαντάρος που δίνει το παρόν και μετά από λίγο ξανά "Χριστίνα που είσαι;""Εδώ"έλεγε εκείνη ξέπνοα...κι εγώ χαμογελούσα αχνά γιατί παρακολουθούσα έναν leader που όταν άλλαξα τον ρυθμό μου είπε, "μην τρέχεις γρήγορα, να μας προλαβαίνει κι η Χριστίνα". 

Κάπως έτσι μπήκαμε στη Λεωφόρο Νίκης κι εκεί ο κόσμος είχε άλλο παλμό. Ο Δημήτρης κι εκεί ακόμη παρακινούσε τον κόσμο να χειροκροτήσει τους Μαραθωνοδρόμους... Ήταν απίστευτο όλο αυτό κι άρχισα να γελάω...και να αστειεύομαι με τον Αλέκο... "μα που τον βρήκαμε κάνε πως δεν τον ξέρεις".... 

"Αφού κάνεις πλάκα αντέχεις ακόμη"φώναζε ο Δημήτρης και συνέχιζε να φωνάζει στον κόσμο. "Δώστε μας δύναμη. Χειροκροτήστε τους δρομείς!"κι ο κόσμος  σαν υπνωτισμένος σήκωνε τα χέρια και χειροκροτούσε δυνατά!

Η κούραση πια τεράστια. Δεν ήθελα τίποτε άλλο παρά να φτάσω. Ο κόσμος χειροκροτούσε, ο Δημήτρης παρακινούσε το πλήθος να δείξει ενθουσιασμό και χαιρετούσε δρομείς που είχαν τερματίσει σήκωνε χέρια ψηλά με ενθουσιασμό κι εγώ ένιωθα πως δεν μπορούσα να σηκώσω ούτε τα δάχτυλα μου.
Κι ύστερα άκουσα μια  φωνή να μου φωνάζει "Ψηλά το κεφάλι! ψηλά το κεφάλιιιι"κι είδα τον άλλο φίλο Δημήτρη να με φωτογραφίζει και  σήκωσα τα χέρια όσο μπορούσα έτσι...για να με βγάλει ξεκούραστη, όπως του είχα ζητήσει το πρωί!

Λίγο πριν το τέρμα ο Δημήτρης μου έπιασε το χέρι και τερματίσαμε θριαμβευτικά, με τα χέρια στον αέρα κι ήταν το συναίσθημα αξέχαστο καθώς άκουγα τα ουρλιαχτά φίλων και συγγενών!

Ο Αλέκος τερμάτισε κρατώντας από τα χέρια τις μικρές κόρες του και από τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα...Είχαμε τερματίσει κι εκείνος μόλις είχε γίνει Μαραθωνοδρόμος κι ήξερα ακριβώς τι ένιωθε! Αγκαλιαστήκαμε κι ένιωσα το λυγμό του.

Πελώριες στιγμές!

Εκεί λίγο μετά χαιρετηθήκαμε με το Δημήτρη, με μια σφιχτή αγκαλιά και ένας ακόμη Μαραθώνιος είχε τελειώσει!
Ένιωθα πελώρια ανακούφιση και  ηρεμία πέφτοντας σε γνωστές αγαπημένες αγκαλιές. Βρεθήκαμε με την Ελισάβετ που είχε τερματίσει νωρίτερα... "Φάγαμε τη σκόνη σου κυρία μου!"της είπα και γελούσαμε κι οι δυο σαν μεθυσμένες από τη χαρά. Στα μάτια της είχε εκείνη τη λάμψη..."Τα κατάφερα! "

Είδα από μακριά έναν άνθρωπο να έρχεται και θυμήθηκα πως είναι ο γνωστός μου από το σχολείο του γιου μου. Είχε ένα πελώριο χαμόγελο και αν και δεν γνωριζόμαστε ουσιαστικά πέσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη ο ένας στην αγκαλιά του άλλου "Μπράβο ρε Μαραθωνοδρόμε"του είπα και ξέραμε κι οι δυο καλά...μας ένωνε πια ο δρόμος! 

Στη θεραπεία  υπάρχει μια υπέροχη θεωρία. Αν κάτι τραυματικό σου έχει συμβεί  κι έχεις αρνητικές συνδέσεις στο μυαλό σου για κάτι, μην το αφήσεις εκεί...

Άλλαξε αυτή τη σύνδεση δημιουργώντας μια νέα ανάμνηση μέσω μιας διορθωτικής παρέμβασης. Αυτό το ονομάζουμε Διορθωτική εμπειρία.

Έτσι ακριβώς λειτούργησε αυτός ο Μαραθώνιος για εμένα. Η εμπειρία της τελευταίας φοράς ήταν τόσο επίπονη και δραματική που απέφευγα τις προπονήσεις και το τρέξιμο μέσα μου είχε αρχίσει να ατονεί. Δεν ήθελα να πιεστώ, δεν ήθελα να ξαναζήσω κάτι παρόμοιο κι αν είχα μείνει σε εκείνη τη μνήμη ίσως και να σταματούσα το τρέξιμο οριστικά...

Αυτή η νέα εμπειρία λειτούργησε μέσα μου διορθωτικά κι ένιωσα και πάλι ελεύθερη. Βρήκα τη σιωπή του μυαλού μου θυμήθηκα γιατί αγαπώ το τρέξιμο κι είδα πως ακόμη και με λιγότερη προπόνηση αλλά με συγκρότηση και σύνεση μπορούσα να βγάλω τα 42 χιλιόμετρα. 

Θαύμασα το σώμα μου που είχε την μνήμη και την χρησιμοποίησε προς όφελος μου. Θαύμασα τις ανθρώπινες δυνατότητες και κατανόησα πόσο πελώριο είναι το να έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο που ως στόχο έχει την ασφάλεια, τη φροντίδα, τη συνεργασία, τη συντροφικότητα, το μαζί!

Αυτή είναι η αξία του μαζικού αθλητισμού. Αυτή είναι η μαγεία του δρόμου. Το ότι ενώνει!

Η μοναξιά τα κάνει όλα μεγαλύτερα και παραμορφώνει κάθε διάσταση ενώ αντίθετα η παρέα κι η αίσθηση της συντροφικότητας μοιράζει την κούραση, την ένταση, τον πόνο. Μια λέξη ενθαρρυντική, λειτουργεί σαν ένα τρυφερό χτύπημα στην πλάτη κι απλά σε πάει μπροστά. Σε κάνει να συνεχίζεις. Όχι επειδή το θέλεις, μα επειδή το νιώθεις, επειδή το επέλεξες, επειδή απλά το μπορείς!

Το να τρέχεις με παρέα είναι σαν να γεννάς με επισκληρίδιο. Πόνος, φρίκη, φόβος, ζαλάδα, πίεση... Υπάρχουν όλα...μα τα νιώθεις απαλειμμένα. Σαν το μοίρασμα να παίρνει μισή από την ένταση τους. Μισή από την αγωνία τους!

Σε αυτό το Μαραθώνιο έμαθα να ακούω, έμαθα πως μια προσωπική προσπάθεια δεν χρειάζεται να είναι μοναχική. Έμαθα  πως ο δρόμος θέλει παρέα. Πως όλα είναι ένας προγραμματισμός και πως η χαρά  μπορεί να προγραμματιστεί μέσα μας όπως κι ο ενθουσιασμός. Έμαθα πως ακόμη και σε μια δύσκολη δική μου κατάσταση δεν σταματώ να είμαι άνθρωπος, να νοιάζομαι και να υποστηρίζω κάποιον που με χρειάζεται. Το να παρατηρώ το Δημήτρη, έναν δρομέα που ήξερε τον δρόμο, τον εαυτό του, τα όρια του, σώμα του,  ήταν για εμένα δώρο!

Καταλάβαινα πως αυτό που τον έκανε να νιώθει έτσι και να μπορεί να προσφέρει και να είναι εκεί για όλους όσους μπορεί να χρειαζόταν μια ώθηση, δεν ήταν μόνο το αθλητικό πνεύμα και η ανθρώπινη αλληλεγγύη στοιχεία έτσι κι αλλιώς σπουδαία για τον αθλητισμό μα για να μπορεί κανείς να το κατακτήσει αυτό χρειάζεται κάτι σπουδαίο. Εσωτερική επίγνωση!
Κι αυτή την αποκτάς μετά από πολλές ώρες δρομικής μοναξιάς και δοκιμασίας. Για να μπορείς να είσαι εκεί για τους άλλους πρέπει να μπορείς να είσαι εκεί για εσένα έτσι όπως πρέπει!

Πρέπει να έχεις φτάσει στα όρια σου, να τα έχεις ξεπεράσει, να μην τα φοβάσαι, να μην τα υποτιμάς. Πρέπει να έχεις διανύσει πολλά χιλιόμετρα πόνου και φόβου, αγωνίας και εσωτερικής πίεσης για να μπορείς να κατανοείς, να αναγνωρίζεις και να μην αγνοείς την αγωνία του άλλου. Πρέπει να ξέρεις καλά το σώμα σου και τις αντοχές του.
Πρέπει να έχεις δοκιμαστεί με το σώμα σου πολλές πολλές φορές και να το ξέρεις καλά, να του δίνεις ότι χρειάζεται για να μπορεί να σταθεί  άξια σε όλα τα μοναδικά υπέροχα προσωπικά σου επιτεύγματα. Τότε μόνο το να  προσπαθείς δεν είναι ύβρις. Δεν είναι ξέσπασμα. Δεν είναι τιμωρία!
Η αυτοταπείνωση που προκαλεί ένας πόνος που έχεις επιλέξει είναι μια υπέροχη σχεδόν πνευματική προσωπική διαδρομή και όχι μόνο. Είναι παίδευση!
Μην υποτιμάς τίποτε και κανέναν. Μην υποτιμάς εσένα. Μην συγκρίνεις, μην συγκρίνεσαι.
Ο καθένας έχει το δρόμο του να διανύσει, το σώμα του να δοκιμάσει και το μυαλό του να ορίσει. Ο καθένας έχει τους δικούς του δαίμονες να παλέψει.

Ο καθένας έχει τις δικές του αγωνίες και φόβους να αντιμετωπίσει και δεν μπορείς παρά να θαυμάσεις αυτή την προσωπική διαδρομή. Το να μπορείς να επιβληθείς σε ένα κουρασμένο σώμα χρειάζεται ένα ισορροπημένο μυαλό. Κι αυτό είναι μια απίθανη προσωπική κατάκτηση.
Το ταξίδι πάντα αρχίζει από μέσα...Εκεί βρίσκεται η δύναμη, όχι για να τρέξεις, γιατί τρέχουν πολλοί. Όχι για να τερματίσεις γιατί τερματίζουν πολλοί...μα για να μπορείς να είσαι ένα ανοιχτό δοτικό πνεύμα.
Για να μπορείς να μοιράζεσαι και να μην ανταγωνίζεσαι. Να μπορείς να δίνεις για να παίρνεις μόνο από την χαρά που σκόρπισες.
Ο Μαραθώνιος είναι εμπειρία, είναι στόχος, είναι δοκιμασία...
Ο Μαραθώνιος αυτός για εμένα ήταν ταξίδι! Ένα μοναδικό εκπαιδευτικό ταξίδι που τα είχε όλα. Μα πιο πολύ αυτό που θεωρώ πολύτιμο...Επίγνωση!

Νιώθω ακόμη πολύ μακριά από εκεί που είναι ένας έμπειρος δρομέας σαν τον Δημήτρη. Πολύ μακριά πνευματικά μέσα στον αγώνα!
Χρειάζομαι χρόνο, προσήλωση κι επιμονή. Χρειάζομαι ώρες αφοσίωσης στο δρόμο κοιτώντας προς τα μέσα για να μπορώ να αρχίσω να κοιτώ προς τα έξω κι αυτό ακριβώς συμβαίνει και στη θεραπεία γι'αυτό ίσως και βρήκα νόημα. Κανείς δεν βάζει τον εαυτό του σε μια τέτοια δοκιμασία αν δεν είναι να πάρει κάτι πολύτιμο.
Κι αυτό δεν είναι τελικά μόνο η ικανοποίηση του τερματισμού ή η ψυχική ανάταση...
Είναι το χτίσιμο της αυτοεκτίμησης του. Είναι το ταξίδι της  αυτογνωσίας του. Είναι το σώμα και το μυαλό και η συνεργασία τους και πρέπει να φτάσει κανείς κοντά πολύ κοντά στα σωματικά και συναισθηματικά του όρια για να μπορέσει να μπει σε αυτό το πνευματικό μονοπάτι!
Είμαι χαρούμενη....μα πιο πολύ είμαι ήρεμη και νιώθω τυχερή!

Πήρα μια απόφαση...Θα τρέχω! Θα τρέχω και θα τρέχω και θα τρέχω...γιατί τότε με αγαπώ. Κι όχι μόνο αυτό...τότε με βρίσκω μέσα στην χαμένη μου καθημερινότητα. Τότε συναντώ εκείνο το άγριο κορίτσι της νιότης μου. Τότε ξέρω ποια είμαι κι από που ξεκίνησα. Τότε με θυμάμαι και ξέρω που θέλω να πάω!
Θα τρέχω και θα τρέχω και θα τρέχω....και δεν θα σταματώ παρά μόνο για να καλέσω κι άλλους να τρέξουν δίπλα μου! Δεν θα σταματώ παρά μόνο για να κρατήσω ανθρώπους δίπλα μου! Για να μοιραστώ τον αγώνα μου! Θα τρέχω γιατί μπορώ!!!!

Νιώθω να έχω έρθει κοντά σε μια προσωπική συνειδητοποίηση...Πόσο κοντά είχα φτάσει στην αυτοεγκατάλειψη  με βάση το φόβο που προκλήθηκε από τον πόνο της πρότερης εμπειρίας.
Όχι εγκατάλειψη του τρεξίματος...μα εγκατάλειψη του εαυτού μου!
Όμως για μια ακόμη φορά η ζωή μου στέλνει με γενναιοδωρία υπέροχους ανθρώπους κι υπέροχα σημάδια...Κι εκεί πάνω στην σκληρή άσφαλτο  με τα βήματα των δρομέων στα αυτιά μου, κάθε φορά που το σώμα  μου ούρλιαζε από τον πόνο θυμήθηκα το  μαγικό ποίημα του Ρόμπερτ Φρόστ που κυριολεκτικά λατρεύω...

"Το δάσος είναι όμορφο πολύ, βαθύ και σκοτεινό
Μα πρέπει να κρατήσω τις υποσχέσεις μου
κι έχω να κάνω μίλια πολλά  πριν κοιμηθώ
κι έχω να κάνω μίλια πολλά πριν κοιμηθώ...."

Εκεί στα πιο δύσκολα το παγωμένο δάσος σε καλεί...βαθύ και σκοτεινό. "Ξεκουράσου"...σου ψιθυρίζει με φωνή  σαγηνευτική...
Είσαι κουρασμένος και μπερδεμένος κι αν είσαι άπειρος κι ακούσεις το κουρασμένο σου σώμα...αν σταματήσεις να ξεκουραστείς στο χιονισμένο δάσος, θα παγώσεις...
Μην σταματάς λοιπόν...Μην ακούς! Κράτα το μυαλό φρέσκο, προπονημένο, ξύπνιο. Κράτα το μυαλό σε εγρήγορση....Μην μπερδεύεσαι!
Έχεις υποσχέσεις να κρατήσεις... δρόμο να διανύσεις. Μαγεία να γευθείς...Τα πόδια σου αντέχουν ακόμη. Τα πόδια σου ξέρουν να ακούν, ξέρουν να συνεχίζουν κι έχουν χιλιόμετρα να διανύσουν.Υπέροχα χιλιόμετρα εσωτερικής επίγνωσης.

Ο στόχος δεν είναι πια ο τερματισμός...ο στόχος ακόμη κι εδώ είναι το ταξίδι! Και στο τέλος της διαδρομής σε περιμένει μια αρχέγονη λιακάδα. Η λιακάδα που κουβαλάς και δεν το ξέρεις...
Δημήτρη σε ευχαριστώ!

Καλημέρα αγαπημένοι...
                                                                                                                          Κατερίνα

Εδώ μπορείτε να διαβάστε τις εμπειρίες  των προηγούμενων Μαραθώνιων μου.
42 χιλιόμετρα σιωπής
Keep Running

Ξετυλίγοντας το ΝΗΜΑ.

April 11, 2017, 10:41 am

≫ Next: Πάσχα της καρδιάς μου....

≪ Previous: Μαραθώνιος...Το Ταξίδι!

$

0

0

Ταξιδεύοντας για Λάρισα εκείνη την υπέροχη Ανοιξιάτικη ημέρα, δεν μπορούσα να μην θαυμάσω τα καταπληκτικά χρώματα του ουρανού! Ερχόταν βροχή. Αγαπώ αυτές τις Ανοιξιάτικες βροχερές ημέρες όπου όλα τα χρώματα της φύσης, γίνονται λαμπερά και γεμίζουν φως!

Ταξίδευα με την μουσική τέρμα στα αυτιά μου. Τραγουδούσα περισσότερο για να μην κοιμάμαι γιατί ένιωθα απίστευτη κούραση  κι είχα όπως πάντα μια γλυκιά γλυκιά προσμονή!!!

Από αυτή την παρουσίαση του βιβλίου μου στη Λάρισα, θα θυμάμαι πάντα...διάφορα τρελά και χαριτωμένα.

Ήταν μια τρυφερή βραδιά...αυτό θυμάμαι. Θυμάμαι τα λόγια των υπέροχων γυναικών που μου έκαναν την τιμή να είναι εκεί για εμένα για να παρουσιάσουν το βιβλίο μου! Την αγαπημένη ξεχωριστή μου φίλη,  Κωνσταντία Χαλδούπη, Πολιτισμιολόγο  που μίλησε με μια απίστευτη γλύκα και μια απρόσμενη συγκίνηση και την ευχαριστώ βαθιά!
Την εξαιρετική συγγραφέα Γιώτα Φώτου, με εμπειρία μεγάλη στο χώρο της συγγραφής που επίσης μίλησε με μεγάλη φροντίδα για το κοχυλάκι και βέβαια την ξεχωριστή Δημοσιογράφο Κωνσταντίνα Καρυδάκη που είχε τον ρόλο του συντονισμού και βέβαια με συνεπήρε με τα λόγια και την αγάπη που μου έδειξε και άγγιξε την καρδιά μου!

Έβρεχε δυνατά και οι δρόμοι σκοτεινοί και υγροί εκεί, στον πανέμορφο Μύλο του Παπά όπου φιλοξένησε την παρουσίαση. Τα φώτα χάριζαν μια αίγλη και μέσα στην αίθουσα άκουγα το ρυθμικό ήχο των σταγόνων...Ο κόσμος λιγοστός, μα όλοι όσοι ήταν εκεί φαινόταν να το εννοούν! ....

Πριν μπω στο χώρο εκεί στην είσοδο, με σταματά μια γυναίκα! Μου έπιασε τα χέρια και μου είπε: "Σε διαβάζω στο blog. Δεν μπορώ να μείνω ήρθα μόνο να σε δω για λίγο να σε γνωρίσω. Να ξέρεις πως σε διαβάζω κι ήθελα να σε δω"...κι εξαφανίστηκε έτσι απλά!

Με ξάφνιασε, με συγκίνησε, με άφησε ξέπνοη και ένιωσα αγάπη για αυτή την άγνωστη γυναίκα που στάθηκε εκεί τόση ώρα για εμένα! Δεν θυμάμαι ούτε το όνομα σου μα θυμάμαι εσένα και σε ευχαριστώ γλυκιά μου...να το ξέρεις!!!

Πρώτο χαιρέτησα με μια σφιχτή αγκαλιά ένα νέο αγόρι...τον Γιάννη Ζαραμπούκα, που έγραψε μια μοναδική κριτική για το κοχύλι.
Μια κριτική τόσο γενναιόδωρη που με τάραξε βαθιά. Δεν τον γνώριζα δεν τον είχα συναντήσει ποτέ, μα ήξερε ό έναν τον άλλο και ήξερα πως είχε έρθει από την Αθήνα στην πόλη του τη Λάρισα νωρίτερα για τις γιορτές του Πάσχα για να μπορέσει να είναι εκεί εκείνη τη  βραδιά.
Η τιμή τεράστια...
Έβγαλε από την τσέπη του έναν μικρό γαλάζιο σελιδοδείκτη τόσο ξεχωριστό....
"Από δυο κορίτσια"μου είπε, "που αγάπησαν το κοχυλάκι"!!! Τις ξέρω αυτές τις δυο...και πάλι χωρίς να έχουμε γνωριστεί.
Είναι αυτός ο πελώριος, μικρός ιντερνετικός κόσμος που φέρνει κοντά ανθρώπους που δεν έχουν επιλογή από το ...να έρθουν κοντά γιατί τελικά κάτι τους συνδέει! Ένας ουρανός, μια θάλασσα μέσα μας, ένα κοινό σύμπαν! Είμαστε υπέροχα συνδεδεμένες!

Με πλησίασε μια γυναίκα...συνόδευε την εγγονή της που είχε προβλήματα όρασης. Αγκαλιαστήκαμε τρυφερά. Μιλήσαμε. Ένα νέο κορίτσι. Ένα πανέμορφο πλάσμα με τα τόσα όνειρα πίσω από τα μάτια με άγγιζε και ένιωθα το άγγιγμα της βαθιά.Υπέροχο τρυφερό, διστακτικό! "Γράφω"μου είπε. "Θέλω κι εγώ να γράψω"κι ένιωσα τόσο ξεχωριστή που εκείνη μοιράστηκε μαζί μου ένα όνειρο τόσο σπουδαίο...γεμάτο πόνο και έμπνευση!
Τον θυμάμαι αυτό τον πόνο και την έμπνευση που ζητούσε διέξοδο!!! Τον θυμάμαι καλά!!!..."Είμαι σίγουρη πως μια μέρα θα σε διαβάσω Χριστίνα"...της είπα και το εννοώ!

Πάντα στις παρουσιάσεις ακούω όλα αυτά που λέγονται για το κοχύλι και συγκινούμαι βαθιά. Είναι τόσο διαφορετική η άποψη, η στάση κι η εικόνα των ανθρώπων για τους πρωταγωνιστές της ιστορίας. που ξαφνιάζομαι για τις μεταφράσεις του καθενός σε σχέση με τα βιώματα του!!!

Ξαφνιάζομαι με το πόσες διαφορετικές ερμηνείες υπάρχουν και πόσες διαφορετικές πόρτες ανοίγουν στην ψυχή του καθενός!

Το κοχύλι με έβαλε σε έναν κόσμο αλλιώτικο. Εκεί που όλα μοιάζουν με αφρός κι έχουν κάτι από την ελευθερία ενός σύννεφου. Κατάλευκα...και μολυβένια μαζί!

Θα θυμάμαι πάντα το κορίτσι εκείνο που με κοίταζε από μακριά...κι ήξερα πως ήταν εκεί μόνο για εμένα.
Την συνάντησα στο μετρό της Αθήνας λίγα χρόνια πριν. Σύνταγμα κι είχα χαθεί καθώς δεν ήξερα προς τα που να τραβήξω. Ήρθε κοντά μου σαν με είδε μπερδεμένη.
Την ρώτησα για την κατεύθυνση που θα έπρεπε να ακολουθήσω και διστακτικά με ρώτησε αν είμαι η Κατερίνα...Με ήξερε από το blog μου είπε κι εκεί στη μέσα του σταθμού αγκαλιαστήκαμε σφιχτά...
Αρχίσαμε να επικοινωνούμε λοιπόν ιντερνετικα και πάλι και να την τώρα στη Λάρισα μόνο για εμένα...
Μαζί της είχε κάτι πολύτιμο...Μια μικρή πλεκτή Μαφάλντα που έχει κουδουνάκια στα μικρά της παπουτσάκια. Πανέμορφη! Ειδική παραγγελία μόνο για εμένα, που λατρεύω τη Μαφάλντα μιας κι είναι η ηρωίδα της εφηβείας μου και της μοιάζω...σε όλα!

Όμως το πιο ξεχωριστό της δώρο ήταν μια συλλογή ποιημάτων, τυλιγμένο μαζί με ένα μικρό στριφογυριστό κοχύλι...
Ένας μικρός ναυτίλος. Μια σπείρα σύμβολο της αιωνιότητας. Τα ποιήματα αυτά με πόνεσαν βαθιά μιας και είναι οι πληγωμένες μαγικές λέξεις ενός ανθρώπου που έφευγε!
Του συντρόφου της...που χάθηκε πριν λίγο καιρό,  νέος και γεμάτος σχέδια κι αγάπη για εκείνη μα η ζωή είχε τα δικά της σχέδια και χάθηκε παλεύοντας σκληρά να μείνει μαζί της...λίγο ακόμη...και λίγο ακόμη...

Δεν υπάρχει δώρο πιο σημαντικό από αυτό...Σαν ένας άνθρωπος σου αφήνει στα χέρια σου την ψυχή του. Με δισταγμό,  με φόβο....με εμπιστοσύνη!

Τα ποιήματα αυτά με ακολουθούν κι είναι δίπλα μου...Τα λόγια ενός νέου ανθρώπου που αποχαιρετά μα ακόμη και τότε δεν σταματά να πιστεύει και να γεύεται την ζωή! Την μαγική ζωή!!!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον υπέροχο εκείνο ήλιο την επόμενη ημέρα στον πεζόδρομο και το κουβεντολόι παρέα με την Ειρήνη, το κορίτσι μου αυτό που διέσχισε την Ελλάδα για να έρθει να με συναντήσει...Τον ήλιο να παίζει με τα κατάμαυρα μαλλιά της, το ντροπαλό της χαμόγελο! Ένα τρυφερό μικρό κοχύλι...

Ευλογία οι άνθρωποι και το τι κουβαλούν!

Κι ύστερα προστέθηκαν στην παρέα οι αγαπημένοι μου. Ο Γιώργος Γιαννούσης συνάδελφος, φίλος και ο Υπεύθυνος του Κέντρου Στήριξης για το παιδί και την Οικογένεια ΝΗΜΑ και η Κωνσταντία Χαλδούπη υπεύθυνη του Δημιουργικού Εργαστηρίου ΝΗΜΑ...

Εκείνοι που με κάλεσαν κι έγιναν η αιτία να βρίσκομαι εγώ εκεί.

Γελάσαμε, θυμηθήκαμε, αναλύσαμε κι ύστερα πήγαμε παρέα στον δημιουργικό μαγικό χώρο που εργάζονται, βοηθώντας κι υποστηρίζοντας ανθρώπους. Το ΝΗΜΑ....Ένα πραγματικό στολίδι!
Ένα μαγικό χρωματιστό σπίτι γεμάτο ενέργεια. Ζωγραφιές κατασκευές, σχέδια. Ζωή παντού απλωμένη στο χώρο.
Εκεί που τα μικρά κοχύλια μαθαίνουν να μην σπάνε...Εκεί που τα σπασμένα κοχύλια κολλούν!

Σαν μπαίνεις σε έναν χώρο που γιάνουν πληγωμένες ψυχές το νιώθεις από την ενέργεια. Από το βάρος και την ταυτόχρονη ελαφράδα του χώρου. Τα μηνύματα είναι ξεκάθαρα.
"Εδώ μπορείς να είσαι εσύ.""Είναι εντάξει να είσαι εσύ"
Ο Γιώργος κι η Κωνσταντία δημιούργησαν ένα χώρο επούλωσης πληγών. Έναν χώρο εκπαίδευσης μικρών ανθρώπων κι αυτό είναι κάτι που αγαπώ γιατί με ακουμπά ως τα κατάβαθα της ψυχής μου!

Οι δυο τους με φρόντισαν, με  φίλεψαν, με ντάντεψαν,  με κάθε τρόπο και φεύγοντας μου χάρισαν μια ξεχωριστή λαμπάδα, φτιαγμένη από χέρια παιδικά στα εργαστήρι του ΝΗΜατος...
Χέρια ντελικάτα κι αληθινά...
Είναι αληθινό μυρωδάτο κερί και μυρίζει μέλι. Είναι βαμμένο απαλό γαλάζιο και πάνω του είναι στερεωμένο ένα μικρό ζυμαρένιο πουλάκι...μια Αλκυόνη!

Το πιο μικρό ξεχωριστό πουλάκι που γεννά τα αυγά της μέσα στο παγωμένο Γενάρη...Γενναία! Τόσο γενναία και τόσο μαμά, που ο Δίας την λυπήθηκε και της χάρισε μέσα στο σκληρό αυτό μήνα τις ζεστές Αλκυονίδες για να επιβιώνουν τα πουλάκια της!

Αγαπημένος συμβολισμός....Οπότε φέτος το Πάσχα θα κρατώ στην Ανάσταση μια αλλιώτικη λαμπάδα και νιώθω μια χαρά  παιδική! Είχα χρόνια να την νιώσω τούτη τη χαρά....Την χαρά της δικής μου, λαμπάδας!

Όσο κι αν μεγαλώσουμε μέσα μας...εκείνο το παιδί, θα διεκδικεί κάτι από τις τρυφερές ανάγκες της νιότης του!

Είπαμε αντίο και εις το επανιδείν και ο ήλιος ήταν ακόμη λαμπερός σαν ξεκίνησα για το δρόμο του γυρισμού! Και πάλι με δυνατή μουσική για να μην κοιμηθώ από την κούραση...Μπαίνοντας στην όμορφη Θεσσαλονίκη, μαγεύτηκα με την ομορφιά της θάλασσας σαν ο ήλιος στραφτάλιζε στην επιφάνεια της!

Γύρισα σπίτι και έπεσαν πάνω μου οι μικροί άνθρωποι που πια είναι μεγάλοι και κόντεψαν να με ρίξουν με την ορμή τους!  Ήθελα να ξεκουραστώ μα και να μοιραστώ τόσα μαζί τους κι εκείνοι μαζί μου...Εκείνα τα μικρά πελώρια στη ζωή μου πλάσματα, που είναι η καρδιά του Μικρού Λευκού Κοχυλιού!

Ένα δώρο ήταν αυτή η παρουσίαση γιατί μου χάρισε μνήμες. Με γέμισε νιώθω! Με τύλιξε με ευγνωμοσύνη. Μου χάρισε νέους φίλους. Με έφερε κοντά σε πλάσματα αέρινα ξεχωριστά.

Το κοχύλι και πάλι μου έδειξε το δρόμο...και δεν ξέρω πια που ακόμη θα σε οδηγήσει. Τι ακόμη έχω να ζήσω μαζί του....

Σκέφτομαι πως η ζωή είναι δώρο και περιμένουμε από αυτήν μα κι εκείνη κι εκείνη περιμένει από εμάς!

Κλείνω αυτό το υπέροχο ταξίδι με λόγια ξένα μα τόσο δικά μου...Τόσο δικά μου μου πονάω σαν τα διαβάζω δυνατά. Είναι ένα από εκείνα τα ποιήματα...οι προσδοκίες ενός ανθρώπου που φεύγει...μα δεν παύει να αγαπά βαθιά τις ρίζες του με τη ζωή!

Δεν παύει να προσδοκά...ίσως όχι πια για τον εαυτό του μα για όλους εμάς!

Προσδοκίες

Απέραντο γαλάζιο 

σ'ουρανό και θάλασσα.

Άσπιλο λευκό 

σε ψυχή κι ονείρατα 

και λίγο ευωδιαστό κρασί 

στο χρώμα της καρδιάς

να συνοδεύει γευστικά 

το υπόλοιπο 

της ζήσης.

Ευωδιαστό κρασί στο χρώμα της καρδιάς για το υπόλοιπο της ζήσης αγαπημένοι...όσο κι αν είναι αυτό για τον καθένα μας...είναι πελώριο αν το ζήσουμε όπως του αξίζει!

Γιώργο, Κωνσταντία σας ευχαριστώ βαθιά κι ειλικρινά. Κωνσταντίνα έχεις μια θέση στην καρδιά μου...

Ειρήνη, γενναία μου η ζωή σε περιμένει...σ΄αγαπάω!και σε εσένα άγνωστε ποιητή...πέτα ελεύθερος εκεί στο άσπιλο λευκό και το γαλάζιο του ουρανού...όπως σου αξίζει! Σε ευχαριστώ που έγινες η φωνή μου...

Σε όλους όσους βρεθήκατε εκείνο το βροχερό βράδυ σε εκείνη την αίθουσα...στέλνω ένα τεράστιο, τεράστιο ευχαριστώ για την γενναιόδωρη παρουσία σας!

Ξετυλίγοντας το Νήμα της ζωής του ο καθένας, έχει να ορίσει, να παλέψει, να διεκδικήσει τις δικές του ανάγκες, τις δικές του προσδοκίες κι είναι υπέροχο κάποιες φορές σαν οι προσδοκίες μας κι οι ανάγκες μας αυτές, να συγκλίνουν γύρω από ένα μικρό σπασμένο λευκό κοχυλάκι που δεν θέλει άλλο να πει παρά μόνο ένα...Ζήσε!

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα αγαπημένοι....
                                                                                                                Κατερίνα

Πάσχα της καρδιάς μου....

April 13, 2017, 9:30 pm

≫ Next: Το Πάσχα των στιγμών μας!

≪ Previous: Ξετυλίγοντας το ΝΗΜΑ.

$

0

0

...Είναι εκεί κάπου μακριά. Στις ξασπρισμένες αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων. Τότε που όλα μαζί τα ξαδέλφια μαζευόμασταν στο σπίτι της γιαγιάς και οι νοικοκυρές των σπιτιών  έπλαθαν από το πρωί τα τσουρέκια. Ύστερα όλη η γειτονιά μαζεύονταν στο σπίτι της κυρά Ζήνας κι έψηνε με τη σειρά τα τσουρέκια στον ξυλόφουρνο.

Μύριζε τότε όλη η γειτονιά μαχλέπι και κακουλέ. Θυμάμαι τα γιαγιά, την θεία και τη μαμά, να κουβαλούν τα μεγάλα ταψιά με τα φρεσκοψημένα τσουρέκια και εμείς να χοροπηδάμε σαν τρελά από τον ενθουσιασμό.

Θυμάμαι την βυσσινιά στο σπίτι της γιαγιάς ανθισμένη και τις μέλισσες να βουίζουν γύρω της και θυμάμαι τα μικρά λατρεμένα μου κατσικάκια να παίζουν τριγύρω μας και να χοροπηδούν. 

Θυμάμαι όλα τα παιδιά της γειτονιάς να γινόμαστε μια παρέα, ναι θυμάμαι όλες τις παιδικές μου αγαπημένες φίλες...Την Άννα, την Νόπη, την Γιάννα, την Έφη, τη Ζήνα, τη Δέσποινα, την Γιούλη....Κοριτσάκια χαριτωμένα που λάτρευα να παίζω μαζί τους στο σοκάκια της μικρής γειτονιάς που οι αυλές ήταν ολάνθιστες, τα αμάξια λιγοστά και οι δρόμοι άδειοι.

Μα αυτό που θυμάμαι πιο νοσταλγικά ήταν τα ασπρισμένα μύγδαλα. Τα έβαζαν σε έναν μεγάλο κουβά με νερό και μόλις εκείνα μούλιαζαν έβγαζαν τη φλούδα τους για να στολίσουν με αυτά τα τσουρέκια. Αυτή ήταν θυμάμαι η αγαπημένη μου δουλειά. Να καθαρίζω τα μύγδαλα...Ένα στο στόμα, ένα στο πιάτο!

Αυτό θυμήθηκα χθες καθώς καθάριζα τα μύγδαλα για να στολίσω τα δικά μας τσουρέκια. Δεν υπήρχε τίποτε από την ευδαιμονία εκείνης της εποχής ή εκείνης της ανάμνησης...Αντίθετα υπήρχε μια συνεχής ατελείωτη αίσθηση κούρασης κι ένα μόνιμο άγχος...να προλάβω, να προλάβω, να προλάβω....

Τα μάτια μου άρχισαν να τσούζουν...γιατί ξέρω πως δεν θα προλάβω ποτέ, ούτε κανείς τελικά θα νοιαστεί αν προλάβω ή όχι. Πως το Πάσχα της καρδιάς μου δεν υπάρχει πια. Πως ο μόνος που υπάρχει εκεί έξω για να φροντίσει εκείνη την ανάμνηση κι εκείνη την ανάγκη για χαρά κι ηρεμία...είμαι εγώ!
Εγώ και κανείς άλλος...και νιώθω, πως όλα εκείνα θολώνουν και σβήνουν και μένουν σκιές και μνήμες που πονάνε και τσούζουν τα μάτια...

Τα παιδιά μου δεν θα μυρίσουν ποτέ εκείνη την υπέροχη μυρωδιά να απλώνεται από άκρη σε άκρη σε όλη τη γειτονιά...Δεν θα νιώσουν την ζέστη να πυρώνει τον τοίχο του ξυλόφουρνου της κυρά Ζήνας, ούτε και θα γνωρίσουν την γιαγιά Κατιρίνου, την γιαγιά μου, με την ποδιά στη μέση, το μαντήλι στο κεφάλι και το λικνιστό περπάτημα!
Δεν θα παίξουν τα μήλα στον χωματόδρομο μπροστά στο σπίτι, ούτε κυνηγητό με τα κατσικάκια στην αυλή, ούτε θα συνοδέψουν χορεύοντας και χοροπηδώντας τα ταψιά με τα τσουρέκια στον ξυλόφουρνο μαζί με όλη τη γειτονιά! Τι κρίμα...

Τώρα οι δικές τους αναμνήσεις χτίζονται αλλιώς...

Στο πάρκο με φίλους, στο σπίτι με παρέες αγοριών και με τα μικρά ξαδέρφια τους, στον Επιτάφιο με τα φαναράκια παρέα με όλους τους συμμαθητές, στο επεισοδιακό βάψιμο των αυγών πάντα με παρέα, στο να πλάθουμε πασχαλινά κουλουράκια "με τα δυο χεράκια"που πια κοροϊδεύουν, στην μετάληψη στην ψηλή εκκλησία που παντρεύτηκαν η μαμά κι ο μπαμπάς τους, στην θρυλική μπουγάτσα Σάββατο πρωί μετά την μεταλαβή, στην Ανάσταση με τα ξαδέρφια και στη μαγειρίτσα που περιμένουν με λαχτάρα, στο λαγό που το Πάσχα τους αφήνει δώρα και σοκολατένια αυγουλάκια στην αυλή κάτω από τον κέδρο, ακόμη και τώρα που δεν υπάρχει λαγός κι αυτοί είναι ολόκληρα γαϊδούρια...στην ημέρα του Πάσχα που ξυπνούν νωρίς κι εξαφανίζονται με τα ποδήλατα στη θεία τους...κι εγώ μαζεύω αργιολούλουδα από τους αγρούς για να στολίσω το πασχαλινό μας τραπέζι και μνημονεύω...πίνοντας τον καφέ μου, πριν αρχίσει ο γιορταστικός χαμός...

Δεν ξέρω αν αυτά είναι για εκείνους σημαντικά ή τι θα θυμούνται. Δεν ξέρω αν θα τα θυμούνται με τον ίδιο πόνο, που κρατώ εγώ τις δικές μου παιδικές αναμνήσεις. 

Δεν ξέρω αν οι μέρες τους είναι υπέροχα αβίαστες, όπως ήταν τότε οι δικές μου...

Δεν ξέρω αν θα θυμούνται την μαμά και τον μπαμπά, μόνιμα αγχωμένους, πιεσμένους, κουρασμένους κι αλλού...

Δεν ξέρω τι θα είναι πιο δυνατό από αυτά που ζουν, ποιες θα είναι τελικά οι εικόνες που θα καταγραφούν μέσα τους.

Ελπίζω μόνο...Ελπίζω να θυμούνται ότι αξίζει...κι αυτό που αξίζει δεν είναι τίποτε άλλο από αυτό που κάνει την καρδιά, να κάνει "τακ"με μια μυρωδιά, μια εικόνα, έναν ήχο που θα τους θυμίζει για πάντα εκείνο...το Πάσχα της καρδιάς τους....

Μεγάλη Παρασκευή σήμερα. Η πιο όμορφη Παρασκευή του χρόνου. Μια υπέροχα πένθιμη ημέρα. Γεμάτη εσωτερικότητα και σιωπή.

Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα αγαπημένοι...Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου υγεία και αγαλλίαση στις ψυχές όλων...κι εύχομαι εκείνο το μαγικό ξέγνοιαστο Πάσχα να έρθει για όλο τον κόσμο και να έρθει ξανά και για εμένα έτσι ακριβώς όπως το θυμάμαι. Σαν το ηλιόλουστο, παιδικό Πάσχα της καρδιάς μου...

                                                                                                           Κατερινα

Το Πάσχα των στιγμών μας!

April 20, 2017, 9:00 pm

≫ Next: Το παιδί Χαμομηλάκι...

≪ Previous: Πάσχα της καρδιάς μου....

$

0

0

Όλα είναι στιγμές. Είτε τις ζεις, είτε τις προσπερνάς. Τίποτε πολύπλοκο δεν έχει αυτή η σκέψη, τίποτε μπερδεμένο!
Ένας φίλος μου λέει πως καταφέρνει να διαχειρίζεται καλύτερα τη σκέψη των γιορτών παρά τις ίδιες τις γιορτές όταν έρχονται...Τον καταλαβαίνω!

Πάντα πριν τις γιορτές έχω σχέδια και πλάνα και θέλω να κάνω αυτό ή το άλλο, μα πάντα πως τα καταφέρνω κι όλα ανατρέπονται και τρέχω να προλάβω μέχρι τελευταία στιγμή κι απολαμβάνω λίγο, ενώ το θέλω τόσο πολύ!...κι έρχονται οι στιγμές και φεύγουν και μένω με ένα συναίσθημα αδειάσματος. Τι έγινε ρε παιδιά;

Μα δεν μπορώ να κάνω περικοπές στα σχέδια μου. Δεν μπορώ να πω μην κάνεις τσουρέκια φέτος, αφού δεν προλαβαίνεις. Αγόρασε τα γλυκά που θα προσφέρεις.  Ας μην είναι πια τόσο περιποιημένο, στολισμένο ή καθαρό το σπίτι. Ας είναι επιτέλους βρώμικα τα τζάμια! Μην σιδερώνεις τα ρούχα κρύψτα κάπου και θα τα κάνεις όλα μαζί μετά...

Απλά δεν γίνεται γιατί ότι αφήνεις πίσω σου το βρίσκεις μπροστά σου!

Οπότε και πάλι αυτές οι γιορτές είχαν ανατροπές καθώς ενώ όλα φαινόταν να τα έχω σε έλεγχο τελικά...απάτη! Πάλι τρέχαμε με το τρελό αγόρι!

Για εμένα οι γιορτές έχουν ένα τελετουργικό το οποίο δεν θέλω να αποχωριστώ. Είναι όλα αυτά που μου θυμίζουν τις γυναίκες που μεγάλωσα που πριν το Πάσχα ξεσήκωναν το σπίτι για να είναι καθαρό για την Ανάσταση και ασβέστωναν και όλα μύριζαν πάστρα.
Τα έκαναν όλα κι όλα τα προλάβαιναν με κόπο βέβαια, μα υπήρχε μια τελετουργία σε όλο αυτό την οποία από ένστικτο ή  από συνήθεια απλά ακολουθώ ακόμη κι όταν είμαι στα κόκκινα...
Πάντα δηλαδή! Έτσι πάντα έχω κατά νου τα γλυκά και τα φουρνίσματα. Τις ωραίες παραδοσιακές μας γεύσεις στο τραπέζι. Το όμορφο μοσχομυριστό σπίτι, τζάμια καθαρά για να βλέπω απέναντι, φροντίδα σε αυτούς που αγαπώ, στρωμένα χαρούμενα τραπέζια, λουλούδια, γεύσεις πασχαλινές...

Τελειώνει αυτό; Δεν τελειώνει! Πότε δεν τελειώνει, μα δεν μπορώ να κάνω εκπτώσεις. Δεν θέλω!

Ίσως και να πρέπει...μα τελικά όλα αυτά σημαίνουν πολλά για εμένα και τα έχω ανάγκη. Τα κάνω για εμένα.

 Σεκέρ παρέ τα αγαπημένα μου. Τάρτα chocolate cookie για να σερβιριστεί με παγωτό για τα παιδιά. Κουλουράκια πορτοκαλιού με σοκολατένιο αυγουλάκι στο κέντρο του. Πλεξούδα για τους μεγάλους, κουνελάκι για τους μικρούς.

Εγώ έχω την ανάγκη να ξέρω πως έδωσα, όσα άξιζαν, πως προσπάθησα  όσο μπορούσα, πως τίμησα τους ανθρώπους με τους οποίους γιόρτασα, πως φρόντισα εκείνους μα τελικός αποδέκτης ήμουν εγώ. Η δική μου χαρά. Η δική μου ικανοποίηση...

Οπότε θα τεντωθώ όσο μπορώ, για να μπορέσω τα αυτονόητα για εμένα τελικά. 

...κι όπως λέει κι ένα κορίτσι μου γλυκό, που είναι μια τρελά εργαζόμενη μαμά δυο μωρών και φαίνεται κι εκείνη όλα να τα μπορεί, "όσο προλαβαίνεις να βάψεις νύχια σημαίνει πως το'χεις"...

Γιορτές χωρίς βαμμένα νύχια δεν υπάρχουν άρα...το'χω!

Κι ήταν μια όμορφη όμορφη γιορτή. Μπορεί να μην πρόσφερα σε εμένα όλα όσα χρειαζόμουν. Μπορεί να μην προσευχήθηκα όσο είχα ανάγκη, ούτε να ένιωσα την εσωτερικότητα και την κατάνυξη, αυτής της γιορτής όσο το χρειαζόμουν, λόγω έλλειψης χρόνου, μα κατάφερα να δώσω τα βασικά στον εαυτό μου και το πιο σημαντικό κατάφερα να κάνω όλα όσα σημαίνουν Πάσχα, για την οικογένεια και για τα αγόρια μου!

Οι γιορτές είναι σαν μια δοκιμασία! Εκεί που έχεις ρυθμό και η καθημερινότητα βγαίνει ξαφνικά μια ανατροπή και πρέπει να κάνεις όλα όσα κανονικά έκανες μέχρι χθες,  συν τα ψώνια, συν τα στολίσματα, συν τα φαγητά, συν την καθαριότητα, συν τα τζάμια, συν τα γλυκά, συν τον κόσμο, συν τα έξοδα, συν...τα νύχια! Και  προλαβαίνεις...τα πάντα. Ακόμη και τα νύχια!
Προλαβαίνεις να φορέσεις κι ένα χαμόγελο. Προλαβαίνεις και να ντυθείς όμορφα με κάτι ξεχωριστό, γιατί είναι γιορτές κι αυτό σου αξίζει...και τελικά προλαβαίνεις...ξαφνιάζεσαι...μα προλαβαίνεις!

Και σε αυτή την δοκιμασία των γιορτών, μαθαίνεις πολλά για εσένα, για τον τρόπο που σκέφτεσαι, για το πόσο μπορείς να ανοίγεις και να κλείνεις το μυαλό σου σε προκλήσεις και στην κούραση, για το πόσο ακόμη μπορείς να δώσεις, για το πόσο αντέχεις να μην πάρεις όσα χρειάζεσαι...Ναι μαθαίνεις!

Οι αγαπημένοι μου γονείς έλειπαν και πάλι για τελευταία φορά πια, μα ήρθε η μικρή μου αδερφήμε τον άντρα της και τα ανίψια μας κι είχαμε και την οικογένεια του αγοριού μου και τελικά, ήταν ηλιοφώτιστες αυτές οι γιορτές. Γεμάτες με ανθρώπους όπως αξίζει στις γιορτές. Γεμάτες με παιδιά, γεμάτες με τις τσιρίδες, τις φωνές και τα γέλια τους. Γεμάτες με γεύσεις που αγαπάμε. Με μπόλικα γλυκά, που ευχαριστήθηκα να ψήνω. Γεμάτες με στολισμένα τραπέζια...
Η αγαπημένη μου Βέτα από το σχολείο της φύσης μου λέει..."Στις γιορτές κάνω τραπεζώματα και τα βγάζω όλα από τα ντουλάπια μου! Τα χαίρομαι όλα, σερβίτσια, μαχαιροπίρουνα, τα ευχαριστιέμαι..."

Το βραδινό τραπέζι, με ατομικά σπιτικά ψωμάκια brios ζυμωμένα από τα χέρια του αγοριού μου έτοιμα να βουτήξουν μέσα στην αξεπέραστη...αξεπέραστη λέω μαγειρίτσα μου!!!

Τα έβγαλα λοιπόν κι εγώ όλα. Τις γιορτές περιμένουν όλα για να βγουν. Να δώσουν. Να χαρίσουν. Δεν έχει νόημα να στρώσεις ένα τραπέζι, αν δεν δώσεις κάτι από το περίσσεμα σου σε όλο αυτό! 

Σαν η φροντίδα των ανθρώπων που θα καθίσουν γύρω από αυτό να έχει μέσα της και μια υπέρβαση! Κάτι που μπορεί να φαντάζει με υπερβολή ή με ανοησία....μα όχι. Ακόμη κι αν φαίνεται πως κανείς δεν προσέχει αυτά που κάνεις...όλοι νιώθουν. Ιδίως αν η φροντίδα λείπει...

Κι εμένα δεν με νοιάζει κανείς με τον τρόπο που με νοιάζουν τα συναισθήματα κι εικόνες των αγοριών μου. Και θέλω μεταξύ άλλων κι αυτό να θυμούνται από την μαμά τους. Τις γιορτές, τις γεμάτες κόσμο και τα όμορφα στολισμένα μοσχομυριστά τραπέζια που θα μνημονεύουν με χαρά!

Η λατρεμένη Pavlova με cream cheeze και φρέσκες φράουλες! Το πιο ωραίο γιορτινό μου γλυκό! Το προσφέρω με ύφος σοβαρό, μα δεν έπιασε. Pavlova τέλος!

Σε λίγα χρόνια αυτά θα μεγαλώσουν κι όλα αυτά θα περάσουν και τότε...οι γιορτές μας θα έχουν άλλο χρώμα, μα ως τότε, θα έχουν μέσα τους μια βάση κι η βάση είναι εδώ! Γύρω από κάθε γιορτινό οικογενειακό τραπέζι. 

Με τα καθαρά τραπεζομάντιλα και τα λουλούδια στο βάζο. Πόσο τιμή κρύβει για αυτόν που φροντίζεις όλο αυτό! Πόση τιμή για εσένα!

Κι όλα ήταν όμορφα...κι όλα είχαν την απλότητα που αγαπώ! Ο λαγός του Πάσχα, που παραδόξως έρχεται μόνο στο σπίτι μας, άφησε δώρα και πασχαλινές σοκολάτες για όλους κάτω από την μεγάλη Πασχαλιά δώρο της μαμάς μου πριν χρόνια που φύτεψα στη αυλή μας κι έγινε δέντρο πια! Κι αγαπώ όλα αυτά τα μικρά χαριτωμένα ψέματα που στόχος τους είναι προσφορά και τα λαμπερά μάτια των ανθρώπων! Ιδίως των μικρών ανθρώπων!
...κι οι άνθρωποι ξέρουν να δίνουν...και φέτος πήραμε αγάπη πολύ από όλους εσάς, με υπέροχες ευχές ιντερνετικές και όχι μόνο, με λόγια αληθινής φροντίδας, με μικρά χαριτωμένα δώρα που έφτασαν με το ταχυδρομείο και μας γέμισαν χαρά και χαμόγελα!

Όπως αυτού του υπέροχου κοριτσιού, από την μακρινή Αχαία...που γέμισε ένα κουτί με υπέροχα καλούδια για όλους με γεύσεις και δημιουργίες της και μας τα έστειλε...κι όταν μίλησα μαζί της στο τηλέφωνο η ταπεινότητα της με συγκίνησε βαθιά!
Μια μαμά μόνη με την μικρή της υπέροχη κόρη, που περιμένει το αγόρι της να γυρίσει από τις μακρινές θάλασσες που ταξιδεύει κι όμως το Πάσχα γέμισε με κόσμο το σπίτι της για να γιορτάσουν μαζί κι ανάμεσα σε όλα θυμήθηκε κι εμάς! Πόση γενναιοδωρία....
Πόσο σε ευχαριστώ Παναγιώτα μου που  μας  άγγιξες με τόση απαλότητα κι αγάπη.

Το σπίτι μας γέμισε μηνύματα. Λέξεις και γράμματα γεμάτα συναισθήματα...ένα αυγό χρωματιστό, ένα λουλούδι, ένα καλαθάκι, ένα βαζάκι με σοκολατάκια, ένα βάζο σπιτική μαρμελάδα,  ένα τσουρέκι χειροποίητο...δείγματα αληθινού νοιαξίματος και φροντίδας! Δεν σημαίνουν τίποτε παραπάνω από ένα απλό "σε σκέφτηκα"...μα από πότε το "σε σκέφτηκα"είναι απλό;
Όχι...Το "σε σκέφτηκα"ανάμεσα στους τόσους ανθρώπους που έχω να σκεφτώ είναι πράξη πελώρια. Σημαίνει τα πάντα. Σημαίνει πως δεν διεκπεραίωσα απλά, δεν ήσουν μια υποχρέωση ανάμεσα σε άλλες, μα για εσένα έδωσα το παραπάνω μου. Το "σε σκέφτηκα"είναι το αληθινό δώρο!

Όπως αυτό το πολύτιμο μήνυμα, που κρυβόταν μέσα σε αυτό το πανέμορφο αυγό...που με έκανε να βουρκώσω γιατί κλείνει μέσα του όλο το νόημα της υπέροχης αυτής γιορτής!

Όμως το πιο τρυφερό είναι οι λαμπάδες!!! Ναι μεγάλοι άνθρωποι και μας δωρίζουν λαμπάδες σαν να είμαστε παιδιά!
Για εμένα αυτό είναι τόσο τρυφερό μιας και δεν πήρα ποτέ λαμπάδα από νονά...άλλα χρόνια, άλλες σχέσεις.
Γι 'αυτό ίσως και  λατρεύω να χαρίζω δικές μου χειροποίητες λαμπάδες. Έτσι όταν λάβαμε τις λαμπάδες μας από την τρελή τρελή, νεραϊδονονά της καρδιάς μας...γελούσαμε και εγώ έκλαιγα και λίγο...η συγκίνηση βλέπεις λόγω των ημερών.
Ο Πα είχε στη λαμπάδα του κρεμασμένο ένα χειροποίητο καδράκι με εμένα κι εκείνον λέει σε μερικά χρόνια...και το αγαπώ αυτό μικρό καδράκι και χαμογελώ συγκινημένη κάθε φορά που τους κοιτώ τους δυο μικρούς σιωπηλούς πάνινους ανθρωπάκους, εμένα κι εκείνον κι εγώ αχ...εγώ είχα στη λαμπάδα μου μια πάνινη κούκλα, που νιώθει πολλά και λέει λίγα....
Την αγαπώ γιατί με ξέρει, γιατί κρύβει τα νιώθω μου στα σφιχτά της χείλη και την ονόμασα Σαπφώ γιατί είναι έτοιμη για το γνωστό "Μπουρλότοοοοο!!!"

Λίγες μέρες μετά το την Ανάσταση κατέφθασε με το ταχυδρομείο και μια ακόμη λαμπάδα...από ένα κορίτσι που αγαπώ...και μαζί θα τρέξουμε τον πρώτο της Μαραθώνιο! Γι'αυτό κι η λαμπάδα της είναι συμβολική κι υπέροχα κοριτσίστικη!!!!
Την στόλισα στο σπίτι μας, γιατί την αγάπησα και δεν θα την κάψω...Κάποιες λαμπάδες δεν ξέρω αν θα τις ανάψω ποτέ....Σαν να μην θέλω να λιώσει αυτή η αγάπη...
Η Σαπφώ δεν θα "μπουρλοτιάσει"ποτέ να το ξέρεις νεραϊδονονά μου...

Πόσο πλούσιοι είμαστε και το αγνοούμε...Έτσι μέσα σε αυτό τον συναισθηματικό πλούτο πέρασαν οι μέρες του Πάσχα. Παρέα με την στενή οικογένεια, παρέα με τα μικρά μας, παρέα με τον εαυτό μας...
Όλα πέρασαν, μα όλα έκαναν την δουλειά τους. Όλα έβαλαν το λιθαράκι τους σε μια όμορφη γιορτή...ακόμη και τα ασήμαντα όπως, τα καθαρά τζάμια!
Πρόλαβα πριν περάσουν όλα να φυτευτώ λιπόθυμη στον καναπέ για μισή ημέρα...μόνο μισή υπέροχη ημέρα και κοιμήθηκα βαθιά και σαν ξύπνησα... όλα ξαφνικά είχαν τελειώσει!

Τώρα που όλα πέρασαν. έμειναν βουνά από άπλυτα κι ασιδέρωτα. Όλα αυτά που ήταν καθαρά παραδόξως σε χρόνο μηδέν είναι πάλι βρώμικα...Έμειναν τα βουνά με τους παλιούς λογαριασμούς που πάνω τους προστέθηκαν και νέοι...τι έκπληξη!!!
Έμειναν οι υποχρεώσεις που δεν είχαν φύγει ποτέ, έμειναν σκέψεις και μνήμες και σιωπή εκεί που μέχρι χθες είχε θόρυβο και φασαρία. Έμεινε μια κούραση, μα και μια θλίψη και μια αίσθηση...φτου κι απ'την αρχή...
Σαν όλα να πάγωσαν για λίγο και να συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν...έτσι απλά! Και ξέρω, ξέρω πως αυτό ισχύει για όλους...
Ξέρω πως όλοι αυτές τις μέρες είμαστε κουρασμένοι. Κάποιοι περισσότερο κουρασμένοι.  Κάποιοι περισσότερο ξεκούραστοι και προνομιούχοι...μα τελικά οι προνομιούχοι είμαστε εμείς που έχουμε ανθρώπους γύρω μας, να μας νοιαστούν, να μας φροντίσουν, να μας χαρίσουν, να μην μας ξεχάσουν, να μας τιμήσουν με το αληθινό ενδιαφέρον τους κι εμείς δεν το ξεχνάμε.
Είμαστε τυχεροί που στην ζωή μας, υπάρχουν κι αυτοί που δίνουν...χωρίς να έχουν κατά νου μόνο να πάρουν.

Οι μέρες των γιορτών, είναι μέρες συναισθηματικής και σωματικής δοκιμασίας! Το λέμε συνέχεια... κι αν κανείς τις περάσει αλώβητος, είναι τυχερός. Αν τις περάσει χαρούμενος, είναι ευλογημένος!

Χρόνια Πολλά αγαπημένοι. Μακάρι το φως της Ανάστασης να φωτίσει τις καρδιές όλων μας και ο κόσμος μας να γίνει λίγο πιο ανοιχτός, λίγο πιο γενναιόδωρος, λίγο πιο ταπεινός και ευγνώμων.
Με περισσότερα "ευχαριστώ"και λιγότερη αδιαφορία κι εγωισμό.

Σας ευχαριστώ για όλα...Που είστε εκεί. Που νιώθετε μαζί μου...Μαζί μας...Που μας φροντίζετε. Που μας στέλνετε την ενέργεια και την αγάπη σας!
Και εσείς κορίτσια, κρατήστε λίγη από αυτή την ενέργεια και την αγάπη για εσάς. Για τον πολύτιμο, πολύτιμο εαυτό σας. Φροντίστε τον και αν δεν προλαβαίνετε τίποτε άλλο γιατί πάντα οι άλλοι είναι προτεραιότητα...τουλάχιστον μέρες σαν και τούτες, "βάψτε τα νύχια"σας! Τουλάχιστον αυτό....

Αγάπη. Υγεία και Γαλήνη στις ψυχές όλων. Με αγάπη η οικογένεια
                                                                                                                             ΚαΠα

Το παιδί Χαμομηλάκι...

April 26, 2017, 9:46 pm

≫ Next: Κερκίνη αγαπημένη!

≪ Previous: Το Πάσχα των στιγμών μας!

$

0

0

Το μικρό αγόρι πήρε το όνομα του παππού πήρε και τη χάρη του σε πολλά κι όπως ο μπαμπάς μου αγαπά να χάνεται στη φύση έτσι κι ο Γιώργης μας, τρελαίνεται να ζει περιπέτειες μέσα της.

Οι μέρες των πασχαλινών διακοπών τέλειωναν και την τελευταία ημέρα που θα ήταν η γιορτή του ζήτησε να την περάσουμε κάπου έξω κάνοντας πικ νικ με τα ξαδέρφια του.

Το Αναστασάκι η μικρή τους ξαδέρφη ήταν από μέρες μαζί μας και τα παιδιά όταν είναι η μικρή στο σπίτι εκστασιάζονται ιδίως ο Γιώργος που είναι πιο κοντά της ηλικιακά και συναισθηματικά.

Περιμέναμε να δούμε αν ο καιρός θα ήταν καλός και βρήκαμε εναλλακτική, σε περίπτωση που θα είχε συννεφιά. 

Ο μικρός απογοητεύτηκε. Η βόλτα στην πόλη και το πρωινό brunch σε ένα πανέμορφο γραφικό μαγαζάκι δεν μπορούσαν να συγκριθούν με το δικό του όνειρο να τρέχει στα λιβάδια παρέα με τα ξαδέρφια του!

Έτσι τελευταία στιγμή αφού ο καιρός δεν μας πρόδωσε, ενημερώσαμε μικρά και μεγάλα ξαδέρφια που ζουν κοντά μας και όσοι τα κατάφεραν ήρθαν με ενθουσιασμό....

Το τοπίο το είχα δει στον τελευταίο Μαραθώνιο την ώρα που έτρεχα. Περνούσαμε πάνω από τη γέφυρα και είδα τον Αξιό πελώριο και πανέμορφο και είδα ανθρώπους να ψαρεύουν στις όχθες του. Τράβηξα μια γρήγορη φωτογραφία τότε κι υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα το ψάξω αυτό το μέρος....
Οπότε μπήκαμε όλοι στο αμάξι κι άρχισε η περιπέτεια αφού προσπαθούσαμε να βρούμε που ακριβώς θα πάμε, από που θα κατέβουμε δίπλα στο ποτάμι και που θα στήσουμε το μικρό μας γιορτινό παρεάκι....

Δεν ήταν εύκολο, μα ούτε και δύσκολο πολύ. Πηγαίνοντας προς Χαλκηδόνα, αμέσως μετά το χωριό Γέφυρα, περνάς πάνω από τη γέφυρα του Αξιού και στρίβεις αριστερά....και βγαίνεις σε ένα παλιό εγκαταλελειμμένο δρόμο φαντασμάτων σαν να βγήκε από Αμερικάνικη ταινία, με πυκνή βλάστηση δεξιά κι αριστερά...κι απλώνεται μπροστά σου ένα άγριο πανέμορφο τοπίο, με λεύκες στα αριστερά και μπροστά τη γκρεμισμένη παλιά σιδερένια γέφυρα του Αξιού που πια βρίσκεται βυθισμένη μέσα στα βαθιά νερά.

Το παλιό φυλάκιο δέσποζε εγκαταλελειμένο κι απόκοσμο και η παλιά γέφυρα απομεινάρι του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου φαινόταν σαν ένα τεράστιο σκουριασμένο κουφάρι...

Η ομορφιά αυτή ήταν δώρο για τα μάτια. Μπορούσα να φανταστώ εικόνες και να ταξιδέψω στο χρόνο...Το λάτρεψα το τοπίο και μας αποζημίωσε!

Στις όχθες του ποταμού δεξιά κι αριστερά είχε μικρά σημεία με άμμο όπου ψαράδες ρέμβαζαν απολαμβάνοντας τη σιωπή. Η άμμος κάτασπρη και ψιλή καθαρή, ποταμίσια..."μοιάζει με χρυσόσκονη"είπε η ανιψιά μου καθώς την άφησε να κυλά από τα δάχτυλα της  και πράγματι η υφή της ήταν μεταξένια.
Το τοπίο υπέροχο πραγματικά. Το μόνο θλιβερό κομμάτι ήταν η ανθρώπινη παρέμβαση με σκουπίδια εδώ κι εκεί τι κρίμα στ'αλήθεια!!!...μα και πάλι τίποτε δεν μπορούσε να κλέψει από τα μάτια μας την αίσθηση του μεγαλείου του τεράστιου ποταμού!

Εκεί μέσα σε μια συστάδα από λεύκες  στήσαμε τη γιορτούλα μας. Σε ένα υπέροχο ισιάδι κάτω από τα πελώρια δέντρα, με τον ήλιο να παίζει ανάμεσα στις πυκνές φυλλωσιές και τα τα πουλιά να συμμετέχουν στο τρελό τραγούδι της φύσης. Αποκομμένοι θαρρείς από τον κόσμο. Δεν ακουγόταν τίποτε σαν να ήμαστε σε ένα βαθύ απομονωμένο δάσος...

 

Βγήκαν τα φαγητά και τα γλυκά όλων κι ενώθηκαν σε ένα μεγάλο χαρούμενο γευστικό τραπέζι! 

Παιχνίδια, γέλια, στιγμές....υπέροχες τρυφερές στιγμές. Παιδικές φωνές παντού και μια αίσθηση ασφάλειας και ηρεμίας, σαν να ανήκαμε εκεί. Σαν ο κόσμος να είναι αλλού κι εμείς μόνοι μα και μαζί.

Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια τότε που πρωτομαγιές και γιορτές πηγαίναμε με τους γονείς και τους συγγενείς μας και κάναμε εξοχικά γεύματα δίπλα στο γάργαρο τότε ποτάμι. Παιδιά, παππούδες, γονείς, φίλοι, συγγενείς...Σαν να ζούσα ξανά μέσα στις ξεθωριασμένες εκείνες φωτογραφίες  με ανθρώπους που δεν υπάρχουν πια και παιδιά που είναι μεσήλικες....

Κοίταζα τα παιδιά μας καθώς έπαιζαν, μιλούσαν γελούσαν και πάλευαν ασταμάτητα μπροστά μου κι εγώ κάπου εκεί στην άκρη να τους παρακολουθώ, να τους καμαρώνω, να γεύομαι λίγη από την δική τους ολοζώντανη και την δική μου χαμένη ξεγνοιασιά! Το γέλιο τους γάργαρο. Πηγαίο...

Απέναντι το δάσος άγριο, πανέμορφο, προκλητικό. Ακουγόταν μόνο το απαλό κελάρυσμα του ποταμού και τα αηδόνια...Θεέ μου τι μαγικός ήχος, ο ήχος του αηδονιού.

Εξερεύνησαν την κοίτη του ποταμού, βρήκαν ξύλα κι έκαναν τα χέρια τους πανιά και καράβια, σκαρφάλωσαν σε δέντρα, έκαναν τους γενναίους, γέλασαν, πέταξαν άμμο ο ένας στον άλλο, πάλεψαν, μπήκαν σε ένα παλιό φυλάκιο, έπαιξαν κυνηγητό κι ήταν σαν να παρακολουθούσα μια υπέροχη μα αληθινή ταινία, όπου οι μικροί πρωταγωνιστές ήταν πλάσματα αγαπημένα. Τα παιδιά μας! 

Οι ισορροπίες τους δεν ήταν καθόλου εύθραυστες. Ακόμη κι όταν κάποιος έμενε πίσω ή έκανε πείσματα, ο άλλος τον ξεσήκωνε και τον τραβούσε. Δεύτερες σκέψεις δεν υπήρχαν, ούτε εγωισμοί κι όλες οι εντάσεις λύνονταν με ένα πείραγμα κι ένα γέλιο!

Ήμασταν τυχεροί γιατί είχαμε μαζί μας κι έναν μικρό Ιππότη που μπορεί να ζούσε στο δάχτυλο του μικρότερου μου ανιψιού όμως με την απεριόριστη δύναμη του μας προστάτευε όλους και τα παιδιά τα ξέρουν και τα αποδέχονται αυτά τα μικρά μαγικά....όχι μοιάζει με σκουλήκι αλλά δεν είναι...Ιππότης είναι!

Τους κοίταζα από μακριά καθώς περπατούσαν μπροστά μου γεμάτοι εμπιστοσύνη, φροντίζοντας τον πιο μικρό της παρέας κι ακολουθώντας τους μεγαλύτερους, μικρά πανέμορφα χαμομηλάκια. Πλάσματα σπουδαία, γεμάτα με επουλωτικές ιδιότητες για όλους εμάς τους παντογνώστες ενήλικες.

Η παρέα των παιδιών με γαληνεύει. 

Μπορεί κανείς να μάθει τόσα παρατηρώντας τα και πάλι αναφέρω κάτι που έχω ξαναγράψει πως δηλαδή όχι τυχαίο ο Moreno παρατηρώντας το παιχνίδι των παιδιών εμπνεύστηκε μια νέα Ψυχοθεραπευτική μέθοδο το Ψυχόδραμα. Μια μέθοδο που πάνω της στηρίχθηκαν πολλές εναλλακτικές θεραπευτικές μέθοδοι ανάμεσα τους και αυτή που διάλεξα εγώ, η Δραματοθεραπεία.

Πάνω στο παιχνίδι των παιδιών, βλέπεις ξεκάθαρα τις συνδέσεις τους. Πότε μπλοκάρουν, πότε αποσυντονίζονται και πόσο κάποια παιδιά έχουν την δύναμη και την δεκτικότητα να ενσωματωθούν χωρίς να ανταγωνίζονται, ενώ κάποια άλλα λειτουργούν με έναν υπέροχο τρόπο σαν φροντιστές σβήνοντας την ανταγωνιστικότητα μέσα στην ομάδα...

Και μετά από λίγη ώρα μέσα στη  φύση βλέπεις το πως απλά συνδέονται και αρχίζει να λειτουργεί η αλληλοβοήθεια και η μεταξύ τους φροντίδα.

Ήταν μια όμορφη αξέχαστη εκδρομή όπου ήρθαμε κοντά. Χαλαρώσαμε πολύ, αγκαλιαστήκαμε πολύ, γελάσαμε πολύ, παίξαμε πολύ και φάγαμε πολύ...

Τα παιδιά με τα δικά τους ξαδέρφια κι εμείς με τα δικά μας...

Μας βρήκε το σούρουπο να μαζεύουμε ότι απέμεινε και να αγκαλιαζόμαστε σφιχτά πριν πούμε αντίο. Αφήσαμε τα αηδόνια και τον κούκο που φώναζε μέσα από τα δέντρα. Αφήσαμε τις λεύκες και το θρόισμα του ανέμου μέσα από τα ασημιά τους φύλλα. Αφήσαμε το μουρμουρητό του ποταμού και γυρίσαμε στη ζωή μας...Ο μικρός μας ήταν ευτυχισμένος κι έκλαιγε..."γιατί πέρασα τέλεια μαμά...Ευχαριστώ για την πιο ωραία γιορτή"... τα δάκρυα του έσβησαν πάνω στο νέο μικρό χνουδωτό ζωάκι που απέκτησε για την γιορτή του και κοιμόταν δίπλα στο βελούδινο μάγουλο του...Φαντάζει πια μεγάλος, μα είναι ακόμη τόσο τρυφερά μικρός... 

Για μέρες μετά συζητούσαμε το τι κάναμε, τι ζήσαμε, τι νιώσαμε και καταλήγαμε ξανά και ξανά πως ήταν μια περιπετειώδης, αξέχαστα όμορφη ημέρα. Γεμάτη απλότητα. Με ήχους γεμάτους ζωή κι αλήθεια...

Μια ημέρα γεμάτη με την παιδική καθαρότητα που ζει μέσα μας...Παρέα με το εσωτερικό μας παιδί.

Το παιδί χαμομηλάκι με τις αντισηπτικές  ιδιότητες. Το παιδί χαμομηλάκι που ξέρει να τονώνει τη ζωή  με τις θαυματουργές του θεραπευτικές  ικανότητες.
Το παιδί χαμομηλάκι που ναι μεν  έχει μάθει να επιβιώνει, μα τελικά ασφυκτιεί στο μπερδεμένο μυαλό και τα μόνιμα κουρασμένο σώμα ενός ενήλικα...

Καλημέρα αγαπημένοι. όποτε μπορείτε αφήστε τα όλα και πάτε να βρείτε εκείνο το παιδί. Το παιδί χαμομηλάκι.
Μην διστάσετε, μπείτε βαθιά μέσα στη φύση κι εκείνη θα του δείξει το δρόμο...

Εκείνη, θα κάνει τη σύνδεση....

                                                                                                                               Κατερίνα

Κερκίνη αγαπημένη!

May 3, 2017, 9:36 pm

≫ Next: Θα σ'αγαπώ....

≪ Previous: Το παιδί Χαμομηλάκι...

$

0

0

Ξεκινήσαμε με έναν τρελό ενθουσιασμό! Είναι από αυτά τα ταξίδια που για να τα κάνεις πρέπει να έχεις έρθει σε σύγκρουση με το ίδιο το σύμπαν.

Κάνεις σχέδια τα οποία ανατρέπονται από αναποδιές κατά βάση οικονομικές και διαπιστώνεις πως ενώ δεν υπάρχει η ευχέρεια για μια εκδρομή με διανυκτέρευση, σαν χαλάσει το αμάξι απανωτά μέσα σε δύο εβδομάδες μια για να φάει το δώρο του Πάσχα και μια να φάει οτι δεν απέμεινε από το δώρο του Πάσχα, γίνεσαι λάστιχο για να το φτιάξεις γιατί τι θα κάνεις χωρίς αμάξι;
...και ξαφνικά βλέπεις το αμάξι και θέλεις να το σπάσεις...γιατί είναι πιο σημαντικό από εσένα....και πάει λέγοντας. Έτσι με την ίδια σειρά θα φτιάξεις πρώτα τα υδραυλικά αν σπάσουν ή βλάβες και ζημιές στο σπίτι. Θα αγοράσεις πλυντήριο αν το παλιό χάλασε....θα αντικαταστήσεις το ψυγείο και θα διαπιστώσεις πως όοοολα στη ζωή βρίσκουν τον τρόπο να σου κλέψουν τη σειρά!

Οι ανατροπές πολλές κι η κούραση μαζεμένη....Ξέρεις, από εκείνη την κούραση που το σώμα νιώθεις πως έχει λίγο πυρετό και πονάνε τα κόκαλα. Το στόμα γεμίζει σπυριά και μοιάζεις γκρίζος. Νομίζει πως θα πέσεις στο κρεββάτι γιατί αρρωσταίνεις μα δεν συμβαίνει αυτό...είσαι απλά κουρασμένος. Τίποτε παραπάνω. Κουρασμένος με εκείνη τη συσσωρευμένη κούραση που αναρωτιέσαι κάθε πρωί πως θα αντέξεις μια ακόμη μέρα μέχρι το Σαββατοκύριακο που περνά σαν σίφουνας....κι ευτυχώς έρχεται τριήμερο, όπου και πάλι δεν ξέρεις αν θα καταφέρεις να ξεκουραστείς λιγάκι γιατί σε περιμένουν τα βουνά των εκκρεμοτήτων του σπιτιού και δεν υπάρχει τρόπος να ξεκουραστείς στ'αλήθεια εκτός...εκτός κι αν φύγεις!

Αν τα παρατήσεις όλα και φύγεις! Μα πως να φύγεις;

...Κι όμως. Το τρελό αγόρι έκανε το υπέροχο θαύμα του και μου ζήτησε να τα παρατήσω όλα! Είχε κανονίσει με μεγάλο κόπο, αυτή η πρωτομαγιά να είναι αλλιώτικη και δεν θα ξεχάσω ποτέ την χαρά μας σαν μπήκαμε στο αμάξι κι αρχίσαμε όλοι μαζί να τραγουδάμε δυνατά ..."τσικαμπούμ κι όλα γυρίζουν στο κεφάλι μου!"

Προορισμός η λίμνη Κερκίνη! Είχα επισκεφθεί το μέρος πριν χρόνια με μια επαγγελματική μου τότε ομάδα και ήθελα εδώ και καιρό να δουν και τα παιδιά από κοντά το μαγικό τοπίο....

Τα ποδήλατα φορτωμένα. Το κέφι στον ουρανό κι η κούραση εξανεμίστηκε από το μυαλό στο λεπτό! Το σώμα χρειάστηκε λίγο περισσότερο χρόνο!

Στην Κερκίνη πρέπει να πας. Ναι πρέπει. Πρέπει να δεις από κοντά την μαγεία του τοπίου. Ο νομός Σερρών όπου κατά το ήμισυ κατάγομαι μιας κι από εκεί είναι η μαμά μου, είναι ένας πραγματικά όμορφος νομός. Έχει τοπία ξεχωριστά καθώς ο Στρυμόνας έχει δημιουργήσει ένα παραδεισένιο τόπο με πυκνή και άγρια βλάστηση. Ο κάμπος είναι πανέμορφος και τεράστιος και η φύση τριγύρω πραγματικά σε αποζημιώνει. Τα χωριουδάκια μικρά και πανέμορφα. Όλες οι αυλές όμορφα τακτοποιημένες, καθαρές και ολάνθιστες. Λουλούδια παντού. Υπέροχα χρωματιστά όλα κι οι άνθρωποι γλυκύτατοι και ευγενικοί!

Νιώθαμε σαν στο σπίτι μας ιδίως σαν φανερώναμε την μισή Σερραϊκή καταγωγή μου και όλοι μας μιλούσαν και μας αγκάλιαζαν αλλιώτικα. Σαν να ήμασταν μακρινοί συγγενείς. Το αγαπώ αυτό στους ανθρώπους. Αγαπώ αυτή την αίσθηση σύνδεσης που μπορούν να δημιουργήσουν με μια τρυφερή απλότητα!

Ανεβήκαμε στα ποδήλατα και χαθήκαμε σε μια υπέροχη παραλίμνια διαδρομή. Κάναμε 18 χιλιόμετρα ποδηλατώντας. Σταματούσαμε βγάζαμε φωτογραφίες, επεξεργαζόμασταν κάθε μικρή λεπτομέρεια. Τα νούφαρα, τα βατράχια, τους νεροβούβαλους, τα πουλιά και μαζέψαμε πανέμορφα στριφογυριστά κοχύλια της λίμνης.

Το Μπέλες απέναντι κατέβαζε σύννεφα και τα χρώματα βάθαιναν και αποκτούσαν μια απίθανη ένταση. Μας κυνήγησαν τσομπανόσκυλα και τρέχαμε σαν δαιμονισμένοι, μα το πιο αστείο μας κυνήγησε με εξαιρετικά άγριες διαθέσεις ένα άγριο άλογο που προφανώς προστάτευε το κοπάδι του που έβοσκε λίγο παραπέρα. Πήραν φωτιά τα πόδια μας και γελούσαμε σαν τρελοί!

Κάνοντας αγώνες με το μικρό μου γιο και τρέχαμε με τα ποδήλατα σαν δαιμονισμένοι φωνάζοντας δυνατά και από την άκρη της λίμνης ξεσηκώθηκαν κατά χιλιάδες σμήνη πουλιών που κρύβονταν αθέατα πίσω από τις φυλλωσιές των δέντρων.
Πάθαμε σοκ και μείναμε όλοι να τα κοιτάζουμε σαν υπνωτισμένοι καθώς ξεσήκωσαν έναν απίθανο κουρνιαχτό που μας σόκαρε. Η ομορφιά απίστευτη! Σαν να ζούσαμε σε όνειρο....

Ολομόναχοι εμείς, η λίμνη και τα ζωντανά της και μόνο δυο ξένοι ορνιθολόγοι κάθονταν στην άκρη της λίμνης με τις τεράστιες μηχανές τους και φωτογράφιζαν τα πουλιά. Η σιγαλιά απόλυτη. Η βλάστηση άγρια. Ακούγαμε τα αηδόνια και τους κούκους. Ακούγαμε την ευλογημένη σιωπή!

Αμέσως μετά αποκαμωμένοι και τρισχαρούμενοι πήγαμε στον μικρό Μεθοριακό Σταθμό στη Βυρώνεια,  από όπου ακόμη περνά το παλιό τρένο και ο Σταθμός είναι ένα υπεροχο γραφικό ταβερνάκι από άλλη εποχή! Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν με το ξεχασμένο μικρό βαγόνι! Εμείς με τις γεύσεις και την υπέροχη αίσθηση του χωριού!

Φάγαμε λαχματζούν...μια καταπληκτική πίτα με κιμά που θα μας μείνει αξέχαστη!

Ο κάμπος πανέμορφα χρωματιστός. Πνιγήκαμε μέσα στα χωράφια με τις παπαρούνες, τις μαργαρίτες και τα χρωματιστά αγριολούλουδα! Μαζέψαμε φρέσκο χαμομήλι για τα ροφήματα του χειμώνα και σταθήκαμε να μυρίσουμε αυτή την αξεπέραστη μυρωδιά του χαμομηλιού που πλανούνταν παντού στον αέρα. Η μυρωδιά από την Άνοιξη της νιότης μας! Γεμάτη με πολύτιμες παιδικές μνήμες. 

Οι παλιές σιδηροδρομικές γραμμές και οι εγκαταλελειμμένες σιδερένιες γέφυρες κρυμμένες πίσω από την οργιώδη βλάστηση ξυπνούσαν ιστορικές μνήμες παλιών εποχών. Ο σιδηρόδρομος ένα στολίδι πραγματικά ανάμεσα στα δέντρα του μεγάλου δάσους!

 Δεν παραλείψαμε να επισκεφτούμε το οχυρό Ρούπελ που τα παιδιά λάτρεψαν. Μέρος μεγάλης ιστορικής και συναισθηματικής σημασίας. Η ιστορία διδάσκεται μέσα από την πράξη και τα παιδιά έμαθαν σε ένα δίωρο μαθήματα αξεπέραστου ηρωισμού και δύναμης. Συγκινηθήκαμε βαθιά, με τα λόγια του νεαρού λοχαγού που μας έκανε την καταπληκτική ξενάγηση μέσα στο οχυρό. Τα παιδιά πήραν ένα μάθημα που θα το θυμούνται για πάντα!

Το τοπίο από το οχυρό απίθανο. Έβλεπες απέναντι στη Βουλγαρία και το Μπέλες να ορθώνεται μπροστά σου και έβλεπες σχεδόν την πελώρια Γερμανική πολεμική δύναμη παραταγμένη απέναντι....

Πάνω από 6.000 άνθρωποι, με οχήματα, τεθωρακισμένα, αεροπλάνα, κανόνια, άρματα...κι εκεί ψηλά 900 ταλαίπωροι τρελοί Έλληνες που δεν εγκατέλειπαν τη θέση τους γιατί "τα οχυρά δεν παραδίδονται, μα καταλαμβάνονται"...όπως μήνυσαν στον εχθρό που τους ζήτησε να παραδοθούν, σπάζοντας και το αμάξι του Γερμανού Αξιωματικού που τόλμησε και ζήτησε την παράδοση τους.

Καθόμασταν εκεί στο πανοραμικό σημείο και νιώθαμε τον τρόμο του να βλέπεις τον εχθρό να έρχεται και να είσαι έτοιμος να πεθάνεις, αλλά να μην παραδοθείς! 

Πραγματικοί ήρωες που κράτησαν με αυταπάρνηση το οχυρό τέσσερις ολόκληρες ημέρες, καθυστερώντας την Γερμανική δύναμη κι υποχρέωσαν τον εχθρό να το παρακάμψει και να μπει στη χώρα μας από άλλη δίοδο! 

Το οχυρό δεν μπόρεσε να το καταλάβει ποτέ, το πελώριο Τρίτο Ράιχ! Ποτέ....μα χάσαμε τον πόλεμο και οι άνθρωποι που κατάφεραν να το κρατήσουν όρθιο σε εκείνη την απίστευτη μάχη αφέθηκαν ελεύθεροι από τον εχθρό να γυρίσουν σπίτια τους ασφαλής. Τιμής ένεκεν για τη σκληρή άνιση, μα ηρωική τους μάχη!

Αν βρεθείτε εκεί κοντά, μην χάσετε την ευκαιρία να επισκεφθείτε το ιστορικό αυτό μνημείο. Το εσωτερικού του οχυρού νομίζω θα σας καταπλήξει!

Οι γεύσεις επίσης θα μας μείνουν αξέχαστες. Βουβαλίσιο κρέας στη γάστρα και όλα τα γλυκά και τα παγωτά από βουβαλίσιο επίσης γάλα! Καζάν ντιπι, παγωτό μαστίχα, με γλυκάκι πορτοκαλάκι και εκείνο το παλιό βύσσινο της γιαγιάς που είχα χρόνια να δοκιμάσω!

Γεύσεις απίθανα πλούσιες. Τα βουβάλια είναι παντού στην Κερκίνη. Στις μικρές λίμνες και στους βάλτους, στα βοσκοτόπια. Ζουν εκεί χιλιάδες χρόνια, αφού ήρθαν, άκουσον άκουσον με τον Ξέρξη που κουβαλούσε κοπάδια τότε για την εκστρατεία του κατά των Ελλήνων.
Τα ζώα σκορπίστηκαν στο Στρυμόνα κι επιβιώνουν μέχρι και σήμερα και δεν μπορείς να τα κοιτάξεις χωρίς να νιώσεις μια ανατριχίλα, γιατί είναι τεράστια και τόσο διαφορετικά από όλα τα οικόσιτα βοοειδή που γνωρίζουμε! Σαν τα κοιτάς νιώθεις σαν να βρίσκεσαι σε άλλη χώρα κι από την άκρη του τοπίου θα ξεπηδήσει κάποιο αρπακτικό και θα ζήσεις σε ντοκιμαντέρ του national geographic.

Επίσης εκεί ακριβώς πάνω από την Κερκίνη μπορεί κανείς να επισκεφτεί το ορεινό χωριουδάκι με την υπέροχη πλατεία και να κάνει βόλτα στο υπέροχο πυκνό δάσος. Τα Άνω Πορόια είναι γραφικά και πανέμορφα!

Είχαμε καιρό να νιώσουμε τόση ξεγνοιασιά. Να τραγουδάμε δυνατά στο αμάξι. Να παρατηρούμε την ομορφιά τριγύρω με τόσο ενθουσιασμό. Ο καιρός διαφορετικός. Από απίστευτη κουφόβραση και συννεφιά, μέχρι βροχή και σταχτιά χρώματα και μετά απίστευτη γεμάτη φως λιακάδα. Είχε κάτι από την αναποφασιστικότητα της Άνοιξης που αγαπώ πολύ!
Ο μικρός μας ανέπτυξε φιλικές σχέσεις με όλα τα γατιά του ξενοδοχείου που μέναμε  στο ξεχωριστό μας Ακριτοχώρι, μα πιο πολύ με τη Χαρούλα. Την μικρή σκυλίτσα που έγινε αυτοκόλλητη του αφού την τάιζε ασταμάτητα και βέβαια φεύγοντας έριξαν μαζί και το απαραίτητο κλάμα του αποχωρισμού!

Έπαιζαν, γελούσαν, χοροπηδούσαν ασταμάτητα κι ήταν τόσο υπέροχο το να τους χαίρομαι και να γελάω με τα ατελείωτα χαζά και τις γκάφες τους!

Το να μπορούμε να περνάμε χρόνο μαζί είναι πολύτιμο κι ουσιώδες!

Την Πρωτομαγιά την περάσαμε μαζί με φίλους που αγαπάμε. Βαρκάδα και ξενάγηση στη λίμνη. Ο υπέροχος ξεναγός μας, μας ενημέρωσε για τα πάντα. Πήγαμε μέχρι απέναντι στο βουλιαγμένο δάσος και φωτογραφίσαμε τα πουλιά να στέκονται πάνω στα γυμνά κλαδιά που ξεπρόβαλαν από το νερό. Πανέμορφες εικόνες πραγματικά! Η λίμνη απόλυτα ήρεμη και τα σμήνη των πουλιών φανταστικά. Και πάλι η εικόνα είχε κάτι από ξένο ντοκιμαντέρ!

Μετά στρώσιμο κι επεισοδιακό φαγητό...που όμως θα μας μείνει αξέχαστο - για πολύ ιδιαίτερους λόγους - σε μια πανέμορφη καταπράσινη αυλή. Μπόλικο γέλιο και μια υπέροχη βόλτα ως την ακρολιμνιά για να χωνέψουμε τα βουβαλίσια εδέσματα και να πιάσουμε το Μάη. 

Η Γιάννα έφτιαξε όμορφα στεφανάκια για τα μεγάλα κορίτσια της παρέας και τα αγόρια σαν γνήσια αγόρια έκαναν διαγωνισμό πετάγματος πέτρας!!!! Το μικρό κορίτσι της παρέας δεν φόρεσε λουλούδια στα μαλλιά γιατί τα μικρά κορίτσια είναι λουλούδια από μόνα τους....

Τι θέλει η ομορφιά για να ανθίσει; Απλότητα.

Η λίμνη μας χάρισε την ηρεμία και τη σιγαλιά της. Όλοι μαζί γελώντας, μιλώντας, σιγοτραγουδώντας κατηφορίσαμε πια αργά για να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής. Το φως είχε ήδη φύγει και ο ουρανός γέμισε από τα βαθιά χρώματα του δειλινού. Καλή παρέα. Φίλοι. Ποτήρια που τσουγκρίζουν. Γέλια. Απόσταση από ότι σε βαραίνει και νιώθεις το σώμα να ανοίγει και το χαμόγελο να απλώνεται παντού!

Μια ημέρα γεμάτη απόλαυση η φετινή μας Πρωτομαγιά και καθώς το φως του ήλιου στράγγιζε κι όλα πια γίνονταν αναμνήσεις ξέραμε, πως θα 'ταν όμορφες, όμορφες και ξεχωριστές αναμνήσεις!

Γυρίσαμε σπίτι αργά σχεδόν μεσάνυχτα. "Την τερματίσαμε τη μέρα"είπε το αγόρι, σαν να μην θέλαμε να τελειώσει και δίναμε ακόμη μια παράταση και λίγο ακόμη και λίγο ακόμη....

Εκεί. Μέσα στη μαγική απλότητα της φύσης είναι ένα κομμάτι μου που αγαπώ! Ένα κομμάτι σε κάθε άνθρωπο που αγαπώ να βλέπω σαν έρχεται στην επιφάνεια. Μια χαλάρωση κι ένα γαληνεμένο γέλιο. Μάτια λαμπερά και μια βλακεία γεμάτη με χαρά.

Αγαπώ το να το νιώθω αυτό. Αγαπώ το να έρχομαι σε επαφή με αυτό το κομμάτι των ανθρώπων. Ξέρεις πως η ζωή κυλά. Όπου και αν είσαι η ζωή συνεχίζει να κυλά και τα μηνύματα θλίψης, οι αγωνίες τα άσχημα νέα συνεχίζουν να έρχονται! 

Οι άνθρωποι συνεχίζουν να ταλαιπωρούνται, να αρρωσταίνουν, να χάνονται...μα όσο κι αν αυτό πονάει ή αποδιοργανώνει, η φύση κι οι φωνές των παιδιών που γελούν και τρέχουν, σε επαναφέρουν στον δικό σου στόχο. Είσαι εδώ στην Κερκίνη. Μακριά απ'όλα. Συγκεντρώσου στο εδώ και τώρα. Εδώ και τώρα!

Κι όπως όλα περνούν...πέρασε κι αυτό το μαγικό τριήμερο! Αγαπημένοι φίλοι μας Γιάννη, Γιάννα και τρελά μας πιτσιρίκια, σας ευχαριστούμε για την αξέχαστη, υπέροχη, περιπετειώδη, Πρωτομαγιά που μοιραστήκαμε μαζί! Χαιρόμαστε τόσο που ζήσαμε αυτή την απόδραση μαζί σας!

Κερκίνη...λατρεμένη μας Κερκίνη είσαι μέσα στην καρδιά μας. Βίλλα Μπέλεςσε ευχαριστούμε για την όμορφη και τόσο φιλόξενη διαμονή. Τα χελιδόνια κι η θέα από το μπαλκόνι σου θα μας μείνει αξέχαστη.
Γραφική ταβέρνα Ειρήνη...μας χάρισες τις πιο υπέροχες, τις πιο ζουμερές, τις πιο σπιτικές, τις πιο αληθινές γεύσεις...
Τρυφερό αξέχαστο Ακριτοχώρι σ'αγαπήσαμε και...θα ξανάρθουμε!

Καλό μήνα αγαπημένοι...μην χάνετε ευκαιρία για εκδρομή. Μην χάνεται ευκαιρία για χαρά! Ποτέ!κι αν ο δρόμος σας φέρει κατά εδώ...Μην ξεχάσετε την μαγική μας λίμνη Κερκίνη γιατί όπως λένε... "Μια ημέρα δίπλα στη λίμνη επαναφέρει την ψυχή"....

                                                                                                                     Κατερίνα

Θα σ'αγαπώ....

May 10, 2017, 9:59 pm

≫ Next: Όσα Έχω!

≪ Previous: Κερκίνη αγαπημένη!

$

0

0

Υπάρχει μια αγάπη αλλιώτικη σε τούτο τον κόσμο...Κι όσο και να νιώθεις σε τούτη τη ζωή μόνος και ξεκομμένος ξέρεις πως έχεις αγαπηθεί με μια αγάπη μου όμοια της δεν υπάρχει.

Όσο κι αν έχεις πονέσει, όσο κι αν έχεις νιώσει απόγνωση ή απογοήτευση, όσο κι αν έχεις νιώσει ανεπιθύμητος ή ανεπαρκής. Όσο κι αν μπορεί να νιώθεις διωγμένος, θυμωμένος ή απογοητευμένος...ωστόσο ξέρεις...

Ξέρεις πως υπάρχει έστω ένας. Ένας άνθρωπος σε τούτη τη γη που σ'αγάπησε βαθιά. Ποιο βαθιά από τα ίδια τα έγκατα τα της γης!
Ακόμη κι αν το έκανε λάθος. Αν το έδειξε λάθος. Αν το χειρίστηκε λάθος...να θυμάσαι πως σ'αγάπησε με την απεραντοσύνη του ωκεανού...

Αλίμονο σε εκείνους  που δεν το ένιωσαν ποτέ αυτό. Που δεν πρόλαβαν. Που δεν είχαν την ευκαιρία να νιώσουν την άλλοτε σκληρή κι άλλοτε τρυφερή αυτή αγάπη...Αλίμονο σε εκείνους που πρέπει να ζήσουν με αυτή την απώλεια....Την απώλεια της αγάπης μιας μαμάς...

Όσοι έχουμε γνωρίσει την αγάπη αυτή και την έχουμε γευτεί ξέρουμε, ξέρουμε πόσο πονάει η έλλειψη της. Ξέρουμε πως δεν έχεις πουθενά στον κόσμο να κρυφτείς αν εκείνη δεν υπάρχει και πως ακόμη κι έτσι, ακόμη κι αν εκείνη χάθηκε, είναι ευλογία να μπορείς να έχεις τις αναμνήσεις σου μαζί της...Μα αν δεν γνώρισες ποτέ μια μαμά.

Αν δεν ένιωσες ποτέ ένα χέρι δροσερό στο παιδικό μάγουλο σου. Αν δεν χάθηκες ποτέ σε έναν τρυφερό κόρφο που μυρίζει γη και πατρίδα. Αν δεν χάιδεψες ποτέ τα μαλλιά της για να σε πάρει ο ύπνος. Αν δεν κοιμήθηκες στα χέρια της, σαν να κοιμάσαι σε ζεστή καλοκαιρινή άμμο. Αν δεν σε έχουν κοιτάξει σαν να είσαι πραγματικό αριστούργημα. Αν δεν φώναξες ποτέ δυνατά "σε μισώ"για να ακούσεις την απάντηση "δεν πειράζει εγώ σ'αγαπώ"...τότε πονάει!

Κάποιοι άνθρωποι ζουν με μια τρύπα μέσα τους γεμάτη θλίψη.Τη θλίψη της δικής της απώλειας. Της απώλειας μιας μαμάς. Όχι της μαμάς  που χάθηκε, μα της μαμάς που δεν γνώρισαν ποτέ!

Ο καθένας μας χρειάζεται μια μαμά. Ο καθένας μας έχει δικαίωμα να ζήσει αυτή την αγάπη...για να νιώσει ολόκληρος. Υπάρχουν πολλά είδη αγάπης στον κόσμο αυτό...μα αυτή η αγάπη η μητρική βάζει φτερά στην πλάτη των ανθρώπων. Μόνο αυτή! Η αγάπη μιας γυναίκας που ανάθρεψε ένα πλάσμα...ακόμη κι αν δεν το γέννησε. 

Έρχεται η γιορτή της μητέρας κι αφιερώνω στη μαμά μου το λατρεμένο τραγούδι που τραγουδώ στα αγόρια μου! Γιατί τους αγαπώ με τον ίδιο τρόπο που εκείνη αγαπά εμένα και την αδερφή μου...και το ένιωσα σαν έγινα μαμά...

Ήμουν πλάσμα τυχερό γιατί τη γνώρισα κι αγαπήθηκα από αυτή....Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που δεν ένιωσαν ποτέ αυτό που αξιώθηκα να νιώσω μέσα από την αγάπη της και ξέρω...Ξέρω πόσο πονάει αυτή η αναζήτηση. Η αναζήτηση μιας αγάπης που δεν αναπληρώνεται. Η προσπάθεια να γεμίσει ένα κενό που δεν γεμίζει...σχεδόν ποτέ...

Σε εσάς εκεί έξω που νιώθετε πως δεν αγαπηθήκατε ποτέ έτσι, εύχομαι με όλη μου την καρδιά να βρείτε μια αγάπη παρόμοια στα μάτια ενός παιδιού...Γιατί εκεί μόνο υπάρχει...Εκεί μπορεί κανείς να βρει κομμάτια μιας τέτοιας αγάπης αιώνιας! Μιας αγάπης γεμάτης εμπιστοσύνη κι ασφάλεια. Γιατί κατοικεί κι αλλού η αγάπη αυτή! 

Σε μάτια παιδικά κι εύχομαι, εύχομαι σε εσένα να την βρεις, στα μάτια ενός παιδιού που θα σε αγαπήσει "από το θάνατο και πιο μακριά"... Πιο μακριά. Πιο μακριά και θα σου χαρίσει τα φτερά που θα ξεριζώσεις από την πλάτη σου για να του τα χαρίσεις...

Γιατί όσο κι αν σ'αγαπάει εκείνο....εσύ θα το αγαπάς περισσότερο...και περισσότερο και μέσα από αυτό θα νιώσεις...Θα νιώσεις πως θα ένιωθε εκείνη αν είχε την ευκαιρία να σε κρατήσει...Θα νιώσεις πως σε αγαπούσε σαν ζούσες μέσα της! Θα νιώσεις πως κι εσύ, ναι κι εσύ....αγαπήθηκες!

Πέρα από εκεί που φτάνει η αντοχή
θα σ'αγαπώ και πάλι πιο πολύ
Μέχρι το θάνατο και πιο μακριά
μέχρι να πεις πεθαίνω τώρα πια
θα σ'αγαπώ....

Καλημέρα αγαπημένοι! Χρόνια Πολλά στις πολύτιμες μανάδες μας....

                                                                                                             Κατερίνα

---

Όσα Έχω!

May 18, 2017, 10:05 pm

≫ Next: Πάβλοβα.Μια πληθωρική ρωσίδα.....

≪ Previous: Θα σ'αγαπώ....

$

0

0

Μια Κυριακή. Μια ημέρα ξεκούρασης και χαράς. Ένα λουλούδι κομμένο από χέρια παιδικά. Μια άτσαλα γραμμένη κάρτα, μια βόλτα με τα ποδήλατα.Ένα ηλιοβασίλεμα εκεί δίπλα στη θάλασσα.Ένα γέλιο και μια ανάσα.Μια αχτίδα φωτός στα ορθάνοιχτα μάτια, ένα άγριο τοπίο...και μπορώ να συνεχίζω για ώρες...

Είναι όλα αυτά που νιώθω και βλέπω κι ακούω κι έχω...Είναι όλα αυτά που απλόχερα μου δίνονται κάθε μέρα μα μπορώ σπάνια να τα αφουγκραστώ και να τα εκτιμήσω γιατί συνήθως δεν προλαβαίνω κι έρχονται τα Σαββατοκύριακα και σαν να ξυπνώ αλλιώτικα πιο ανάλαφρα και όλα έχουν άλλη βαρύτητα γιατί έχω στόχο να τα ζήσω κι όχι να τα προσπεράσω όπως συνήθως.

Ξυπνώ νωρίς και βλέπω τα υπέροχα χρώματα της φύσης καθώς τρέχω ανάμεσα σε λιβάδια και χωράφια με κατακίτρινα σινάπια. Βλέπω τον ουρανό και τα σύννεφα να μαζεύονται και να φουσκώνουν θαρρείς και χαίρομαι, χαίρομαι με την προοπτική μιας μπόρας μιας ξαφνικής άγριας καταιγίδας που θα ξεσπάσει και θα μας γεμίσει καθαρότητα. 

Τα χρώματα, οι σκιές ο ήλιος, οι Ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα, όλα  γεμίζουν τα μάτια μου με εικόνες αγαπημένες που τις τακτοποιώ ωραία μέσα στο μυαλό μου σαν φωτογραφίες στα άλμπουμ και σαν βουλιάζω τις ξαναφέρνω στο νου κι η καρδιά μου πεταρίζει....Ζω για αυτές τις στιγμές, τις γεμάτες από την απλότητα των εικόνων.

Καμιά φορά οι ποδηλατικές βόλτες μας με το αγόρι είναι μακρινές και σιωπηλές και χωρίς τα αγόρια που κάνουν πια όλο και περισσότερο τα δικά τους κι ευχαριστιόμαστε την κάθε στιγμή. Προσπαθώ να κάνω ποδήλατο χωρίς χέρια και δεν τα καταφέρνω πια κι αναρωτιέμαι πως όταν ήμουν παιδί τα χέρια μου δεν ακουμπούσαν σχεδόν ποτέ στο τιμόνι. Έκανα ποδήλατο μόνο με το κάτω μέρος του κορμιού μου για ολόκληρα χιλιόμετρα και το θυμάμαι τώρα και θυμώνω με την ατσαλοσύνη μου, με το σώμα μου που ξέχασε πως είναι να μην φοβάται τις τούμπες....

Το σπίτι μόνιμα ακατάστατο και μόνιμα παιχνίδια πεταμένα παντού και ο ήχος της μάχης που βγαίνει από το στόμα του μπαμ μπαμ μπαμ...πιου πιου, μπχχχχχ, φουσσσσστ...ήχοι παιδικής γαλήνης κι απόλαυσης...

...κι έρχονται τα μοναδικά βράδια, παρέα με τις αδερφές  ψυχές μου τα κορίτσια μου...που μαζί τους μπορώ να είμαι ελεύθερη! Σε μια σπιτική ανοιξιάτικη βεγγέρα με τα παράθυρα ανοιχτά και τα λόγια τα αβίαστα, τα βαθιά και τα γέλια που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι κοριτσίστικα.

....κ έρχονται οι Κυριακές οι πολύτιμες μου που κάποτε τις μισούσα και τώρα τις αγαπώ και τώρα που ο καιρός άλλαξε είναι οι μέρες αυτές σκέτο δώρο...

Και δεν θέλει πολύ η ευτυχία να ξεσπάσει μέσα μου σαν καλοκαιρινή μπόρα...Μια χαρούμενη γλάστρα, τριαντάφυλλα κομμένα από τις τριανταφυλλιές της γιαγιάς και δυο κάρτες φτιαγμένες στο χέρι. Η μια έγραφε..."μαμά μην σταματήσεις να προσπαθείς ποτέ!"....

Έμεινα σιωπηλή στο σιωπηλό σπίτι να την κοιτώ...Έλειπαν οι τρεις τους. Τους πήρε ο μπαμπάς τους και πήγαν εκδρομή να δουν την αναπαράσταση της μάχης στο οχυρό Ρούπελ! Γύρισαν κατακόκκινοι από τον ήλιο και τρισευτυχισμένοι μιλώντας μου ασταμάτητα για αυτά που είδαν κι αυτά που ένιωσαν βλέποντας μια αληθινή μάχη, με αληθινά όπλα, κι αληθινές στολές Γερμανών κι αληθινά αεροπλάνα κι αληθινές εκρήξεις....Ευτυχισμένοι!

Είχα στρώσει ένα τραπέζι μαμαδίστικο γεμάτο με τα ευχαριστώ μου για την πρωινή τους έκπληξη.Για τις κάρτες, τα λουλούδια...την λευκή ορτανσία...και το μην σταματάς να προσπαθείς ποτέ!...

Για αυτή την εντολή που θα την κρατώ φυλαχτό κάθε φορά που θα θέλω να εγκαταλείψω...να αφεθώ...να βουλιάξω! Θα θυμάμαι...πως ένας μικρός κι άγουρος άνθρωπος με παρατηρεί και μου ζητά να μην σταματήσω να προσπαθώ ποτέ..."να προσπαθώ τι;" τον ρώτησα...
"Να είσαι μαζί μας χαρούμενη.Να είσαι ελεύθερη.Να βρίσκεις χρόνο για εμάς"...

Κι άλλα μου είπαν πολλά. Ξέρω πως αυτό μπορώ να το καταφέρω μόνο με έναν τρόπο...Με το να μην εγκαταλείπω εμένα...

Ένα χαρούμενο τραπέζι στην αυλή. Ένα γλυκό που αγαπούν. 

Μια γιορτή σπουδαία για μένα, που κάθε χρόνο ονειρεύομαι να την ζήσω φροντίζοντας την δική μου μαμά. Μια γιορτή που κάθε χρόνο τέτοια ημέρα ξυπνώ με την εικόνα της γιαγιάς μου, που δεν πρόλαβα να φροντίσω.

....Στάθηκα λοιπόν εκεί στην άκρη μιας φράσης ένα όμορφο και φωτεινό πρωινό, παρέα με δυνατό καφέ, ένα φρέσκο ξεροψημένο κουλούρι που περιμένω μια μόνο ημέρα της εβδομάδας να απολαύσω και την πιο βελούδινη μυρωδάτη μαρμελάδα φράουλα του αγοριού μου και θυμήθηκα μια φράση που γυρόφερνε το μυαλό μου από την στιγμή που την άκουσα....

Κάποια στιγμή, μέσα σε μια θεραπευτική άσκηση μιας ομάδας. Έπιασε στα χέρια της ένα χαρτάκι που έγραφε τη λέξη ευτυχία και στο πρόσωπο της σχηματίστηκε ένα αδιόρατο μειδίαμα σαν να αναπολεί, σαν να σκέφτεται...Έχει περάσει από βουνά κακοτράχαλα, έχει παλέψει με θεριά, έχει φλερτάρει με το θάνατο τον ίδιο. Έχει χάσει κομμάτια του σώματος της, κόντεψε να χάσει τον εαυτό της και στέκεται εκεί με το απαλό νοσταλγικό χαμόγελο στο γαλήνιο πια πρόσωπο της και ψιθυρίζει..."ευτυχία"....Το χαρτάκι που κρατά της ζητά να μας πει τι σημαίνει για εκείνη αυτή η λέξη...Ευτυχία...

Μετά από όλα όσα έζησε, όλα όσα έχασε, όλα όσα έμαθε...Τι είναι ευτυχία;

..."όσα έχω"!

Ψιθύρισε...και μαγεύτηκα με την απλότητα της συνειδητοποίησης. Oχι όλα όσα θα ήθελα, όχι όλα όσα είχα, όχι όλα όσα θα κάνω, θα αποκτήσω, θα κατακτήσω, όχι όλα όσα ονειρεύομαι, όχι τα ταξίδια, τα αγαθά, οι στιγμές που θα έρθουν ή ίσως και να μην έρθουν αλλά νομίζω πως θα με κάνουν ευτυχισμένη....όχι! τίποτε από όλα αυτά, αλλά το απλό..."όσα έχω"! 

Δεν κοιτάω αν είναι πολλά ή λίγα, δεν μετράω, δεν συγκρίνω...Είναι αυτά. Αυτά έχω! Κι αυτά αρκούν για να είναι η ευτυχία μου....

Χάρη σε εκείνην και σε άλλους μαγικούς ανθρώπους που έζησαν σε σκιές και ξέρουν να εκτιμούν το φως, ξαναθυμάμαι...Ξαναβρίσκω το νόημα. Μια βόλτα με το ποδήλατο. Μια λευκή ορτανσία, μια αγκαλιά τριαντάφυλλα κομμένα από μια αυλή, μια ηλιόλουστη Κυριακή που κάναμε γιορτινή, ένα ζουμερό γλυκό, το τραγούδι του ντροπαλού αηδονιού από τη ρεματιά πίσω από το σπίτι μας,  το χαοτικό κι ακατάστατο σπίτι γεμάτο με στρατιωτάκια και κάστρα και τέρατα, τον ήχο του σφυρίγματος του γιου μου που βγαίνει από τα ανοιχτά παράθυρα, ένα μυαλό γεμάτο εικόνες και μια ζωή γεμάτη με αναμνήσεις...Όσα έχω!

Και μαζί τους ακουμπώ δειλά...την Ευτυχία!

Μέτρα όσα έχεις...Θυμήσου τα. Αξίωσε τα. Αυτά που έχεις είναι πολλά. Μην κάνεις μεγαλύτερο αυτό που δεν έχεις. Αν η ευτυχία είναι στιγμές...μπορείς να την αγγίξεις δειλά...με όλα όσα έχεις...κι ας είναι λίγα. Ακόμη και λίγα...είναι πολλά! Αδιανόητα πολλά!

Καλημέρα Αγαπημένοι..και σε εσένα μικρό γενναίο μου κορίτσι, ένα μεγάλο ευχαριστώ!

                                                                                                         Κατερίνα

Πάβλοβα.Μια πληθωρική ρωσίδα.....

May 24, 2017, 3:40 pm

≫ Next: Τα παιδιά παίζουνε με το Φεγγάρι....

≪ Previous: Όσα Έχω!

$

0

0

Δεν είμαι food bloger μόνο food lover! Δεν ανεβάζω συνταγές απλά τις εκτελώ  και τις τσακίζω!

Όμως με αυτή την Πάβλοβα έχει γίνει χαμός. Τα αιτήματα βροχή! Από το instagram, από το facebook ακόμη και μηνύματα στο mail μου έλαβα!!!! Βάλε τη συνταγή της Πάβλοβα λέμε!!!! 

Ε! κι είπα να κάνω μιαν εξαίρεση...

Να πούμε την αλήθεια αγαπώ αυτό το γλυκό για πολλούς λόγους. Ίσως επειδή αγαπώ και τους μπεζέδες και τα αμυγδαλωτά. Έχουν αυτή την μαστιχωτή υφή που με ξετρελαίνει! 

Τα τελευταία χρόνια η Πάβλοβα κι οι μπεζέδες είναι γλυκά που προτιμώ και για ένα ακόμη λόγο. Γιατί έχουν λίγες θερμίδες, λίγα λιπαρά και καθόλου γλουτένη. Δεν είναι καθόλου βαριά γλυκά κι είναι εύπεπτα κι εμφανισιακά.

Και μπορεί να κάνω εκπτώσεις σε όλα τα άλλα αλλά καμία έκπτωση στην εμφάνιση. Προτιμώ να μην φάω μπισκότα ή ενδιάμεσα μικρά γλυκάκια και να φάω ένα γλυκό κάθε δυο βδομάδες που όμως....θα με αποθεώσει. Ένα γλυκό όπως η πληθωρική μου στο μάτι, Πάβλοβα!

Οπότε ορίστε αγαπημένοι, σας δίνω την συνταγή που δεν είναι δική μου είναι του αγαπημένου Jamie Oliver που γενικά εμπιστεύομαι πολύ! Πολύ πολύ!!!!

Η συγκεκριμένη συνταγή είναι γρήγορη, εύκολη και δεν έχει αποτύχει ποτέ. Πάντα μας ενθουσιάζει! 

Σας δίνω το link από δυο που αγαπώ πολύ και οι δυο του Jamie βέβαια. Εγώ κάνω την πιο απλή μορφή της και βέβαια για γέμιση κάνω δικές μου πατέντες που θα μοιραστώ παρακάτω για να αφαιρέσω σε θερμίδες και λιπαρά. Ωστόσο ορίστε οι δυο αγαπημένες μου αυθεντικές συνταγές

• Καλοκαιρινή Πάβλοβα με μούρα
• Πάβλοβα με Marshmallow

Η δική μου Πάβλοβα

8 ασπράδια αυγών

400 γρ, άχνη ζάχαρη

λίγο αλάτι

1 βανίλια σε σκόνη

Προθερμαίνουμε το φούρνο στους 130 βαθμούς.

Χτυπάμε τα ασπράδια με το αλάτι στη γρήγορη ταχύτητα για λίγο (5 λεπτά) μέχρι να ασπρίσουν και να γίνουν αφρός. Μετά χαμηλώνουμε την ένταση του μίξερ και σιγά σιγά προσθέτουμε την άχνη ζάχαρη και τη βανίλια. 

Μετά και πάλι στη γρήγορη ταχύτητα χτυπάμε για ακόμη 8 λεπτά.

Μόλις γίνει μια σφιχτή μαρέγκα απλώνουμε στο ταψί πάνω σε λαδόκολα  δυο κύκλους μαρέγκας με διάμετρο περίπου 24 εκατοστά. Εγώ τα απλώνω στο περίπου, με το μάτι.

Ψήνουμε στους 130 βαθμούς για 1 ώρα και 20 λεπτά.

Αυτή είναι η βασική συνταγή και μετά έχουμε έτοιμες τις μαρέγκες μας για να τις στήσουμε σε μια ωραία τούρτα όποτε θέλουμε. Ακόμη και μέρες μετά.

Καλό είναι να ολοκληρώσουμε το γλυκό λίγο πριν το σερβίρουμε γιατί η μαρέγκα μαλακώνει γρήγορα αν μπει πάνω της η γέμιση.
Επίσης μπορεί κανείς να χτυπήσει όσα ασπράδια θέλει κάνοντας μικρότερη ποσότητα καθώς ένα ασπράδι ισοδυναμεί σε 50 γραμμάρια άχνης. Για ατομικές μικρές Πάβλοβες εγώ υπολογίσω ένα ασπράδι το άτομο και μετά τις βάζω στη λαδόκολλα σε μικρότερα κυκλάκια δέκα περίπου εκατοστών. Το κάθε ασπράδι βγαίνει δυο μαρέγκες με διάμετρο περίπου 10 εκατοστών.

Γέμιση Κατερίνας για ακόμη λιγότερα λιπαρά

200γρ. Μαλακό Cream cheeze με τα λιγότερα δυνατά λιπαρά.

150γρ άχνη ζάχαρη 

70γρ βούτυρο

Δυο τρεις κουταλιές γιαούρτι λίγα λιπαρά, με γεύση φράουλας ή βατόμουρων.

βανίλια

Τα χτυπάμε όλα μαζί τα αφήνουμε στο ψυγείο να σφίξει και μόλις είμαστε έτοιμοι να σερβίρουμε το γλυκό, τοποθετούμε ως βάση μια μαρέγκα. Πάνω της απλώνουμε τη μισή γέμιση και κόβουμε και λίγες φράουλες. Από πάνω βάζουμε ένα δεύτερο κομμάτι μαρέγκας και ρίχνουμε την υπόλοιπη γέμιση με φράουλες ή φρούτα της αρεσκείας μας κι αν θέλουμε προσθέτουμε και λίγη μαρμελάδα φράουλα για ακόμη πιο εντυπωσιακή εμφάνιση!

Πατέντα Κατερίνας για Πάβλοβα αφρό...
Αντί την παραπάνω γέμιση βάζω μόνο γιαούρτι λευκό, με ελάχιστα λιπαρά, ανακατεμένο με μαρμελάδα φράουλα ή γιαούρτι φράουλας και πάλι με λίγα ή καθόλου λιπαρά και διακοσμώ με φράουλες και ότι φρούτο θελήσω...

Έτσι έχω ένα γλυκό με κολασμένη κι εντυπωσιακή εμφάνιση και ελάχιστες θερμίδες και λιπαρά. Ελάχιστες όμως, σκανδαλωδώς ελάχιστες!
Μπορώ να φάω δίχως τύψεις όχι ένα μικρό αλλά ένα τεράστιο κομμάτι αφού παρόλο που φαίνεται τεράστιο δεν είναι πάνω από 50 γραμμάρια και τόσο ελαφρύ που δεν σε λιγώνει και δεν έχεις την ανάγκη να φας παραπάνω γιατί είναι πολύ και σε χορταίνει! 

Επίσης στη βασική συνταγή μπορεί κάποιος να αφαιρέσει την ποσότητα της άχνης από 50 σε 40 ή ακόμη λιγότερα γραμμάρια, στο κάθε ασπράδι για να γίνει ακόμη πιο ελαφριά και σε θερμίδες.

Αυτά από εμένα λοιπόν. Αυτό το  Σαββατοκύριακο φτιάξτε μια μεγάλη, μπόλικη, σούπερ εντυπωσιακή Πάβλοβα και τσακίστε την άφοβα γιατί δεν θα σας κάνει κακό στη δίαιτα ή στη διατροφή σας. 

Μόνο θα σας χαρίσει ένα μεγάλο ενθουσιώδες χαμόγελο και την χαρά του να τρώτε ένα πλούσιο σε γεύση κι εμφάνιση αλλά φτωχό σε θερμίδες και λιπαρά γλυκό!

Καλά ψησίματα αγαπημένοι!!!! Περιμένω φωτογραφίες!

                                                                                                              Κατερίνα

Τα παιδιά παίζουνε με το Φεγγάρι....

June 1, 2017, 9:33 pm

≫ Next: Αφοσίωση...

≪ Previous: Πάβλοβα.Μια πληθωρική ρωσίδα.....

$

0

0

Ο γιος μου μεγαλώνει. Δίνει εξετάσεις  στην Τρίτη Γυμνασίου πια. Γυρίζει σπίτι και μου λέει τι έκαναν, πως πέρασαν, τι είπαν. Μου μιλάει για αστείες σκηνές με φίλους και συμμαθητές. Μου λέει ποιους καθηγητές δεν θα ξεχάσει ποτέ, για το πόσο τον βοήθησαν, τι του είπαν, τι θα θυμάται για πάντα...έτσι μου λέει "για πάντα"!

Μου λέει για γκάφες κι εφηβικά αστεία που τον κάνουν να γελά με δάκρυα κι εκείνος μιλά κι εγώ θυμάμαι....θυμάμαι ένα κορίτσι...Εκείνο το κορίτσι!

Μετά το τέλος των εξετάσεων όλοι μαζί οι συμμαθητές φεύγαμε για το πάρκο που ήταν δίπλα στο σχολείο. Παίζαμε μπουγέλα στο συντριβάνι, κάναμε κούνιες, λέγαμε ανοησίες, πειραζόμασταν, φλερτάραμε. Γελούσαμε ασταμάτητα...Θεέ μου τι γέλια! 

Αγαπιόμασταν αλήθεια. Αγκαλιαζόμασταν και νιώθαμε τόσο αληθινά, τόσο μεγάλα κι έντονα νιώθαμε που σαν το θυμάμαι φουσκώνει η καρδιά μέσα μου...Νιώθαμε φίλοι. Αληθινοί φίλοι! και κάποιοι είναι ακόμη εδώ στη ζωή μου, κάποιοι πολύ μακριά κάποιοι λιγότερο, κάποιοι χάθηκαν, μα με κάποιους κοιταζόμαστε και ξέρουμε...είναι σαν να έχουμε ζήσει μια κόλαση κι έναν παράδεισο μαζί. Στο ίδιο αξέχαστο εφηβικό καλοκαίρι....

Ύστερα όλοι μαζί για παγωτό και βόλτα στη θάλασσα για μπάνιο. Παίρναμε το λεωφορείο παστωμένοι ο ένας πάνω στον άλλο με την απίστευτη ζέστη και τον αέρα να μας φυσάει από τα ανοιχτά παράθυρα. Χωρίς αντηλιακά, χωρίς γυαλιά, χωρίς καπέλα. Όλη μέρα στον ήλιο, παίζαμε γελούσαμε...ανακαλύπταμε τον έρωτα, κάναμε σχέσεις, δέναμε φιλίες.

Γυρνούσαμε σπίτι κατακόκκινοι σαν αστακοί, με εγκαύματα. Γιαουρτωνόμασταν για να αντέξουμε το τσούξιμο και το βράδυ δειλά παρτάκια, οι πρώτες μπύρες, τα πρώτα χάδια, τα πρώτα ξέμπαρκα κρυφά φιλιά και φάρσες και φίλοι και γέλια...Πόσα γέλια Θεέ μου γελούσαμε τόσο πολύ με ανοησίες και βλέπω τώρα τον γιο μου. Γελά με τον ίδιο τρόπο...Με το κεφάλι γερμένο πίσω. Γάργαρα. Ξέγνοιαστα. Δυνατά!

Ζούσαμε το όνειρο. Το σχολείο μόλις είχε τελειώσει κι εμείς νιώθαμε πιο ενωμένοι, πιο μαζί από ποτέ. Ζούσαμε, πειραζόμασταν, λικνιζόμασταν ντροπαλά ακούγοντας το  yellow moon, τα νιώθαμε όλα πολύ... και το καλοκαίρι  ερχόταν να μας βγάλει από τη ζωή που μέχρι τότε ξέραμε....Ένα καλοκαίρι γεμάτο με εφηβεία! Γεμάτο υποσχέσεις για μια νέα ζωή! Θεέ μου πέρασε τόσο γρήγορα!

Αυτό το καλοκαίρι έρχεται για εκείνον...ανεξάρτητος πια παίρνει το λεωφορείο και κυκλοφορεί, ξέρει περισσότερα για την πόλη από εμένα για μικρά νεανικά στέκια φαγητού και καφέ.

Ξέρει όλες τις νέες ταινίες και όλα τα νέα μουσικά κομμάτια και μιλάει με τους φίλους του στο τηλέφωνο ώρες και γελάνε, γελάνε, γελάνε...

Βλέπω εκείνον και θυμάμαι εμένα και σκέφτομαι πως παρόλο το μπέρδεμα που κουβαλούσα στο μυαλό μου και τον απύθμενο πόνο που συνέχεια ένιωθα...τελικά τότε, ήμουν χαρούμενη. Έστω κι αν βίωνα μια εξουθενωτική θλίψη.

Ναι ήμουν χαρούμενη κι έτσι χαρούμενα πρέπει να είναι τα χρόνια αυτά για κάθε παιδί που μπαίνει στον μαγικό κόσμο των ενηλίκων... Έτσι πρέπει να βιώνουν τα παιδιά τα χρόνια αυτά. Να θυμούνται με αγάπη. Με γέλιο. Να νιώθουν ασφάλεια....Τα χρόνια αυτά είναι τόσο ουσιαστικά.Τόσο πελώρια.Τόσο γεμάτα παιδική ανοησία...

...και σαν κοιτάω κάποια παιδιά...βλέπω τον πόνο τους. Βλέπω να γέρνουν άτσαλα σε ένα σώμα ακόμη παιδικό και σε ένα μυαλό υπέροχα ώριμο και βλέπω τον διχασμό τους. Βλέπω την αγωνία να ισορροπήσουν ανάμεσα σε δυο κόσμους. Τον παλιό και το νέο.
Νιώθω το σπαραγμό της απώλειας που νιώθουν χωρίς να καταλαβαίνουν καν από που έρχεται. Βλέπω την πάλη μέσα τους. Το σώμα το γερό το γεμάτο ενέργεια...σφιχτό από την ζωή που με ορμή κυλάει μέσα του κι εκείνοι δεν ξέρουν τι να την κάνουν αυτή την ορμή κι αυτό το σώμα.

Κάποια έχουν βλέμμα χαμένο...και κάποια άλλα δεν έχουν μάτια, έχουν σπίθες!

Κάποια ζουν μέσα σε δικά τους σκοτεινά δωμάτια. Μέσα σε θλίψη κι αυτοκαταστροφή...Μέσα σε μια συνεχή αναζήτηση που γδέρνει την παιδική τους ψυχή. Μέσα σε πόνο. 

Τα νιώθω! Τα αναγνωρίζω...ήμουν εκεί...Τα θυμάμαι. Μα τα νιάτα είναι όπλο αν θέλεις να το χρησιμοποιήσεις. Τα νιάτα από μόνα τους είναι το κλειδί που μπορεί να σε κλειδώσει ή να σε ελευθερώσει κι είναι υπέροχο σαν βλέπεις ένα τέτοιο παιδί να χρησιμοποιεί το κλειδί αυτό για να βγει από το σκοτεινό δωμάτιο στο φως και να απλώνει τα φτερά του στον ήλιο... 

Γεμίζει το μυαλό μου μνήμες κι εικόνες και συναισθήματα, τις μέρες αυτές. Βλέπω αυτά τα νέα πανέμορφα δυνατά βλαστάρια και σκέφτομαι πως ναι! Θα τα καταφέρουν. Όλα τους. Θα τα καταφέρουν! 

Νιώθω περηφάνια γι αυτά που μπορούν να ζουν με τέτοιο μπέρδεμα στο σώμα, στο μυαλό και στην ψυχή τους...Θέλω να τα καθησυχάσω. Να ξέρουν πως θα περάσει...όλο αυτό θα περάσει, μα μέχρι να περάσει να μην το φοβηθούν. Να μην κάνουν πίσω. Να το ζήσουν!

Πονάω και χαίρομαι και συγκινούμαι τόσο πολύ και θέλω να τα αγκαλιάσω και να τους ζητήσω...να μην σταματήσουν να αναζητούν, να παλεύουν, να ψάχνουν. Να μην επαναπαυτούν, να μην διστάσουν, να μην δειλιάσουν. Να αμφισβητούν, να ρωτούν, να αμφιβάλουν. Να γίνουν κυνηγοί των ονείρων τους  και ήρωες του εαυτού τους!

Να γίνουν ταξιδευτές της ζωής. Να μην λησμονούν τον εαυτό τους...και να γελούν, να γελούν, να γελούν...γιατί το αξίζουν αυτό το γέλιο. Είναι δικό τους! Κι αυτό το γέλιο είναι οι ζεστές αχτίδες του ήλιου στις πλάτες των παγωμένων γονιών τους...καθώς εκείνα είναι ο ίδιος ο ήλιος!

Οι μικροί ήλιοι που θα φωτίσουν τα σκοτάδια αυτού του κόσμου! 

Το είδα ένα χρόνο πριν στο Γυμνάσιο που είχα πάει καλεσμένη από την Λέσχη Ανάγνωσης Σταυρούγια να παρουσιάσω το βιβλίο μου. Στόλιζε έναν τοίχο και με συγκίνησε απίστευτα!

...Κι αυτό είναι ουσιαστικά αυτό που θα ήθελα να θυμούνται όλα αυτά τα αγαπημένα παιδιά εκεί έξω....όλοι οι ενήλικες του μέλλοντος. Οι υποψήφιοι νικητές της ζωής αυτής!
Τα λατρεμένα πλάσματα.

Οι ρίζες τους είναι ριζωμένες στους αιώνες και να μην φοβούνται...μα ο στόχος...

Ο στόχος ο αδιανόητα μεγάλος είναι αυτό που ζουν. Είναι το Τώρα. Είναι αυτή η μικρή πελώρια στιγμή που δεν κρατά παρά μερικά κλάσματα...κι αν την ζήσουν όπως της πρέπει θα την κάνουν αθάνατη! 

Αν την ζήσουν όπως της πρέπει, με σεβασμό και βαρύτητα...μπορεί να τους σώσει μια ολόκληρη ζωή!

Την ζωή τους...Μια στιγμούλα για μια ζωή. Τι πολύτιμο αντάλλαγμα!

Καλημέρα αγαπημένοι...μας θυμίζω ένα απόσπασμα από ένα ποίημα λατρεμένο, που μου φέρνει δάκρυα. Το "Όνειρο Καλοκαιρινού Μεσημεριού"του Ρίτσου:

"Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά. 

Είχανε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτου απ’ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο. 

Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν στα νερά τη σκιά τους, κι ήτανε σαν αγάλματα μικρά της ερημιάς και της γαλήνης. 

Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι. Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα. Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο. 

 Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα.  

Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι δεν ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν. Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν. Γι’ αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά με το φεγγάρι."

Αφιερωμένο σε όλους εμάς. Έτσι...για να θυμόμαστε κι οι απογοητευμένοι "μεγάλοι"αυτού του κόσμου, πως κάποτε...είχαμε παίξει κι εμείς κρυφά με το φεγγάρι!

Το θυμάστε;

Καλό Ιούνη αγαπημένοι!

                                                                                                                 Κατερίνα

Σε μια μικρή που παλεύει με τον εαυτό της σαν να είναι ο εχθρός...Ει ψιτ, βγες στο λαμπερό σου  φως. Το αντέχεις!

Αφοσίωση...

June 13, 2017, 10:16 pm

≫ Next: Στον ήλιο του μεσημεριού....

≪ Previous: Τα παιδιά παίζουνε με το Φεγγάρι....

$

0

0

Θυμάμαι εκείνη την ημέρα που ο τότε διευθυντής μου, μπήκε στο συμβούλιο και μοίρασε σε όλους μας μια φωτοτυπία!

Ο Αμερικάνικος κύκλος εργασίας...Δεν ξέρω σε ποιόν ανήκει αυτό το δημιούργημα. Έψαξα αρκετές φορές μα δεν βρήκα τίποτε...ωστόσο αυτή η εικόνα είναι πια μέρος της ζωής, όχι απλά του αμερικάνικου μα και του παγκόσμιου εργασιακού κύκλου...

Την φωτοτυπία την έχω πάντα στο χώρο που δουλεύω στο σπίτι και κάθε φορά που κάνω ένα διάλειμμα την κοιτάζω κι ανάλογα με το μήνα που διανύουμε,  νιώθω όσα νιώθει αυτός ο ποντικάνθρωπος....

Τώρα λοιπόν είμαι όπως και στην εικόνα, λίγο πριν την κατάρρευση...κι όπως τα παιδιά στις τελευταίες ημέρες στο σχολείο σέρνονται και αρνούνται και μετρούν μέρες σαν φυλακισμένοι, έτσι κι εγώ...Νομίζω έτσι κι όλοι μας...

Αυτή η εποχή είναι από τις πιο δύσκολες για εμένα για συγκεκριμένους λόγους...Είναι μαζεμένα όλα τα κλεισίματα, οι γιορτές, οι αγώνες, οι βαθμοί, οι παραστάσεις των παιδιών, οι μαζικές έξοδοι με μαμαδομπαμπάδες μετά τις σχολικές γιορτές κι όλα αυτά που μου δημιουργούν μια μεγάλη πίεση γιατί ναι....εγώ είμαι εκείνη η μαμά, που θα φτάσει πάντα τελευταία και καταϊδρωμένη, κάποιες φορές θα φτάσει λίγο πριν το τέλος, σε κάποιες εκδηλώσεις δεν θα προλάβει καν να είναι εκεί...

Είμαι εκείνη η μαμά που σε μαζώξεις ή συγκεντρώσεις για μαμαδοκαφέδες θα είναι διστακτική στο να πάει και θα χαλά την παρέα, θα κοιτάζει το ρολόι και θα πρέπει να κάνει αλχημείες και κωλοτούμπες μπας και καταφέρει να αλλάξει το πρόγραμμα....

Σίγουρα είμαι εκείνη η μαμά, που τα κάνει όλα τελευταία στιγμή και πολλές φορές ξεχνά και μπερδεύει ώρες και μέρες και βέβαια είμαι εκείνη η μαμά, που δεν είναι ποτέ σε κερκίδες να περιμένει μα αν μπορέσει κάποιες φορές να πάει τα παιδιά στις δραστηριότητες τους, δεν θα μείνει για ψιλή κουβέντα μα  πάντα θα πηγαινοέρχεται γιατί ακόμη κι η ενδιάμεση μισή ώρα είναι πολύτιμη για να προλάβει όλα όσα πρέπει να γίνουν...

Μα ιδιαίτερα αυτές τις μέρες όλο αυτό γίνεται δυσβάσταχτο γιατί θέλω να είμαι εκεί και πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να τρέχει, να ξεκλέψει χρόνο, να μπορέσει να πάρει άδεια ή να ακυρώσει ραντεβού και συναντήσεις ή ταξίδια επαγγελματικά για να μπορεί να είναι εκεί σε έναν αγώνα ή σε μια συναυλία των παιδιών. 

Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου τρέχει να προλάβει και πολλές φορές να μην τα καταφέρνει. Έχω δει πολλές συναυλίες τους σε βίντεο τραβηγμένα από τον μπαμπά τους και πολλούς αγώνες επίσης. Μου έχει τύχει πολλές φορές να αλλάζω το ωράριο και την άδεια μου για να είμαι σε κάτι που αφορά τα παιδιά και αυτό πάλι να ανατρέπεται και τελικά εγώ πάλι να λείπω...

Ναι συμβαίνουν όλα αυτά και τα παιδιά μου ξέροντας πως η μαμά τους είναι εργαζόμενη πάντα με άστατα ωράρια και εφημερίες στο παρελθόν με έναν βομβητή να ενημερώνει και να πιέζει και με το κινητό ανοιχτό και τα σαββατοκύριακα και σε διακοπές...πια με αναγνωρίζουν.

Έχοντας ζήσει διακοπές μας να αλλάζουν και εμένα να δουλεύω γιατί προέκυψε κάτι εξαιρετικά έκτακτο όπως...μια σοβαρή κρίση ή ένας θάνατος γιατί ναι, σαν δουλεύεις με ανθρώπους όλα αυτά είναι μέσα στα πλαίσια του κανονικού....τα παιδιά μου έχουν μάθει να διαχειρίζονται τις απότομες αλλαγές της διάθεσης μου, κάνουν κατευθείαν ησυχία  μόλις χτυπήσει το τηλέφωνο μου κι απομακρύνονται άμεσα από κοντά μου αφήνοντας μου χώρο να μιλήσω και πολλές φορές τώρα που μεγάλωσαν, λίγο πριν σηκώσω το ακουστικό μπορεί να μου ψιθυρίσουν ..."μην απαντήσεις μαμά"...

Με θυμώνει αυτό, με απογοητεύει....Θυμάμαι μια ζωή την μαμά μου να μου μιλά για την δύναμη της εργασίας. Για την ανεξαρτησία των γυναικών και το καταλαβαίνω απόλυτα γιατί η εποχή της μαμάς μου ήταν η εποχή που σημαδεύτηκε από την ανάγκη της γυναικείας χειραφέτησης. 

Μα όσα μου χάρισε το να είμαι εργαζόμενη γυναίκα, μου τα πήρε πίσω όταν έγινα εργαζόμενη μητέρα....

...κι ως γνωστόν αν δεν μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου θα πρέπει να την κάνει κάποιος άλλος για εσένα....
Ευγνωμονώ όλους όσους έκαναν την δική μου δουλειά λοιπόν όσο κι αν με πονά ακόμη και τώρα. Μα θυμάμαι πως εκτός από ευγνωμοσύνη ένιωθα πάντα μια υποχρέωση και μια πίεση.
Δυστυχώς, αν δεν μπορείς να κάνεις εσύ την δουλειά σου θα πρέπει να υποχρεωθείς να αποδεχθείς τον τρόπο που την κάνει κάποιος άλλος και όλα τα επακόλουθα αυτού...κι η αλήθεια είναι πως έχω ζήσει πολλές αγωνίες όταν η γιαγιά με ενημέρωνε αγχωμένη πως το μωρό κάνει εμετό, έχει πυρετό ή δεν σταματάει να κλαίει γιατί μάλλον πονά το αυτί του....κι έχω νιώσει πολλές ήττες όταν από τον παιδικό μου έλεγαν ο γιος σου σήμερα είπε αυτό ή έκανε το άλλο κι εγώ δεν ήμουν εκεί να το δω...

Επίσης έχω πολλές δύσκολες αναμνήσεις από βραδιές που έμεινα ξάγρυπνη επειδή κάποιο ήταν άρρωστο και την άλλη μέρα έπρεπε να βγάλω ένα κανονικό δεκάωρο στη δουλειά και να είμαι εκεί με όλο μου το είναι γιατί η δουλειά δεν σηκώνει λάθη.
Όταν έπρεπε να διακόψω ή να αλλάξω συνήθειες των παιδιών όπως θηλασμό, ύπνο ή πάνα, επειδή δούλευα ή ακόμη χειρότερα να πρέπει να φύγω ταξίδι ενώ κάποιο ήταν άρρωστο...καθώς επίσης και να είμαι στο νοσοκομείο με κάποιο παιδί και ταυτόχρονα να διευθετώ ασταμάτητα εργασιακά θέματα που μπορεί να προέκυπταν...

Ναι! έχω υπάρξει από εκείνους τους εκνευριστικούς γονιούς που είναι με το τηλέφωνο στο χέρι και πηγαινοέρχονται σε διαδρόμους μιλώντας σιγανά, έχοντας βγει από σχολικές γιορτές, δραστηριότητες, ιατρικές επισκέψεις, συναυλίες, διαγωνισμούς την ώρα που το παιδί του διαγωνίζεται...ναι τα έχω κάνει όλα! 

Υπάρχει μια πικρία σε όλο αυτό γιατί πάντα θα καταλαβαίνεις πως κάποιοι δείχνουν κατανόηση ενώ κάποιοι άλλοι κατακρίνουν και πολλές φορές έχει χρειαστεί να απολογηθώ ξανά και ξανά σε δασκάλους, άλλους γονείς ή στα ίδια τα παιδιά μου...

Τώρα πια νιώθω ευγνωμοσύνη γιατί με τους υπόλοιπους γονείς γνωριζόμαστε πια καλά και καταλαβαινόμαστε και πολύ συχνά μου στέλνουν φωτογραφίες και βιντεάκια...κι ενώ είμαι σε μια συνάντηση, έρχεται μια εικόνα με τα παιδιά μου και φράσεις όπως "θαύμασε το καμάρι σου"και συγκινούμαι πραγματικά με την έγνοια και την φροντίδα τους! 

Επίσης στο παρελθόν έχει τύχει πολλές φορές να μείνουν μαζί με το παιδί μου όταν άργησα να πάω να το πάρω από το σχολείο ή όταν μου πήραν τηλέφωνο για να μου υπενθυμίσουν το ένα ή το άλλο...έτσι χωρίς να περιμένουν τίποτε, μόνο από απλό αληθινό ενδιαφέρον.

Μου χει τύχει να πάνε όλα τα παιδάκια ντυμένα τσολιαδάκια σε σχολική γιορτή και το δικό μου όχι...και μια φίλη μαμά τελευταία στιγμή να τρέχει να ξεθάψει παλιά στολή του γιου της, με κίνδυνο να αργήσει κι η ίδια, για να μας τη δώσει και να ντυθεί ο μικρός μου στην τουαλέτα λίγο πριν ανέβει για το ποίημα του...Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό! Μαμαδίστηκη αλληλεγγύη....

Ναι υπάρχουν δυο μαμάδες μέσα μου. Η μαμά που όλα μπορεί να τα φροντίσει και η μαμά που παρόλο που το θέλει δεν προλαβαίνει να φροντίσει τίποτε...

Κι ενώ σε περιόδους που ήμουν χαλαρή ή ήμουν σε εργασιακή άδεια ήμουν η υπέροχη μαμά που όλα τα θυμόταν, όλα τα φρόντιζε κι όλα τα προλάβαινε....Αντίθετα σε περιόδους υψηλής εργασιακής πίεσης έχω υπάρξει μαμά που απλά έχει χάσει την μπάλα...κι εκεί ευτυχώς μπορούσα να στηρίζομαι ολοκληρωτικά στον μπαμπά τους.

Τα παιδιά μου πια μεγαλώνουν και με χρειάζονται όλο και λιγότερο, μα τα χρόνια κι οι στιγμές που χάθηκαν πάντα θα με βαραίνουν...

Έτσι προσπαθώ όταν είμαι εκεί να είμαι πάντα προσηλωμένη σε εκείνους. Πάντα συγκινημένη, γοητευμένη με αυτό που ζούσα και ζω, βλέποντας τα παιδιά και τους φίλους τους σε παραστάσεις κι αθλητικές δραστηριότητες και κλεισίματα κι ανοίγματα δραστηριοτήτων....Πάντα με γοητεύουν όλα αυτά!

Είμαστε ήδη στα μέσα Ιούνη κι έχω ήδη χάσει...μια τελετή λήξης, όπου ο μικρός πήρε την πράσινη ζώνη στο καράτε και μια συναυλία όπου ο μεγάλος ως  δεύτερο κλαρινέτο έπαιξε στην δεξίωση που έγινε προς τιμή του Ρώσου Πρόξενου...Τι χαρά και πόση περηφάνια...

Το πρώτο το είδα μαγνητοσκοπημένο από το μπαμπά τους και για το δεύτερο ρούφηξα κάθε πληροφορία που με ενθουσιασμό μου μετέφερε ο γιος μου...

Έρχονται γιορτές και βαθμοί κι εξετάσεις και άλλες συναυλίες μέσα στις επόμενες ημέρες  και πάλι θα καταφέρω να προλάβω κάποια και κάποια άλλα όχι....

Το έχω πάρει απόφαση...

"Δεν νιώθεις τύψεις;"Με ρωτούν συχνά....Πολλές. Απαντώ. Και τύψεις κι ενοχές και νιώθω άβολα και εκτεθειμένη...Ναι πως θα μπορούσα να μην τα νιώθω όλα αυτά!

Μα μέσα μου βαθιά ξέρω...δεν με κατηγορώ. Γιατί δεν είμαι αδιάφορη. Δεν είμαι αποστασιοποιημένη. Δεν αποφεύγω. Μάλλον το αντίθετο. Παλεύω διπλά για να είμαι εκεί.

Είμαι απλά εργαζόμενη μητέρα όπως εκατομμύρια άλλες γυναίκες εκεί έξω και η έγνοια μου όπου κι αν είμαι, όπως κι αν είμαι, είναι εκείνοι! 

Κι όσο κι αν λείπω από σημαντικά γεγονότα και στιγμές τόσο προσπαθώ να είμαι εκεί με όλο μου το είναι, σαν είμαστε μαζί. Κι απολαμβάνω και διαθέτω τον εαυτό μου σε εκείνους τις ώρες που είναι αφιερωμένες στην οικογένεια μας.

Θα ήθελα να είμαι εκεί. Περισσότερο δίπλα τους. Θα ήθελα να είμαι πολλές φορές πιο παρούσα στη ζωή τους...μα δεν γίνεται πάντα και δεν μένω στη λύπη ή στην απογοήτευση και την ενοχή. Θα ήθελα να είμαι μια μαμά που έζησαν, που ρούφηξαν, που χάρηκαν, που δεν τους έλειψε...μα ξέρω πως η αλήθεια είναι διαφορετική!

...κι όσο κι αν νιώθω άσχημα πολλές φορές δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω στον εαυτό μου το γεγονός ότι όλη αυτή η πολυπλοκότητα με έχει κάνει επίσης  πιο αποτελεσματική.
Ξέρω να διαχειρίζομαι τέλεια το χρόνο, να διεκπεραιώνω άμεσα, να βάζω προτεραιότητες. Να λύνω γρίφους...να απομονώνω καταστάσεις, να μην γενικεύω...Με δίδαξε καλά ο ρόλος της εργαζόμενης μητέρας.

...όλα αυτά προσπαθώ να υπενθυμίσω σε όλες εκείνες τις ενοχικές απελπισμένες εργαζόμενες μαμάδες που ζητούν συχνά την βοήθεια μου. Μέσα μου γελάω γιατί συχνά σκέφτομαι πως έχω μάθει πολλά μέσα από τις δικές μου στιγμές ήττας.
Μέσα από τις δικές μου ελλείψεις ή λάθος αποφάσεις. Έχω μάθει πολλά μέσα από την δική μου θλίψη ή την απογοήτευση που έβλεπα στα μάτια των παιδιών μου....

Δεν ξέρω αν γίνεται να είσαι εργαζόμενος και  γονιός ταυτόχρονα...

Εγώ δεν κυνήγησα ποτέ μια καριέρα. Δούλευα πάντα από ανάγκη. Ανάγκη επιβίωσης οικονομικής, συναισθηματικής και κοινωνικής. 

Η αυτοπραγμάτωση μου δεν περίμενα ποτέ να έρθει μέσα από τον εργασιακό μου ρόλο, μα ούτε και μέσα από τον γονεϊκό!

Είμαι πολλά μαζί κι όχι ένα...Εκείνοι ήταν κι είναι η προτεραιότητα μου, μα πάντα στην ζωή δεν κάνουμε αυτό που θέλουμε....
Δυστυχώς ο κόσμος αυτός είναι λίγο πιο σκληρός για τις εργαζόμενες μητέρες...κι αυτή η χώρα ακόμη πιο σκληρή, καθώς μοιάζει να τιμωρεί κάθε μας εργασιακή επιλογή.
Δεν το κρύβω πως θα ήθελα να είχα ζήσει την πολυτέλεια του να είμαι σπίτι μαζί τους ιδίως όταν ήταν πιο μικρά και με χρειάζονταν...και δεν κρύβω πως αυτό είναι κάτι που ζήλευα και ζηλεύω...γιατί αυτό που ακόμη και τώρα μου είναι το πιο δύσκολο είναι το πόσο τους χρειάζομαι εγώ και πόσο πολύ μου λείπουν...ακόμη και τις απλές καθημερινές ημέρες, που πια μου τηλεφωνούν για να μου πουν καληνύχτα τα βράδια που λείπω...
Αυτές τις στιγμές σκέφτομαι τα μαλακά μάγουλα τους μέσα στα σκεπάσματα κι υπόσχομαι το Σαββατοκύριακο να τα χορτάσω φιλιά...κι ίσως και γι'αυτό καμιά φορά κάνω τον δαιμονισμένη και φαίνεται σαν όλα να τα μπορώ...για να μειώσω την έλλειψη μου....

Για όλες εσάς που αφήσατε τα βρεφάκια σας να πάτε για το μεροκάματο. Που χάσατε ποιήματα, πρώτα βήματα, πρώτες λέξεις. Που στερηθήκατε χουζουρέματα, που κατηγορηθήκατε για αδιαφορία, επειδή ήσασταν εργαζόμενες.
Που ξυπνήσατε ξημερώματα για να φύγετε για επαγγελματικό ταξίδι και φιλήσατε τα μικρά σας μέσα στη νύχτα και νιώθατε να ξεριζώνουν την καρδιά σας, που λάβατε μήνυμα μέσα σε εργασιακή συνάντηση πως το παιδί σας έπεσε και χτύπησε στο σχολείο και σας ήρθε συγκοπή. 

Σε όλες εσάς που οδηγήσατε το αμάξι  σαν δαιμονισμένες με χέρια που έτρεμαν από φόβο κι αγωνία για να γυρίσετε γρήγορα γιατί κάτι του συνέβη.

Που σας κάλεσε η γιαγιά ή η νταντά στο τηλέφωνο για να ακούσει το μικρό τη φωνή σας και να ηρεμήσει.
Που σε  ημέρα άδειας πήγατε με το μικρό σας στην παιδική χαρά και οι άλλες μαμάδες βλέποντας σας είπαν..."α! εσύ είσαι η μαμά του"...καθώς το βλέπουν μόνο με τη γιαγιά και πονέσατε μέχρι τα κατάβαθα της ψυχής σας...
Που έχετε κλάψει κρυφά στην τουαλέτα γιατί έπρεπε να αποχωρηστείτε το μωρό σας και νιώθετε τύψεις που έκλαιγε σπαρακτικά όταν το αφήνατε στον παιδικό.

Που σας πήραν τηλέφωνο πως το παιδί σας ανέβασε πυρετό και ο εργοδότης  δεν έδειξε κατανόηση για να μπορέσετε να πάτε κοντά του.
Που χάσατε σχολική γιορτή επειδή δεν σας έδωσαν άδεια...
Που στείλατε τα μικρά σας παιδικό παρόλο που ήταν πολύ μικρά και δεν ήσασταν έτοιμοι ούτε εκείνα, ούτε εσείς...ναι! σας νιώθω!
Έχω ζήσει τα πάντα κι όλα μου έχουν συμβεί!

Καταλαβαίνω τον πόνο.Την ενοχή. Καταλαβαίνω την απώλεια...αυτή την απέραντη αίσθηση κενού!

Μα όσο κι αν πονάει...μια λέξη μόνο θα κρατήσω για εμένα....

Τι με κάνει καλό γονιό; Το ότι θα είμαι πάντα εκεί; Υπήρξαν γονείς που ήταν πάντα εκεί και δεν τα κατάφεραν...

Το οτι θα κάνω  όλα τα χατίρια; Υπήρξαν γονείς που έκαναν όλα τα χατίρια και δεν τα κατάφεραν.

Το οτι θα είμαι αυστηρός; Υπήρξαν γονείς που ήταν αυστηροί και δεν τα κατάφεραν.

Το ότι θα είμαι πετυχημένος εργασιακά; Υπήρξαν γονείς που ήταν επιτυχημένοι στον εργασιακό τους ρόλο και δεν τα κατάφεραν....

Το ότι θα έχω πολλά χρήματα και θα του προσφέρω ανέσεις; Πολλοί γονείς είχαν οικονομική άνεση και δεν τα κατάφεραν!
Το οτι δεν θα λείψω ποτέ από την ζωή του; Υπήρξαν γονείς που προσπάθησαν ακόμη κι αυτό...μα δεν τα κατάφεραν καλύτερα...

Τι με κάνει λοιπόν καλό γονιό; Υπάρχει συνταγή;
Για να το θέσω αλλιώς...τι με κάνει καλό σύντροφο; Τι με κάνει καλό φίλο; Τι με κάνει καλό επαγγελματία; Τι με κάνει καλό σε κάτι;

Μια λέξη μόνο...Η Αφοσίωση! Θυμήσου τι σου έλειπε ως παιδί...κι αυτό δώσε πίσω! Όχι μόνο το αν είναι κάποιος εκεί αλλά και το πως.

Αφοσίωση...

...Τα παιδιά αυτό νιώθουν. Αυτό θυμούνται. Αυτό κρατούν...Τη σχέση...κι η σχέση χτίζεται αργά κι ουσιαστικά, με σταθερότητα κι αφοσίωση!

Αυτό κράτα...κι αν φέτος χάσεις μια γιορτή...δεν θα σου χαϊδέψω τα αυτιά. Δεν θα σου πω δεν πειράζει.
Πειράζει! Ναι είναι κρίμα. Προσπάθησε να είσαι εκεί! Προσπάθησε σκληρά! Όσο σκληρά θα προσπαθήσω κι εγώ...Μαζί θα προσπαθήσουμε.

Μα κι αν ακόμη δεν τα καταφέρουμε...πάρτο απόφαση, θα λείψουμε από κάποια μα θα είμαστε εκεί στα περισσότερα!
Μην πνιγείς στην ενοχή και τις τύψεις. Μην χρησιμοποιήσεις αυτό για να αποστασιοποιηθείς και να σου κολλήσεις με ευκολία, μια ταμπέλα...και μην το κάνεις αυτό για κανέναν άλλο γονιό, είναι άδικο!

Το ότι είσαι εργαζόμενος γονιός δεν σε κάνει αυτόματα κακό γονιό, όπως δεν σε κάνει αυτόματα καλύτερο γονιό το ότι είσαι σπίτι με τα παιδιά σου...Μην συγκρίνεσαι με κανέναν, παρά μόνο με εσένα.

Η ιστορία θα δείξει, το έχουμε πει πολλές φορές...Στο τέλος του ταξιδιού δεν θα θυμάται κανείς σε πόσες γιορτές έλειπες και σε πόσες ήσουν εκεί...

Μένει όμως η αίσθηση...Η αίσθηση ενός γονιού που ήταν εκεί. Υπαρκτός. Ενεργός συναισθηματικά. Αφοσιωμένος στις ανάγκες  του παιδιού του. Αληθινός στην σχέση του. Γονιός που αλλάζει, μαθαίνει, ενδιαφέρεται. Γονιός κουκούλι. Γονιός ακροατής. Γονιός φροντιστής. Γονιός αγκαλιά....
Γονιός που δίνεται.
Γονιός που δίνει...κι αν δεν μπορεί πάντα να δώσει χρόνο...ω!!!αυτός ο πελώριος ρόλος έχει τόσα πολλά άλλα να δώσει. 

Βρες τα και δωστα. Δωστα όλα και μην κρατήσεις τίποτα γιατί ο λόγος είναι από μόνος του ιερός...και τελικά γιατί μόνο δίνοντας θα πάρεις πίσω! όπως άλλωστε σε όλα στη ζωή!!!

Και ως γνήσιο παιδί του ΚΕΘΕΑ....μας αφιερώνω αυτό!

Καλημέρα αγαπημένοι....

Είμαστε στο τέλος μιας ακόμη σχολικής χρονιάς...Ας την απολαύσουμε με αυτοκριτική μα χωρίς κριτική κι ας αρχίσει επιτέλους το καλοκαίρι! Το δικό μας καλοκαίρι! Το αξίζουμε όλοι!!!

                                                                                                                 Κατερίνα

Στον ήλιο του μεσημεριού....

June 21, 2017, 11:43 pm

≫ Next: Το Ταξίδι του μικρού Νέστορα!

≪ Previous: Αφοσίωση...

$

0

0

Αυτό που μου αρέσει πολύ σε αυτή την εποχή είναι η πρωινή δροσιά.Την αγαπώ αυτή την απίθανη αίσθηση της καθαρότητας των καλοκαιρινών πρωινών. Έχουν μια αίσθηση φρεσκάδας και μιας σιγής που με τρελαίνει. Σαν μέσα στο μυαλό μου να νιώθω τις αισθήσεις ακόμη καθώς παιδί θυμάμαι ήμασταν στον Πλαταμώνα και ξυπνούσαμε πολύ πολύ πρωί. Έχω λίγες μνήμες γιατί δεν ήμουν πάνω από 5 ή 6 χρονών μα στο σώμα μου είναι ακόμη εκείνη η αίσθηση του πολύ πρωινού ξυπνήματος και με τα ξαδέρφια μαζί να τρέχουμε στο φούρνο στον πάνω δρόμο. Ζεστό κουλούρι και κρύο γάλα κακάο στο πλαστικό μπουκαλάκι του αγνό, ήταν το πρωινό μας κι εκείνη η γεύση είναι καρφωμένη στο μυαλό μου με μια μοναδική αίσθηση ευτυχίας.

Αυτή την ευτυχία αποζητώ τα πρωινά. Γι'αυτό ίσως ξυπνώ τόσο νωρίς...για να προλάβω να χαρώ την πρωινή δροσιά και τη σιγαλιά τρέχοντας εκεί δίπλα στη θάλασσα. Πόσο υπέροχο είναι αυτό το προνόμιο. Το να απολαμβάνω τη θάλασσα τόσο πρωί. Νιώθουμε τόσο τυχεροί που η θάλασσα είναι κομμάτι της ζωής μας. Που μπορώ σε πέντε λεπτά να απολαύσω την εικόνα ή την αλμύρα της.

Τα υπέροχα πρωινά λοιπόν μετά το πρωινό τρέξιμο μπορεί να μου χαρίσω και μια γρήγορη βουτιά και γυρίζω σπίτι πια για να κάνω ένα κρύο ανανεωτικό μπάνιο και να πιω αργά τον πρωινό καφέ μου στο μπαλκόνι αφού έχω ποτίσει τα ολάνθιστα χαρούμενα λουλούδια μου, πριν ξυπνήσουν όλοι, όσο ακόμη το σπίτι είναι δροσερό και σιωπηλό...κι ύστερα φεύγω για τη δουλειά κι όλα μπαίνουν σε άλλους ρυθμούς πιο έντονους.

Μα ακόμη και μέσα στην ένταση της καθημερινότητας το καλοκαίρι μας δίνει αυτό το περιθώριο να νιώσουμε λίγο πιο ανάλαφροι. Τα φαγητά μας είναι λατρεμένα κι οι γεύσεις έχουν πάντα μια απλότητα.

Όλα θυμίζουν σε εμάς τους μεγάλους τα καλοκαίρια της νιότης μας ενώ τα αγόρια χτίζουν μνήμες μέσα από γεύσεις κι εικόνες.

Αρχίζουν οι βραδιές και τα απογεύματα στο μπαλκόνι με φίλους, με εύκολα γρήγορα, γλυκά που μας κάνουν να χτυπάμε παλαμάκια και  τα Σαββατοκύριακα τρώμε μόνο στην αυλή ή στο μπαλκόνι...κι ακόμη κι αν βρέχει τα παιδιά με ενθουσιασμό απολαμβάνουν τη βροχή χοροπηδώντας κι εμείς απολαμβάνουμε να χαιρόμαστε με την χαρά τους...

Αυτός ο Ιούνης είναι βροχερός κι αλλοπρόσαλλος και κάναμε μόνο ένα μπάνιο αλλά αυτή η ιδιαίτερη διάθεση του, μας έχει χαρίσει υπέροχα φωτογραφικά τοπία με θυμωμένα σύννεφα και απίθανα χρώματα! Οπότε του το συγχωρούμε....

Του το συγχωρούμε γιατί ενώ μας ταλαιπωρεί, μας μαγεύει τα μάτια κι έτσι την ημέρα της θεατρικής παράστασης  του έργου "Σ'αγαπώ"που προετοιμαζόταν για τόσο καιρό αποφάσισε να τα κάνει όλα...
Έβρεξε, φύσηξε, θύμωσε, μας φοβέρισε....

Μα η ομάδα εκεί ακλόνητη. Να σηκώνει τα σκηνικά που πέφταν. Να επιδιορθώνει τις ζημιές, να συνεχίζει ακάθεκτη χωρίς να χάνει την πίστη της πως τελικά όλα θα πάνε καλά...και πήγαν!
Ζήσαμε λοιπόν, μια ακόμη μαγική βραδιά δίπλα στη θάλασσα στο beach bar Riviera....σε μια αξέχαστη παράσταση γεμάτη Ελληνικό καλοκαίρι!

Η θάλασσα αφρισμένη, ο ουρανός φορτωμένος κι εκεί στην μέση ένα πανέμορφο κάτασπρο Ελληνικό νησί σαν ελεύθερο γλαροπούλι στο Αιγαίο!
Το αγόρι μου τραγουδούσε..."Μήνυμά στέλνω με ένα γλάρο θα'ρθω καλή μου να σε πάρω"και νομίζω αυτό το τραγούδι δεν μπορώ πια να το ακούσω χωρίς να συγκινηθώ...ίσως γιατί τα καλοκαίρια μου πια, είναι όλα δικά του....

Ήταν μια ακόμη αξέχαστη παράσταση ίσως η πιο όμορφη όλων.Της ταίριαζε αυτό το φυσικό τοπίο κι όλοι φαινόταν τόσο χαρούμενοι και δημιουργικοί. Αποφασισμένοι να είναι εκεί. Αποφασισμένοι να μην εγκαταλείψουν το κάτασπρο νησί τους στα τερτίπια του καιρού!!!Κάθε καιρού!

Τους θαύμασα κι όλο αυτό ήταν ένα τεράστιο μήνυμα...Είμαστε εδώ! Σε ευχαριστούμε Κύκλε, που είσαι εδώ! 

Είμαστε εδώ λοιπόν κι είμαστε πια μέσα στην καρδιά του Ιούνη και εκείνος φεύγει...Μαζί του πήρε τη σχολική χρονιά κι όλες τις εκδηλώσεις και τις γιορτές των παιδιών. Ο μικρός μας είναι ήδη στην κατασκήνωση και περνά "τέλεια μαμά τέλεια!!!"...όπως φωνάζει στο τηλέφωνο...
Και θυμάμαι την πρώτη φορά που έφυγε μακριά μας να πάει στοΚαζαβίτι  με το Σχολείο της Φύσης...τέσσερα χρόνια πριν.
Τόσο μικρούλης! Είχε πει πως δεν θα το ξανακάνει γιατί του λείψαμε πολύ παρόλο που είχε περάσει τέλεια κι εμείς δεν τον ξαναπιέσαμε....Και να φέτος το ζήτησε μόνος του κι είναι στην κατασκήνωση με την ομάδα της Ρομποτικής κι ενώ δεν ήξερε κανέναν πήρε το ρίσκο.

Στον αποχαιρετισμό ήταν πάλι σοβαρούλης, στην αγκαλιά του μπαμπά του με ένα ελαφρύ θλιμμένο χαμόγελο κι εγώ ένιωθα την αγωνία του...Στο γυρισμό, ήμουν σιωπηλή και το αγόρι μου με κατάλαβε..."Μην φοβάσαι, έπρεπε να το κάνει αυτό, το χρειαζόταν"...μου είπε κι ήξερα πως έχει δίκιο! Ναι χρειαζόταν να δοκιμαστεί ξανά και χαίρομαι που ένιωσε την ασφάλεια να το κάνει και χαίρομαι διπλά, που στο τηλέφωνο είναι πάντα ενθουσιασμένος!

Μόλις γυρίσει ο μικρός φεύγει κατασκήνωση ο μεγάλος, με την ομάδα τένις μα για εκείνον πια δεν ανησυχούμε. 

Μεγάλωσε....κι εμείς τον αφήνουμε μόνο πια και με την πρώτη ευκαιρία απολαμβάνουμε μια απογευματινή βόλτα στην καλοκαιρινή Θεσσαλονίκη με την υπέροχη βραδινή σουλατσαρία.

Και μπορεί στην τρεχάλα μας τις καθημερινές, να μην προλαβαίνουμε πολλά, μα πάντα προλαβαίνουμε να κάνουμε αυτά που αγαπάμε...κι αγαπάμε τα λουλούδια και το στολισμένο σπίτι.

Τα βάζα μας, γεμάτα με αγριολούλουδα και το σπίτι χρωματιστό, με το φως του ήλιου να τρυπώνει από παντού. Το'χω ξαναπεί, κάθε εποχή που είναι μπροστά μου νιώθω να είναι η αγαπημένη μου...μα το καλοκαίρι...αχ το καλοκαίρι ίσως λίγο παραπάνω αγαπημένη.

Αυτό το καλοκαίρι θα είναι όμορφο για πολλούς λόγους μα ένας είναι ο πιο σημαντικός....γιατί το φετινό καλοκαίρι λίγες μόνο μέρες πριν επέστρεψαν οι γονείς μου από την Γερμανία...Ναι γύρισαν στην Ελλάδα...Για πάντα; Ρωτούσαμε παλιά σαν επέστρεφε κάποιος από τα ξένα...Για πάντα! Απαντώ.

Η Γερμανία για χρόνια έθρεφε τα όνειρα τους μα ήρθε ο καιρός να ζήσουν αυτά τα όνειρα. Έφυγαν παιδιά και γύρισαν, συνταξιούχοι πια, να μείνουν στη χώρα τους, να απολαύσουν την πατρίδα τους και τα παιδιά τους. Να χαρούν τα εγγόνια και τα καλοκαίρια τους....κι αυτό είναι υπέροχο κι ένιωσα την διαφορά τόσο έντονα καθώς για πρώτη φορά μετά από τόσα και τόσα χρόνια πήγαμε όλοι μαζί στο χωριό κι η μαμά μου στον αποχαιρετισμό δεν έκλαιγε. Είναι γιατί το αντίο πια δεν είναι βαρύ και δεν πονάει... Τι χαρά Θεέ μου. Έτσι μόνο πρέπει να αποχαιρετιούνται οι άνθρωποι...Με αυτή την απλότητα της ασφάλειας πως αύριο θα είμαστε πάλι μαζί!

Έτσι απολαύσαμε το πανέμορφο χωριό και τους συγγενείς μας με μια χαρά αλλιώτικη. Πήγαμε στα νεκροταφεία να χαιρετήσουμε τους άλλους αγαπημένους μας κι εκεί στις λεβάντες μια πεταλούδα μας θύμιζε το νόημα της ζωής, πετώντας ελύθερα εκεί στο ήλιο του μεσημεριού πίσω από τα ξασπρισμένα μάρμαρα...

Δεν υπήρχαν δάκρυα, μόνο χαρά κι ένα φούσκωμα γεμάτο αγάπη.

Ένιωθα ευτυχισμένη ανάμεσα σε όλους.Τα ανίψια μου, τα ξαδέρφια, τους συγγενείς, τους γονείς...τα αγόρια μου...Ακόμη κι οι φευγάτοι...κι εκείνοι μαζί μας ήταν τη μέρα εκείνη!

Κι ύστερα ήρθε μια μπόρα λυτρωτική. Από εκείνες τις υπέροχες τις καλοκαιρινές, με το χώμα να μυρίζει υγρασία κι όταν βγήκαμε στην αυλή...το μικρο μας χωριουδάκι είχε αποκτήσει ένα χρωματιστό στέμμα!

Ο ήλιος του μεσημεριού, ασπρίζει τα πάντα σε ετούτα τα Ελληνικά μας καλοκαίρια! Γεμίζει με φως το μέσα μας. Με εκείνο το αθάνατο Ελληνικό φως που πέφτει πάνω στη θάλασσα και τη γεμίζει χρυσάφι.
Φως που αντανακλά πάνω στα κάτασπρα αρχαία μάρμαρα.Φως που σκορπιέται στην αιωνιότητα του ουρανού. Στον ήλιο του μεσημεριού με τα τζιτζίκια να τραγουδούν και το απαλό νοτιαδάκι να μας δροσίζει ξαπλωμένους εκεί, σε παλιά ντιβάνια και δροσερά σεντόνια κάτω από δέντρα και καθαρές ασβεστωμένες αυλές...
Εκεί κοιμούνται τα πιο νοσταλγικά, τα πιο μεγάλα, τα πιο άπιαστα καλοκαιρινά όνειρα μας. Γεμάτα με την νωχελικότητα του ήλιου.

Καλημέρα αγαπημένοι...φέτος το καλοκαίρι εύχομαι να είναι γεμάτο με την δροσιά του πρωινού. Την βαριά φρουτένια μυρωδιά του καλοκαιρινού απογεύματος και τον Ήλιο!!! Τον καυτό εκείνο αχόρταγο ήλιο του μεσημεριού όπου μόνο εμείς που γεννηθήκαμε σε αυτή τη χώρα νιώθουμε στο σώμα μας την αίσθηση του!

Καλό Καλοκαίρι αγαπημένοι. Γεμάτο ήλιο. Ελληνικό φως και γαλάζιες δροσερές θάλασσες...Γεμάτο αγάπη. Ανθρώπους.Έρωτα και μια ευτυχία που θα έρθει ξαφνικά, σαν τους ξενιτεμένους που στρίβουν από τη γωνία του δρόμου και τους βλέπεις μπροστά σου και νιώθεις αυτό το σπαραγμό του μισεμού να χάνεται σε μια στιγμή!
Όλα όσα λείπουν να έρθουν...ετούτο το καλοκαίρι. Για όλους! Για όλους μας αγαπημένοι!!!

Καλό καλοκαίρι λοιπόν!

                                                                                                                    Κατερίνα

Το Ταξίδι του μικρού Νέστορα!

June 26, 2017, 9:53 pm

≫ Next: Μπες στον Κύκλο...

≪ Previous: Στον ήλιο του μεσημεριού....

$

0

0

Τον ανθρωπάκο αυτό τον είδα τρία ακριβώς χρόνια πριν στην αγκαλιά της μαμάς του, όμορφο φωτεινό, χαρούμενο και μικρούλη.Τόσο μικρούλη....

Εκείνη τον κρατούσε τρυφερά και τον θήλαζε κι εμείς μιλούσαμε ανέμελα...έτσι φαινόταν τουλάχιστον γιατί η συζήτηση μας μόνο ανέμελη δεν ήταν!

Την μαμά του την ξέρω χρόνια και την αγαπώ βαθιά. Είναι από εκείνα τα πλάσματα που έχω συναντήσει στη ζωή μου, τα αερικά που θαυμάζω για την δύναμη που έχουν να παλέψουν για κάτι που δεν πιστεύουν καλά καλά...μα νιώθουν πως θα τους σώσει τη ζωή!

Η Κατερίνα πάλεψε σκληρά για πράγματα που εμείς θεωρούμε δεδομένα...Χρόνια πριν μικρή μαχήτρια κι εκείνη σε έναν αγώνα σκληρό κι ανελέητο, με απώλειες και πόνο!

Τα κατάφερε! Αλίμονο δεν έδωσε ποτέ καμία άλλη επιλογή στον εαυτό της και τα κατάφερε... Οι δρόμοι μας χώρισαν μα δεν χαθήκαμε ποτέ. Πάντα βρισκόμασταν σε μικρές σποραδικές συναντήσεις ελεύθερη εκείνη πια κι όμορφη κι ερωτευμένη με τη ζωή.

Έτσι βρεθήκαμε ξανά, τυχαία και ξαφνικά κι εκείνη είχε γνωρίσει τον μεγάλο της έρωτα κι ήταν ήδη μαμά...ενός γιου, όταν ήρθε στη ζωή της ο μικρός αυτό ταξιδευτής. Ο Νέστορας!

Στη συνάντηση μας εκείνη που τελικά μόνο τυχαία δεν ήταν γιατί η ζωή έχει πάντα τα σχέδια της και τίποτε τελικά δεν είναι τυχαίο, η Κατερίνα γεμάτη δάκρυα, μου σύστησε τον μικρό της γιο οκτώ μηνών τότε...κι από τότε οι δρόμοι μας δεν χώρισαν ποτέ ξανά.

Ο Νέστορας λοιπόν, δεν είναι είναι ένα απλό αγόρι!!! Γεννήθηκε με μια δυσμορφία στην καρδιά. Μια τεράστια δυσλειτουργία καθώς ουσιαστικά μεταξύ άλλων, ζει με μισή καρδιά, κάτι που δεν κατάλαβε κανείς ποτέ, παρά μόνο όταν ο Νέστορας έγινε τριών μηνών. Τότε που τυχαία βρέθηκαν στο ιατρείο ενός καρδιολόγου για κάτι άσχετο κι εκείνος τους ενημέρωσε πως το παιδί τους δεν έπρεπε να έχει επιβιώσει.

Πως το παιδί τους ζει από ένα θαύμα κι ένα πείσμα. Πως το οξυγόνο στον οργανισμό του δεν ξεπερνά το 20% και πως κάθε του ανάσα είναι αγωνιώδης...(Φαντάζεστε ένα βρέφος να ζει με το 20% της ανάσας του ενώ το φυσιολογικό είναι πάνω από 95%;)

Τους είπε πως το σκούρο χρώμα του δέρματος του, δηλώνει ανεπάρκεια και πως θα πρέπει άμεσα να υποβληθεί σε επέμβαση για να επιβιώσει...μια ακόμη ημέρα. 

Ήταν νύχτα. Η νύχτα που για πάντα άλλαξε την ζωή τους και έφυγαν από το ιατρείο του μουδιασμένοι σχεδόν νεκροί κι οι ίδιοι....

Ταξίδεψαν το ίδιο βράδυ όπως τους είπε ο γιατρός, με το αμάξι ως την Αθήνα, σε ένα ταξίδι σκοτεινό, βουβό και το πρωί βρέθηκαν στο Ιασώ. 

Ο Νέστορας έπρεπε να είχε πεθάνει τους είπαν. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει με τέτοια καρδιά. Κανείς! Πως είναι δυνατόν κανείς ποτέ από τους γιατρούς που τον παρακολούθησαν με υπέρηχους κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης της μαμάς του μα και στη γέννα και μετά την γέννηση του, να μην κατάλαβε, να μην είδε, να μην αντιλήφθηκε ποτέ κάτι τόσο μεγάλο; Κανείς δεν ξέρει...μα συνέβη και αυτό που κρατάμε είναι ένα...την ανάγκη του Νέστορα να ζήσει!

Δυο μέρες μετά έγινε η επέμβαση και για πρώτη φορά είδαν το ροδαλό χρώμα του δέρματος του και είδαν το μικρό τους να μην παλεύει για την ανάσα του! Η επέμβαση εκείνη ήταν σημαντική και κέρδισαν χρόνο...μα ο χρόνος του είναι εξαιρετικά πολύτιμος!

Ο Νέστορας μεγαλώνοντας έχει δρόμο μπροστά του το ξέρουμε όλοι...κι ο ίδιος επίσης. Μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία, κάνει δύσκολες και σκληρές εξετάσεις και επεμβάσεις, κάθε απλή παιδική ασθένεια ή ίωση τον φέρνει στα σωματικά όρια του, παίρνει οξυγόνο στα ζόρικα κι έχει μπροστά του μια δύσκολη διαδρομή....

Έχει μάθει να δέχεται, να χαμογελά, να κάνει σκέρτσα και να παλεύει σιωπηλά γιατί είναι ένα πλάσμα φωτισμένο!

Ένα πλάσμα φωτισμένο που μας χρειάζεται...

Αγαπημένοι ενάμιση χρόνο πριν ζήτησα μέσα από αυτή εδώ την σελίδα την υποστήριξη σας για τον Παύλο, τον ανιψιό μου..Μέσα σε ελάχιστο χρόνο και μετά την τεράστια κινητοποίηση του κόσμου, όλων εσάς, μαζεύτηκε ένα μεγάλο πόσο που του επέτρεπε να φύγει για την Βοστόνη...μα ο Παύλος δεν πρόλαβε...Χάθηκε ένα ήρεμο Ανοιξιάτικο πρωινό και όλα όσα καταφέραμε για εκείνον σβήστηκαν σε μια στιγμή...Το χρηματικό ποσό που μαζεύτηκε για την υποστήριξη του, δεσμεύτηκε αυτόματα από την τράπεζα.

Λίγες μέρες πριν επισκέφθηκα το μέρος που αναπαύεται το μικρό μας αγόρι κι εκεί δίπλα του είχε μια υπέροχη ανθισμένη συστάδα από λεβάντες...και πάνω τους μια πεταλούδα! Ένα μήνυμα από εκεί μακριά...

Μια πίστη ξύπνησε μέσα από τον πόνο. Μια πίστη πως αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε...Εκεί μπροστά στην μαγική αυτή συμβολική εικόνα γεννήθηκε ξανά μια Ελπίδα!

Ο Νέστορας στις 24 Ιουλίου φεύγει. Ξανά για Βοστόνη! Ένα άλλο παιδί. Μιαν άλλη ιστορία! Θα ταξιδέψει με τους γονείς και τον πεντάχρονο αδερφό του με μια ειδικά διαμορφωμένη πτήση. Εκεί θα υποβληθεί από έναν εξειδικευμένο καρδιοχειρουργό και την ομάδα του σε μια επέμβαση που μπορεί να πραγματοποιηθεί μόνον εκεί. Στο Boston Children's Hospital. Πουθενά αλλού στον κόσμο!

Δέχθηκαν τον Νέστορα σε αυτό το νοσοκομείο παρόλο που δέχονται εκατοντάδες αιτήσεις κάθε χρόνο. Και τον δέχθηκαν γιατί η περίπτωση του είναι τόσο σπάνια κι ιδιαίτερη που πιστεύουν πως αν δεν τον βοηθήσουν εκεί κανείς στον κόσμο δεν θα μπορέσει να το κάνει...

Κι ο Νέστορας όπως και κάθε παιδί αξίζει αυτή την ευκαιρία, γιατί χωρίς αυτή την ευκαιρία, δεν θα έχει ποτέ μια κανονική ζωή. 

Πάντα οι γονείς του θα αναρωτιούνται αν θα καταφέρει να πάει στα νήπια, αν θα προλάβει να πάει στο δημοτικό, αν θα τον δουν ποτέ έφηβο, αν θα γνωρίσει τον έρωτα και αν θα προλάβει ποτέ να ενηλικιωθεί....κι ο Νέστορας, θέλει να ζήσει.Το έχει βροντοφωνάξει με κάθε τρόπο. Με κάθε τρόπο!

Η Κατερίνα κι ο Νίκος είναι υπέροχοι γονείς. Γενναίοι, ατρόμητοι, ακούραστοι. ζουν με μια αδιανόητη αγωνία κι ενώ για χρόνια ήταν μόνοι τώρα έχουν όλους εμάς. Δεν επαναπαύτηκαν ποτέ, δεν ησύχασαν ποτέ και  ψάχνουν εδώ και χρόνια τρόπο να τον βοηθήσουν και να δώσουν στο μικρό τους γιο αυτή την ευκαιρία και μέσα από πολύ έρευνα και την βοήθεια σημαντικών Ελλήνων καρδιολόγων βρήκαν αυτό το νοσοκομείο.Το πιο εξειδικευμένο στον κόσμο σε θέματα παιδικής καρδιοχειρουργικής!

Έχει λοιπόν ξεκινήσει μια υπέροχη κινητοποίηση, γιατί η Κατερίνα κι ο Νίκος, τα δυο αυτά υπέροχα παιδιά είναι άνθρωποι μας. Φίλοι μας πια ανήκουν στον κύκλο αγάπης μας και δεν θα είναι ποτέ ξανά μόνοι!
Ο Σύλλογος μας το Δέντρο Ζωής κάνει ήδη προσπάθειες να βοηθήσει μα είμαστε λίγοι και πρέπει να γίνουμε περισσότεροι και περισσότεροι γιατί ο στόχος είναι μεγάλος και μόνο όλοι μαζί μπορούμε!

Ο ίδιος ο Νέστορας από φέτος είναι παιδί του  Σχολείου της Φύσης και η Κατερίνα είναι ένα από τα μαγικά μου κορίτσια ανήκοντας πια σε Κύκλους υποστήριξης και επίγνωσης και ξέρει να δίνει και να στηρίζει και να αγαπά.

Ήρθε η ώρα νομίζω να πάρει πίσω...και δεν ζητά τίποτε άλλο από την ζωή παρά μια ευκαιρία για το Νεστοράκο...Τον μικρό της ταξιδευτή!

Γιατί το όνομα του, που του το δώσανε πριν ακόμη μάθουν για την ιδιαιτερότητα της καρδιάς του σημαίνει ακριβώς αυτό...Νέστορας είναι αυτός που επιστρέφει από ένα μεγάλο μακρινό ταξίδι!

Αγαπημένοι ο Νέστορας είναι τρεισήμισι χρονών και χρειάζεται την βοήθεια μας για να συνεχίσει να μεγαλώνει και να χαίρεται τη ζωή!

Χρειάζονται πάνω από 300.000  ευρώ για την επέμβαση του και την ειδική μεταφορά του και μόνο με την δική μας υποστήριξη μπορεί να τα καταφέρει. Γνωρίζω την δύναμη του κόσμου, την έχω δει μέσα από την άμεση κινητοποίηση του για τον ανιψιό μου, μα και για άλλα παιδάκια που δεν μπορούν να πάρουν βοήθεια από την χώρα μας και πρέπει να μεταφερθούν στο εξωτερικό!

Κάποτε τα παιδιά αυτά στηρίζονταν στο κράτος τους...τώρα στηρίζονται στους πολίτες του κράτους τους.

Καταλαβαίνω πως είναι δύσκολη η ζωή για όλους. Μα σκεφτείτε πως ο καθένας θα τολμούσε το αδιανόητο για το δικό του παιδί! 

Ας δώσουμε λοιπόν όλοι εμείς μια μικρή βοήθεια για να μπορέσουν αυτοί οι δυο γονείς να ανοίξουν τα φτερά του γιου τους δίνοντας του την ευκαιρία που του αξίζει.Την ευκαιρία που αξίζει κάθε παιδί!

Ο Νεστοράκος με το φωτεινό χαμόγελο που δεν μπορούσε να βγει ούτε μια σοβαρή φωτογραφία, επειδή είναι ένα πλάσμα τρισευτυχισμένο, χρειάζεται την δική μας υποστήριξη.

Όποιος μπορεί λοιπόν, αν μπορεί...δεν χρειάζεται πολλά όπως έχω ξαναπεί, από ένα παγωτό να στερηθούμε όλοι καταθέτοντας στην τράπεζα το ποσό του, εμείς οι απλοί άνθρωποι μπορούμε να κάνουμε ένα ακόμη θαύμα!

Ένα ακόμη αγαπημένοι! Γιατί πίσω από κάθε θαύμα βρίσκεται ένα παιδί!

Σας  δημοσιοποιώ τους λογαριασμούς τραπέζης όπου αν θέλετε και μπορείτε, θα έχετε την δυνατότητα να καταθέσετε έστω ένα ευρώ για τον μικρό. Δεν το ζητώ αγαπημένοι μα για ακόμη μια φορά, όπως και τότε....ελπίζω!

ALPHA BANK
Αρ. Λογ.: 483002101098037
ΙΒΑΝ: GR9001404830483002101098037
Swift-Bic: CRBAGRAA (για καταθέσεις απο εξωτερικό)
Δικαιούχοι: Κουτσαλή Η. Αικατερίνη (η μαμά)
και Κούκιος Ι. Νικόλαος (ο μπαμπάς)

ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΕΙΡΑΙΩΣ
Αρ. Λογ.: 5220044626517
ΙΒΑΝ: GR42 0172 2200 0052 2004 4626 517
Swift-Bic code: PIRBGRAA (για καταθέσεις απο εξωτερικό)
Δικαιούχος: Κούκιος Ι. Νικόλαος

Τηλέφωνα:

Κατερίνα 6976051186

Νίκος 6974108630

Κάθε κατάθεση θα πρέπει να αναφέρεται ως  Δωρεά και στην συγκεκριμένη ιστοσελίδα"Από καρδιάς για το Νέστορα"  θα μπορείτε να ενημερώνεστε για οτιδήποτε νεότερο αφορά την υγεία του Νέστορα και την έκβαση του χρηματικού αυτού μαραθώνιου.

Ο χρόνος είναι εξαιρετικά περιορισμένος μα...μια νέα περιπέτεια ξεκινά...κι αυτή τη  φορά ελπίζω, πιστεύω, ξέρω πως θα έχει μια υπέροχη έκβαση κι ο Νέστορας θα ζήσει αυτή του την περιπέτεια σαν μικρός ήρωας...
Ένας τρελός και ασυγκράτητος πειρατής και ταξιδευτής των άγριων θαλασσών που ήρθε σε ετούτο τον κόσμο για να τον ζήσει ως το μεδούλι!

 Ας τον βοηθήσουμε....

Σας ευχαριστώ αγαπημένοι...Μια περιπέτεια ξεκινά...Ξεκινάμε μαζί της! Συμπορευτές ξανά. Συνοδοιπόροι ξανά. Σύμμαχοι ξανά, μα πάνω από όλα άνθρωποι! Άνθρωποι...Σας ευχαριστώ!

                                                                                                           Κατερίνα

Μπες στον Κύκλο...

July 6, 2017, 10:21 pm

≫ Next: Παύση...

≪ Previous: Το Ταξίδι του μικρού Νέστορα!

$

0

0

Τέλειωσε. Τα χρήματα μαζεύτηκαν. Το θαύμα έγινε κι έρχονται κι άλλα...Μία ακριβώς εβδομάδα χρειάστηκε για να συμπληρωθεί το πολυπόθητο ποσό. Μια μόνο εβδομάδα κινητοποίησης και μια ολόκληρη χώρα επικεντρώνεται σε ένα μικρό αγόρι.

Όλη αυτή η περιπέτεια που ξεκίνησε λίγες ημέρες πριν τέλειωσε για όλους εμάς! Μα όχι και για τους γονείς. Για εκείνους τώρα αρχίζει ή καλύτερα....τώρα κορυφώνεται. Ίσως και γι'αυτό τώρα είναι η στιγμή που χρειάζονται την μεγαλύτερη στήριξη και προστασία μας.

Το έχω ξαναπεί πως οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα μαγικά κι είμαστε φτιαγμένοι για να φροντίζουμε. Υπάρχουν πάντα κι οι εξαιρέσεις μα ακόμη κι οι εξαιρέσεις είναι εκεί για να μπορέσει το καλό να ξεχωρίσει. Έτσι για ακόμη μια φορά ήσασταν εκεί....και δεν μιλώ για όλους εκείνους τους ανθρώπους, τους χιλιάδες τελικά ανθρώπους που βοήθησαν...Μιλώ για εσάς. Τους αναγνώστες αυτού του blog. 

Για όλους εσάς που δείξατε εμπιστοσύνη σε εμένα... Δεν μιλώ για την οικονομική βοήθεια στον Νέστορα και την υποστήριξη στην οικογένεια του. Μιλώ για εμάς...για την σχέση μας. 

Για τις πάνω από 600 κοινοποιήσεις και τα πάνω από 155.000 χτυπήματα που εσείς στείλατε εκεί έξω....Για ένα παιδί! Για ένα παιδί ξένο, που στα μάτια του βλέπατε ένα παιδί που αγαπάτε!

Sharing is caring

Σας ευχαριστώ για τα δικά σας προσωπικά μηνύματα σε εμένα. Για τις ευχές που θέλατε να μεταφέρω. Για τα αποκόμματα που μου στέλνατε από τις καταθέσεις σας. Για τα χρήματα που στέλνατε στην οικογένεια ανώνυμα και μου ζητούσατε να μην δημοσιεύσω ονόματα ή συλλόγους ή οργανώσεις.

Για την υποστήριξη και τα τρυφερά σας λόγια σε εμένα που με γέμιζαν πόνο και αγάπη..."Κατερίνα αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε"...έτσι μου γράφατε "...θα τα καταφέρουμε"και σας αγαπώ γι'αυτόν τον πληθυντικό!

Όταν πριν από μήνες πολλούς άρχισαν οι πρώτες δειλές συζητήσεις με την Κατερίνα, τη μαμά του Νέστορα, θυμάμαι την αβεβαιότητα στο βλέμμα της. Τον τρόμο. Θυμάμαι την απόγνωση καθώς όλο αυτό φαινόταν απλά αδιανόητο! 

Το ταξίδι.Το ποσό. Η επέμβαση. Το όνειρο φάνταζε τόσο μακρινό...και θυμάμαι την δική μου βεβαιότητα πως τα χρήματα δεν θα είναι το θέμα. Τα χρήματα θα βρεθούν. 

Αυτή η βεβαιότητα πήγαζε από την πρότερη εμπειρία μου. Αυτή η βεβαιότητα είχε την βάση της στη σχέση μας...Σε εσάς! Γιατί ήξερα, πως μπορούν οι άνθρωποι να γίνουν μια αλυσίδα φροντίδας. Γερή, ακέραια, άτρωτη, αληθινή...κι αυτό έγινε!

...και μπορεί έτσι να ξεκίνησε μα βοήθησαν πολλοί. Ευαισθητοποιήθηκαν πολλοί γνωστοί, σημαντικοί, διάσημοι με στόχο η πληροφορία να μεταδοθεί, να πάει μακριά, να φτάσει παντού...

Μα οι αληθινοί ήρωες εδώ, είναι όλοι εκείνοι που έγιναν η γέφυρα με στόχο  να σωθεί μια μικρή πολύτιμη ζωή. Όλοι εκείνοι που χάρισαν το υστέρημα τους για τα μάτια ενός παιδιού...που δεν γνωρίζουν. Όλοι εσείς!
Οι αληθινοί Άνθρωποι που δεν είχατε τίποτε να κερδίσετε παρά μια βραδιά ξέγνοιαστου ύπνου, μέσα στην δική σας πολυπλοκότητα... Δεν είχατε τίποτε παραπάνω να κερδίστε παρά ένα αχνό χαμόγελο κι ένα φτερούγισμα στην καρδιά...
Αυτό ήταν το κέρδος μα τελικά...πόσο πολύτιμο αυτό το φτερούγισμα!

Κι όλο αυτό δεν θα ήταν δυνατόν να γίνει αν αυτή η οικογένεια ήταν μόνη. Αγαπημένοι...είναι τόσο καίριο να το κατανοήσουμε όλοι αυτό. Γύρω από του γονείς του μικρού μαζεύτηκαν άνθρωποι που τους αγαπούν και τους νοιάζονται. 

Το Δέντρο Ζωήςο Κοινωνικός μας Σύλλογος στον οποίο και οι δυο γονείς ανήκουν, ανέλαβε όλο αυτό το κομμάτι της επικοινωνίας και της στήριξης...κι ένα μάτσο τρελοί εθελοντές. Ένα μάτσο τρελοί φίλοι  ξενύχτισαν, με πολλά γέλια κι άλλα τόσα κλάματα για να κάνουν όλο αυτό απλά να συμβεί!

Να συμβεί!!!Κι έκαναν το αδύνατο, δυνατό!!!

Γιατί κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί τον όγκο δουλειάς που κρύβεται πίσω από όλη αυτή την κινητοποίηση και θα ήταν αδύνατο τα δυο αυτά παιδιά, οι γονείς του μικρού να τα καταφέρουν χωρίς να χάσουν τα μυαλά τους, αν δεν είχαν την στήριξη που χρειάζονταν.Την στήριξη της ομάδας τους...

Γι'αυτό είναι οι ομάδες τελικά για να βοηθούν κι όλοι αυτοί οι τρελοί εθελοντές, οι αφοσιωμένοι φίλοι, τελικά τα κατάφεραν...
Κατάφεραν με την υπέροχη ιστοσελίδα και τις ενημερώσεις τους, τα ξενύχτια και τη στήριξη τους μέσα από δράσεις και γνωριμίες και ευαισθητοποιήσεις, να βοηθήσουν τους γονείς του Νέστορα και ξεσήκωσαν τον κόσμο μας κι έδωσαν στον μικρό τα φτερά του για να πετάξει ως την άλλη άκρη του κόσμου! 

Όλοι αυτοί οι σημαντικοί τρελοί είναι οι γνωστοί άγνωστοι, είναι οι ένοχοι για όλο αυτό το χαμό.
Οι λατρεμένοι παλαβοί μου...Τους ξέρετε πια καλά, έχω γράψει τόσα γι'αυτούς...Άνθρωποι που εμπιστεύομαι κι αγαπώ κι είμαι περήφανη να ανήκω ανάμεσα τους!

Ένας Κύκλος ανθρώπων που ξεκίνησε από το αγαπημένο μας Σχολείο της Φύσης πριν χρόνια και στήριξε τα θεμέλια του σε ένα όραμα,  ψιθυρίζοντας "Σκέψου. Ονειρέψου. Πίστεψε. Τόλμησε!"και τώρα για ακόμη μια φορά το έκαναν πραγματικότητα...Βοηθώντας ένα ακόμη παιδί, όπως πολλές φορές έχουν κάνει στο παρελθόν... 

Μα αυτή τη φορά ο Νέστορας...είναι το ίδιο το παιδί τους. Πιο δικό τους από ποτέ!

Εγώ πάλι τώρα που όλα σιγά σιγά σωπαίνουν και παίρνουν το δρόμο τους, σκέφτομαι πως ο δικός μου στόχος δεν ήταν ακριβώς ο Νέστορας...μα η μαμά του!

Γιατί η μαμά του αγαπά εκείνον, μα εγώ...εγώ αγαπώ την μαμά του!

Την ξέρω χρόνια....πολλά πολλά χρόνια. Έχω δει τον δικό της αγώνα.Τις δικές της μάχες. Έχω έρθει σε επαφή με τους δικούς της δαίμονες. Τότε και τώρα. Έχω βιώσει την απόγνωση και την αγωνία της. Την έχω δει να πέφτει, να σηκώνεται, να ξαναπέφτει. Την έχω δει να διαλύεται σε κομμάτια και να τα ξανακολλά σε λίγα λεπτά...

Έχω γοητευθεί από την μάχη της. Έχω πονέσει μαζί της. Έχω νιώσει την καρδιά της να βροντοχτυπά σαν έκλαιγε στην αγκαλιά μου....Το δικό της χαμόγελο είναι το κίνητρο μου γιατί η μάχη της μου είναι αδιανόητη!

Όλοι χαιρόμαστε για τον μικρό Νέστορα μα να σας πω κάτι; Εγώ χαίρομαι για τους γονείς του. Για την Κατερίνα και τον Νίκο της που την φροντίζει τόσο και τον αγαπώ γι'αυτό, γιατί εκείνος φωτίζει το σκοτεινό χαμόγελο της...
Αυτοί ήταν από την αρχή ο στόχος μου, ίσως γιατί έχω δει τι σημαίνει η έλλειψη αυτής της ελπίδας, στα μάτια ενός γονιού. Ίσως γιατί έχω δει το πάγωμα αυτού του χαμόγελου...

...και δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ξάδερφο μου να μου ψιθυρίζει στην κηδεία του γιου του "Μην λυπάσαι έφυγε ήρεμος"...σαν να ήταν αυτό το πιο πολύτιμο. Σαν να έψαχνε από κάπου να πιαστεί κι αυτό ήταν ότι του είχε απομείνει! Μια αίσθηση ανακούφισης σε έναν γονιό που έχει χάσει τα πάντα...

Ίσως γι'αυτό, τώρα να ήρθε η ώρα της σιγής και με σεβασμό πρέπει να σιωπήσουμε όλοι γιατί ο αγώνας τους τώρα ξεκινά κι έχει πολύ πόνο και πολύ αγωνία.
Όχι δεν ξέρουμε...Δεν ξέρουμε πως κοιμούνται τα βράδια!

Ο Νεστοράκος, θα έχει την ευκαιρία που του αξίζει...μα θα την έχουν κι οι γονείς του κι είμαι ευτυχισμένη για αυτό! Είμαι ευτυχισμένη που χρόνια πριν ξανασυναντηθήκαμε "τυχαία"με την Κατερίνα και όταν μου είπε "Νιώθω πολύ μόνη"της απάντησα "Μπες στον Κύκλο"... μια πελώρια θεραπευτική έκφραση που χρησιμοποιούσαμε στην λατρεμένη μου Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη και θα με ακολουθεί για πάντα!

Μπες στον Κύκλο. Γιατί ο κύκλος σου δίνει πόδια και χέρια...και φτερά!

Για ακόμη μια φορά σας ευχαριστώ όλους. Τρυφεροί αναγνώστες, υπέροχοι bloggers, γενναιόδωροι άνθρωποι!

Σας ευχαριστώ όλους!!!

Κάνατε τον μουντό κόσμο μας, μια λαμπερά φωτισμένη πλατεία. Έτοιμα όλα λοιπόν για το υπέροχο γλέντι που στήσαμε όλοι μαζί. Θα ξεπροβοδίσουμε τον Νέστορα τον μικρό ταξιδευτή.

Θα τσουγκρίσουμε ποτήρια. Θα γελάσουμε και θα χορέψουμε γιατί νικήσαμε τον μοναξιά. Γιατί αντισταθήκαμε! Γιατί ξανά τολμήσαμε να κοιτάξουμε μακριά. Γιατί ακόμη πιστεύουμε ο ένας στον άλλο!

Σε πείσμα των καιρών. Σε πείσμα της μιζέριας. Σε πείσμα του φθόνου και της κακομοιριάς! Σε πείσμα του φόβου!

Σας αγαπώ όλους...ξέρετε γιατί; Γιατί όλοι εσείς έτσι απλά, χωρίς δεύτερη σκέψη...μπήκατε στον Κύκλο!!! Στον Κύκλο της φροντίδας που αγαπώ γιατί όπως λέει κι ο συγγραφέας Tom Krause  "Στον κύκλο γινόμαστε ομάδα κι ο κύκλος δεν τελειώνει ποτέ..."

Με τούτα και με εκείνα...είμαστε ομάδα λοιπόν!

Κύκλε με κρατάς, σε κρατώ και σ'αγαπάω! 

Νέστορα, μικρέ άνθρωπε σε ευχαριστώ που μας έφερες κοντά. Καλό ταξίδι καλέ μου! Με καθαρούς ουρανούς κι ελεύθερες βαθιές ανάσες! 

Αγαπημένοι...είστε ο μαγικός μου Κύκλος! Εύχομαι ευτυχισμένο Ιούλη. Κανείς μόνος. Κανείς ξεχασμένος. Κανείς αβοήθητος...κι όπως έγραφα ένα χρόνο πριν σε μια παρόμοια ευχαριστήρια δημοσίευση: 

..."Δεν είναι ο πλούτος που λείπει από αυτόν τον κόσμο, μα το μοίρασμα..."

Μην ξεχνάτε. Είμαστε πολλοί!!! 

                                                                                                                           Κατερίνα

Παλαιότερες αναρτήσεις για τους "παλαβούς αγαπημένους"του Δέντρου Ζωής:

Κύκλος Ζωής

....κι ήτανε κι ένας γλάρος με ολόλευκα φτερά

---

Παύση...

July 12, 2017, 10:02 pm

≫ Next: Συνάντηση...

≪ Previous: Μπες στον Κύκλο...

$

0

0

Μέσα Ιούλη πια...κι είναι σαν το καλοκαίρι να ήρθε μόλις χθες....

Ένα  καλοκαίρι που ακόμη δεν χαρήκαμε.Ακόμη δεν απολαύσαμε.Ακόμη δεν νιώσαμε...Ξέρω είμαστε πολλοί που είμαστε έτσι. Απλά σκέφτομαι πως οι μέρες περνούν τόσο γρήγορα κι εμείς πήγαμε στην αγαπημένη μας παραλία μόνο δυο φορές κι ας είναι δίπλα μας. Δεν έχουμε προλάβει ούτε μια απογευματινή βόλτα να απολαύσουμε, δεν βγάλαμε ούτε τα καθίσματα στο μπαλκόνι καλά καλά αφού κανένα απόγευμα δεν είμαστε σπίτι....

Λείπουμε συνέχεια σε ταξίδια και δουλειές και ενώ τα παιδιά δεν είναι σπίτι, εμείς συνεχίζουμε να τρέχουμε με τους ίδιους ρυθμούς και δεν βρισκόμαστε ποτέ παρά συναντιόμαστε που και που για να ανταλλάξουμε καμιά γρήγορη κουβέντα προσπερνώντας ο ένας τον άλλον...

Αυτό το καλοκαίρι ήρθε ξανά, με ανατροπές και θλίψη και αγωνίες πολλές σε διάφορα επίπεδα. Επαγγελματικά και προσωπικά. Η ζωή δεν σταματά ποτέ βλέπεις, για να πάρει κανείς μιαν ανάσα. Νιώθω ένα βαθύ άδειασμα να με ρουφά θαρρείς σαν ανακουφιστική δίνη και ονειρεύομαι να φύγω μακριά και να χαθώ...να μην ξέρω κανέναν και κανείς να μην με ξέρει... 

Ένα τρυφερό μου κοριτσάκι τελειώνοντας οι ομάδες μου έγραψε..."εύχομαι να ξεκουραστείς στη φωλιά σου παρέα με τους αγαπημένους σου..."

Αυτό το απλό...το πιο απλό από όλα πως γίνεται να είναι τόσο περίπλοκο; Τόσο σχεδόν αδύνατο;

Πως τα καταφέραμε έτσι λοιπόν γα ακόμη μια φορά....κι ήρθε η εποχή της ξεκούρασης και της χαλάρωσης και είναι σαν όλα ως τώρα, να τα στοίβαζα εκεί στο ράφι μιας ντουλάπας κι έκλεινα την πόρτα...

Ξεκούραση...κλείσε την μέσα θα ξεκουραστώ μετά. Τα αγόρια που με χρειάζονται; άστο για το καλοκαίρι θα το κάνω μετά. Ο σύντροφος κι η σχέση μας; αργότερα δεν προλαβαίνω κι αυτό για μετά. 

Οι φίλες μου που έχω να τις δω μήνες και δεν προλαβαίνουμε να βγούμε ούτε για έναν γαμημένο καφέ; Το καλοκαίρι! Θα τις χαρώ το καλοκαίρι.

Το νέο βιβλίο; Αυτό σίγουρα άστο για το καλοκαίρι που θα έχω χρόνο, τώρα δεν έχω μυαλό για γράψιμο. 

Οι προπονήσεις για τον Μαραθώνιο;...καλά με τέτοια πίεση δεν μπορώ να δώσω παραπάνω το καλοκαίρι όμως θα τα καταφέρω, να ανεβάσω χιλιόμετρα.
Οι δουλειές κι όλα αυτά που πρέπει να γίνουν στο σπίτι και στο χώρο δουλειάς μου; Σε λίγο θα αρχίσουν να καταρρέουν κι οι τοίχοι από την αφροντισιά!...αυτά σίγουρα το καλοκαίρι μόνο μπορούν να ολοκληρωθούν. 

Οι εξετάσεις μου; πέρασε πάνω από χρόνος ήρθε η ώρα για επανελέγχους, μα κανένα απόγευμα δεν είναι διαθέσιμο...το καλοκαίρι λοιπόν κι αυτές. 

Όλα!!! όλα θα γίνουν το καλοκαίρι.....κι ανοίγω τώρα την ντουλάπα κι όλα σαν να με περίμεναν! Ξεχύθηκαν έτσι όπως ήταν στοιβαγμένα και με πλάκωσαν ξαφνικά...Και πάλι...είμαι εδώ. 

Ακόμη ένα καλοκαίρι που κυνηγώ την ουρά μου και δεν προλαβαίνω και δεν κοιμάμαι από το άγχος και από την πολυπλοκότητα που έχω προσθέσει στην ζωή μου ακόμη κι από ξένες ανάγκες, που με πιέζουν, αυθαιρετούν και με γεμίζουν θλίψη...

Δεν έχω κάνει τίποτε. Τίποτε απολύτως από όλα αυτά που είχα προγραμματίσει. Όλα συνεχίζουν να περιμένουν μα τώρα πια έχουν χυθεί στο πάτωμα από τότε που άνοιξα την ντουλάπα και τώρα τα προσπερνώ κάθε φορά, ενίοτε και τα τσαλαπατώ στην προσπάθεια μου να κινηθώ όσο πιο ευέλικτα γίνεται!

και νιώθω θλίψη...ναι! Μου λέω..."σκατά τα έκανες πάλι"και δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να πατήσω αυτή την παύση...και φοβάμαι φοβάμαι μην πατηθεί από μόνη της, γιατί τότε δεν θα έχω εγώ επιλογή...

Είμαι σίγουρη πως όλοι με καταλαβαίνετε...Είμαι σίγουρη πως είναι σαν να μιλώ και για την δική σας ζωή...

Δεν θέλω να γίνει έτσι...Θέλω την παύση να την βάλω εγώ και να δώσω την ευκαιρία στο μυαλό μου να αποσυρθεί και στο σώμα μου να ξεκουραστεί. 

Έχω ανάγκη να παίξω με τα αγόρια μου, να κοιταχτώ στα μάτια με το αγόρι μου, να χαρώ επιτέλους την αδερφή μου και τα ανίψια μου, που τους βλέπω πια δυο φορές το χρόνο.
Έχω ανάγκη να χαρώ τους γονείς μου σε αυτό το πρώτο καλοκαίρι της επιστροφής τους στην Ελλάδα και της σύνταξης τους και να πίνουμε καφέδες με γλυκό του κουταλιού εκεί στην αυλή μας στο πατρικό, με τους γείτονες να περνούν και να μας λένε καλημέρα και τον μπαμπά να μαδά τις τριανταφυλλιές και να μας χαρίζει μπουμπούκια.

Έχω την ανάγκη να ξαπλώσω στο σιωπηλό νεανικό μου δωμάτιο, με τα παραθυρόφυλλα κλειστά, τις ακτίνες να τρυπώνουν από τις γρίλιες και τα τζιτζίκια στο δέντρο να τραγουδούν στον καυτό ήλιο και να διαβάζω το βιβλίο μου στη δροσιά του καθώς με παίρνει απαλά ο ύπνος...και ο χρόνος να σταματά εκεί...Σε εκείνη την ήρεμη σιωπηλή στιγμή...

Έχω την ανάγκη να χαθώ μέσα στις ιστορίες των ανθρώπων που θέλουν να διηγηθώ την ζωή τους και είναι ακόμη σκόρπια χαρτιά και σκόρπιες σκέψεις, πεταμένες άτακτα σε κάποια γωνιά τους μυαλού μου και πρέπει να τους δώσω τον χώρο που χρειάζονται καθώς ο χρόνος με πιέζει και αυτό το Φθινόπωρο θα πρέπει να παραδώσω ολοκληρωμένο το νέο μου βιβλίο...

Πως θα γίνουν όλα αυτά; Πως δεν θα προδώσω τις ανάγκες μου; Πως δεν θα εγκαταλείψω τον εαυτό μου;

Βάζοντας ένα τεράστιο "Πρέπει", μπροστά από κάθε μου πρόταση! Πρέπει να αφοσιωθώ σε αυτούς και σε αυτά που αγαπώ. 

Πρέπει να αφοσιωθώ σε εμένα και να με φροντίσω, ακούγοντας τις ανάγκες μου! Αυτό το πρέπει...είναι η μεγαλύτερη ανάγκη από όλες αυτή τη στιγμή!

Γιατί ο Σεπτέμβρης που έρχεται...θα είναι ακόμη πιο δύσκολος. Ακόμη πιο απαιτητικός και αν δεν πάρω απόσταση τώρα. Αν δεν δώσω χρόνο στον εαυτό μου τώρα...το σώμα μου μου θα μιλήσει δυνατά..Δυνατότερα από όσο θέλω. Δυνατότερα από όσο χρειάζεται! Γιατί θα πρέπει να έχουμε κατά νου πως το σώμα μιλά με συμπτώματα...κι αρρώστιες...

Θυμάμαι ένα καλοκαίρι κάποια χρόνια πριν όταν το σώμα μου στην κυριολεξία μου ούρλιαξε καταπιεσμένες ανάγκες χρόνων και τότε μπροστά στον φόβο της μεγαλύτερης απώλειας όλων, πάτησα παύση κι όλα όσα ήταν "αδύνατο να γίνουν"έγιναν σε μια στιγμή. Ηταν αστείο μα έγινε έτσι ακριβώς.Πήρα αποφάσεις που δεν έπαιρνα για χρόνια, σε μια μόνο στιγμή με τα αποτελέσματα των εξετάσεων στα χέρια μου.

Σαν πάγωσε ο χρόνος μέσα μου και φοβήθηκα πως αύριο δεν θα είμαι εκεί να χαίρομαι τα παιδιά μου. Τότε όλα σταμάτησαν. Βρήκα σε μια μόνο στιγμή, τον τρόπο να ανατρέψω δίχως δεύτερη σκέψη την ζωή μου όλη...και κέρδισα την ζωή μου όλη...μα αυτό είναι μιαν άλλη ιστορία...κι ίσως μια μέρα την μοιραστώ!

Ξέρω πως δεν θα τα καταφέρω όλα,  όμως χρειάζεται να προσπαθήσω! Χρειάζεται να αφοσιωθώ αγαπημένοι μου και ξέρω πως νιώθετε τι ακριβώς εννοώ, με τη λέξη Αφοσίωση...
Θα χαθώ λοιπόν για λίγο...Θα αποσυρθώ στη "φωλιά"μου, με τους αγαπημένους μου. Θα φροντίσω τον εαυτό μου, μιας κι αυτό είναι αποκλειστικά δική μου ευθύνη.

Όπως συμβουλεύουμε λοιπόν και στην θεραπεία..."πάρε το χρόνο σου"...θα πάρω κι εγώ τον δικό μου χρόνο, προσπαθώντας να αντλήσω δύναμη από τον ήλιο κι από την αγάπη των αγαπημένων μου και θα πάρω μια μικρή μα χρήσιμη απόσταση γιατί χρειάζομαι τη σιωπή και την εσωτερικότητα! Χρειάζομαι για λίγο να χαθώ από αυτή την υπερβολή των social media που συχνά με αποσυντονίζει.

Σας χαιρετώ και σας στέλνω την αγάπη μου. Θα αποσυρθώ...μα θα είμαι εδώ...Πάντα είμαι εδώ το ξέρετε, μα με την απόσταση που χρειάζομαι για να δημιουργήσω.

Μου γράφετε συχνά μηνύματα λέγοντας μου πόσο τα γραπτά μου σας βοηθούν και σας κινητοποιούν...κι αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω κι αν υπάρχει κάτι που μπορεί να σας δώσει αυτή η ανάρτηση είναι αυτό!

Μαθαίνω να παίρνω απόσταση και να δίνω χρόνο στον εαυτό μου. Μαθαίνω να γεμίζω με χαρά και γέλια  τις αποθήκες μου. Μαθαίνω να κάνω ανατροφοδότηση και να σταματώ το χρόνο για να κοιτάξω ένα ηλιοβασίλεμα, ένα πουλί που πετά μακριά στον ορίζοντα. Για να παίξω με τα παιδιά μου που μου φωνάζουν στη θάλασσα, "έλα μαμά βρέξε επιτέλους τα μαλλιά σου", για να πάω μια κανονική βόλτα με τον σύντροφο μου γιατί όχι...το super market όπου περπατάμε μαζί,  δεν είναι βόλτα...

Μαθαίνω να τρώω αργά κι υγιεινά, μαθαίνω να κοιμάμαι καλά, μαθαίνω να κάνω ταβανοσκόπιση, που ναι παραδόξως είναι χρήσιμη πολύ γιατί αδειάζει το υπερφορτωμένο μυαλό και μαθαίνω ξανά να ακούω μουσική...(μα πόσο καιρό έχω να ακούσω κανονικά μουσική κι όχι στο αμάξι ανάμεσα σε βιαστικές διαδρομές), μαθαίνω να μιλάω αργά, μαθαίνω να ζητάω αγκαλιές, μαθαίνω να δίνω χώρο στον εαυτό μου, να σκεφτεί, να νιώσει, να αδειάσει από συναισθήματα μα κι από τοξίνες, φροντίζοντας σωστά και τις σωματικές μου ανάγκες!

Ναι! Μαθαίνω να αναγνωρίζω τις ανάγκες μου κι ύστερα απλά τις απαιτώ από τον εαυτό μου και τις θέτω σε προτεραιότητα κι αυτό δεν είναι εγωισμός...είναι ανάγκη. Στην κυριολεξία, αυτό είναι επιβίωση!

Γιατί φροντίζοντας εμένα...το έχουμε πει πολλές φορές...φροντίζω αυτούς που αγαπώ. Οπότε μια στις τόσες βάλτε μπροστά τον εαυτό σας και πείτε..."εγώ πρώτα".

Κανείς από αυτούς που σας αγαπά στ'αλήθεια και θέλει το καλό σας δεν θα σας παρεξηγήσει. Κανείς από αυτούς που σας αγαπά στ'αλήθεια και θέλει το καλό σας δεν θα θυμώσει και δεν θα νιώσει παραμελημένος...Κανείς!...κι ίσως αυτό να είναι και μια δοκιμασία...για το ποιος τελικά δείχνει  κατανόηση και ποιος όχι...

Οπότε ...πάρτε τον χρόνο σας κι αν δεν έχετε χρόνο, δημιουργήστε τον αφαιρώντας ότι μπορείτε...

Γιατί πάντα μπορούμε να αφαιρέσουμε, κάνοντας μια ειλικρινή συζήτηση με τον εαυτό μας, με ένα μολύβι  κι ένα χαρτί και γράφοντας λίστες με όλα όσα κάνουμε κάθε μέρα. Θα διαπιστώσουμε πως μπορούμε να κάνουμε εκπτώσεις σε κάποια...

Ας πάρουμε το ρίσκο λοιπόν. Ας κάνουμε εκπτώσεις από τεχνητές ανάγκες.

Ας δώσουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας να ανασάνει...Αρχίζω πρώτη εγώ! Πατάμε παύση! Πατάμε ανακούφιση...

Θα τα ξαναπούμε σύντομα. Μέχρι τότε εύχομαι να περνάτε όμορφα και δημιουργικά, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή που αυτό το καλοκαίρι έχει να σας προσφέρει.

Καλημέρα αγαπημένοι...Σας ευχαριστώ για όλα, μα πιο πολύ για την κατανόηση...
                                                                                                           Κατερίνα

Συνάντηση...

October 15, 2017, 10:13 pm

≫ Next: Μίλα!!!

≪ Previous: Παύση...

$

0

0

Πέρασαν τρεις ολόκληροι μήνες.Τρεις μήνες δικής μου σιωπής...Είμαι τόσο συγκινημένη που γράφω και πάλι εδώ.Στο λευκό αυτό τοπίο!
Νιώθω σαν να ξαναμπαίνω σε σπίτια αγαπημένα. Σαν να ξαναβλέπω πρόσωπα αγαπημένα κι ας μην βλέπω κανένα παρά μόνο εμένα. Το δικό μου πρόσωπο βλέπω μπροστά μου,  ξανά και ξανά...

Σκέφτηκα πολύ...Πως να επιστρέψω; με τι είδους ανάρτηση; Μια ανάρτηση χαρούμενη γεμάτη φως κι εικόνες ενός καλοκαιριού που έφυγε; Μια ανάρτηση γεμάτη με το τώρα με τα νέα φθινοπωρινά βήματα και στόχους;

Κάθισα στον υπολογιστή μου...Μέχρι τώρα ο κέρσορας αναβόσβηνε πάνω σε μια λευκή σελίδα που γέμιζε κάθε πρωί, καθώς έγραφα κι έσβηνα το νέο μου δημιούργημα...
Το να γράφεις ένα βιβλίο σημαίνει θέμα. Σημαίνει πως δουλεύεις καθημερινά. Σημαίνει πως όλα όσα γράφεις και δημιουργείς είναι στοχευμένα, έχουν κατεύθυνση....Έγραφα όλον αυτόν τον καιρό με κατεύθυνση και μόλις τέλειωσα...ένιωσα ελεύθερη. Ελεύθερη να γράψω εδώ για εσάς, για εμένα...χωρίς δομή, χωρίς σκέψεις, μα μόνο με το καθαρό συναίσθημα που σε πάει...όπου σε πάει...όπου αντέχεις.

Είμαι ένας χαρούμενος κοινωνικός άνθρωπος, μα το γράψιμο που προκαλεί πόνο. Μόνο πόνο! Δεν ξέρω γιατί .Σαν να ανοίγει μέσα μου ένα πηγάδι κι εκεί...είναι κρυμμένα μυστήρια πολλά στα σκοτάδια. Πως μπήκαν; Πως θα ελευθερωθούν; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως είναι εκεί....κι ο μόνος τρόπος να τα ξορκίζω είναι να γράφω για αυτά....

Οπότε σήμερα...ο κέρσορας μου έδωσε μόνος του την κατεύθυνση...Δεν θα γράψω για τίποτα από όσα πέρασαν...Θα γράψω μόνο για το μεγαλύτερο συναίσθημα που έζησα αυτό το διάστημα που ήμουν μακριά...εκεί στην δική μου παύση.
Και το μεγαλύτερο συναίσθημα το βίωσα δίπλα σε ένα μεγάλο δάσκαλο. Τον μεγαλύτερο...που τον βρήκα εκεί, στο μουσείο του Καζαντζάκη!

Βρεθήκαμε στην Κρήτη με ένα αγαπημένο ζευγάρι φίλων κι εκεί συναντηθήκαμε και με άλλους φίλους λατρεμένους Κρητικούς και Σαλονικιούς παλαβούς, που ήρθαν κι εκείνοι και τρέξαμε μαζί στον Ημιμαραθώνιο στο Αρκαλοχώρι, του Ηρακλείου. Όλο αυτό, ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία από μόνο του μα δεν θα μιλήσω για αυτή την ευλογία που ένιωσα εκεί. Ας με συγχωρέσουν οι φίλοι...η μαγική Κρήτη με τα φανταστικά τοπία και τους υπέροχους ανθρώπους. Ας με συγχωρέσετε κι εσείς...
Θα γράψω μόνο πως με το ζευγάρι των φίλων, που περάσαμε απίθανα και συνδεθήκαμε αληθινά,  αποφασίσαμε να πάμε στη Μυρτιά, το χωριό του Καζαντζάκη και τους ευγνωμονώ γι'αυτό!

Μυρτιά! Τι όνομα!!!Περπάτησα στα σοκάκια του χωριού, ψάχνοντας τα βήματα του. Εκεί μακριά ο ουρανός μαγικός, άγριος και φωτεινός μαζί. Οι πλαγιές τριγύρω στολισμένες με φορτωμένα κλήματα κι οι ροδιές αραδιασμένες και γεμάτες κατακόκκινους καρπούς από άκρη σε άκρη. Παντού λιόδεντρα.
Άγριες αρχαίες ελιές που ζύγιζαν αιώνες και η μυρωδιά του κατσίγαρου από την επεξεργασία του καρπού, γέμιζε τα ρουθούνια μου με μια αψάδα που μου έφερνε ζάλη. Μαγική μυρωδιά!

Μπήκα στο μουσείο κι ήταν σαν να μπαίνω σε ναό. Γαλήνη, σιωπή και παντού τριγύρω τα πράγματα του, οι σκέψεις του, οι λέξεις του, τα γράμματα του πάνω σε βιβλία, χαρτάκια, παλιά κιτρινισμένα. Το τραπέζι του, τα γυαλιά του... Η ψυχή του όλη. Η δύναμη κι η αδυναμία του.Οι δαίμονες του...

Η παρέα μου σκορπίστηκε στο χώρο ευτυχώς, γιατί μπορούσα να σταθώ εκεί μόνη και να νιώσω. Έκλαψα τόσο πολύ, πάνω από λέξεις που με άγγιζαν σαν άγρια χέρια. Ένιωθα την αγωνία του. Τον φόβο του. Τον θαύμαζα, τον φοβόμουν...Ο Καζαντζάκης για εμένα δεν ήταν άνθρωπος.  Ήταν η έμπνευση της ταλαιπωρημένης εφηβείας μου.Εκείνος ήταν ο πρώτος μεγάλος δάσκαλος μου στα λογοτεχνικά μου βήματα. Ποτέ κανείς δεν τον ξεπέρασε μέσα μου κι ούτε θα τον ξεπεράσει....

Με σημάδεψε νομίζω, με έναν τρόπο αδιανόητο. Φύτεψε μέσα μου μια ιδέα, μια Ελλάδα, μια Πατρίδα, ένα Θεό και μια πάλη...που νιώθω πως δεν θα σταματήσει ποτέ!
Φέτος αγαπημένοι...αν με ρωτήσετε, τι κρατώ από αυτή την τρίμηνη απόσταση μου από το καλοκαίρι και το τέλος του, από τις στιγμές, τις μαγικές μας στιγμές...παρόλο που ήταν πολλές και σημαντικές και υπέροχα πελώριες θα σας πω, πως  ένα κρατώ...
Το τέλος αυτού του καλοκαιριού και τη συνάντηση μου με τον αρχέγονο δάσκαλο...Τον τεράστιο, υπέροχο Καζαντζάκη...και τη στιγμή που εκεί μέσα στο ημίφως και την σιωπή του μουσείου διάβασα ανάμεσα σε άλλα αξέχαστα, τούτες τις φράσεις...

Έβαλα τα χέρια μου στα μάτια μου όπως κάναμε παιδιά. Τόσο μικρή, μπροστά στον πελώριο εκείνον άνθρωπο που έχει μέσα μου, μυθικές διαστάσεις.
Έκλαψα γοερά γιατί ήταν σαν να με βρήκα εκεί μέσα σε αυτές τις λέξεις. Ήμουν δεκαέξι, σαν διάβασα την Ασκητική. Αγουρη. Τρομαγμένη κι ορμητική.
Καταλάβαινα λίγα κι ένιωθα πολλά. Και δεν ήξερα, "ανήφορος"τι θα πει. Δεν ήξερα θυμάμαι τι θα πει "διαλέγω".
Πήγαινα στην τύχη, νόμιζα. Πήγαινα στα χαμένα. Θυμήθηκα εκείνο το πλάσμα που περπατούσε χωρίς φως και χτυπούσε σε τοίχους και κουτουλούσε στα τυφλά...Θυμήθηκα την αγωνία, το φόβο και τη μοναξιά. Κι εκείνος ήταν σαν να μου κρατούσε ένα κερί. Ξυπνούσε μέσα μου κύματα...Κύματα πελώρια.
Η Ασκητική όρισε νομίζω τον τρόπο σκέψης μου. Λέξεις που μέσα μου χαράχτηκαν. Πειθαρχία. Φως. Σκοτάδι. Φόβος. Ευθύνη. Χρέος. Πολέμα!

Επέστεψα λοιπόν από την παύση μου...κι αν ξαναγύρισα στην Κρήτη, για εκείνον πήγα και για μια στιγμή. Για εκείνη την αμείωτη, ατέλειωτη στιγμή που συνάντησα μέσα στις λέξεις του εκείνο το κορίτσι κι είδα το φόβο και το φως στα μάτια της. Το αντάμωμα μου μαζί της, μια μυσταγωγία, μια ευλογημένη στιγμή στο χρόνο και πόσο θα'θελα να γυρίσω πίσω και να της ψιθυρίσω στο αυτί να μην δειλιάζει σαν τραβάει μπροστά, στον ανήφορο της. Να μην διστάζει..."Να μην ζυγιάζει, να μην μετρά, να μην βολεύεται. Να ακολουθεί το βαθύ της χτυποκάρδι!"

Περάσαν χρόνια για να καταλάβω. Να καταλάβω πως από ένστικτο κι εγώ, τον ανήφορο είχα διαλέξει...Γιατί ο ανήφορος μου άξιζε, όπως αξίζει και στον καθένα μας...

Ποια στράτα από τις δύο αιώνιες να διαλέξω; Ξαφνικά νογώ, από την απόφασή μου τούτη κρέμεται όλη μου η ζωή, κρέμεται όλη η ζωή του Σύμπαντου. 

Από τις δύο στράτες, διαλέγω τον ανήφορο. Γιατί; Χωρίς νοητά επιχειρήματα, χωρίς καμιά βεβαιότητα, κατέχω πόσο ανήμπορος στην κρίσιμη τούτη στιγμή είναι ο νους κι όλες οι μικρές βεβαιότητες του ανθρώπου. 

Διαλέγω τον ανήφορο, γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου. «Απάνω! Απάνω! Απάνω!» φωνάζει η καρδιά μου, και την ακολουθώ μ'εμπιστοσύνη. 

Επέστρεψα και είμαι πάλι εδώ, στο μικρό λευκό μου βήμα που μουτζουρώνω με λέξεις προσπαθώντας να βρω την άκρη μέσα μου...κι εσείς τις διαβάζετε και προσπαθήτε να βρείτε νόημα μέσα σας...

Κάποιες φορές το βρίσκουμε μαζί και γι'αυτό είμαστε κι οι δυο εδώ. Εσείς από την μια κι εγώ από την άλλη πλευρά. Να ανέβουμε μαζί τον υπέροχο μας ανήφορο...όχι γιατί μας διάλεξε, μα γιατί τον διαλέξαμε!

Καλώς σας βρήκα αγαπημένοι! Γενναίοι μου κι αγαπημένοι άνθρωποι! "Απάνω"λοιπόν! Άλλη επιλογή δεν έχει....

                                                                                                                                       Κατερίνα

Μίλα!!!

October 19, 2017, 10:19 pm

≫ Next: Πάμε...παραπάνω!

≪ Previous: Συνάντηση...

$

0

0

Ήμουν εικοσιτέσσερα χρονών και μόλις είχα αρχίσει να εργάζομαι στο ΚΕΘΕΑ. Ευτυχισμένη και πολύ ήρεμη.Είχα νοικιάσει ένα διαμέρισμα στην Β. Όλγας με Μαρτίου. Ένα μικρό κουτί στον τρίτο όροφο μιας αρχαίας πολυκατοικίας, μα δεν με ένοιαζε. Ζούσα το όνειρο μου.

Η σπιτονοικοκυρά μου ήταν μια γιαγιά την οποία δεν συνάντησα ποτέ και όλη την συνεννόηση την έκανα με την ανιψιά της η οποία ζούσε σε άλλο όροφο της ίδιας πολυκατοικίας. Μια γυναίκα γύρω στα τριάντα με τριανταπέντε πολύ γλυκιά, η οποία κάθε φορά που πήγαινα να πληρώσω το νοίκι, με έβαζε σπίτι της και με κερνούσε γλυκό. Μέχρι να έρθει το γλυκό χάζευα εγώ το πεντακάθαρο πάντα μα πάντα συμμαζεμένο σπίτι, με τις χαρούμενες φωτογραφίες των παιδιών και την μεγάλη σοβαρή φωτογραφία του γάμου στο σκρίνιο.

Φαινόταν χαρούμενη, μα είχε πάντα ένα σφίξιμο, μια μικρή συστολή και μια ταπεινότητα στον τρόπο της. Μιλούσε πάντα με χαμηλή φωνή και μάτια που κοίταζαν για λίγο μόνο στα μάτια του συνομιλητή κι έπειτα το χώρο ή το πάτωμα.

Ο άντρας της ήταν μεγαλόσωμος, σοβαρός πολύ αυστηρός και θορυβώδης. Από εκείνους τους ανθρώπους που πιάνουν πολύ χώρο κι είναι βροντόφωνοι. Πολύ σκούρα μαλλιά, πολύ έντονο βλέμμα, πολύς, μπροστά στην διακριτικότητα εκείνης...που ήταν από εκείνους τους ντροπαλούς, σιγανούς ανθρώπους, που όλα τα κάνουν τέλεια...μα δεν το ξέρουν.

Πολύ συχνά άκουγα την φωνή του άντρα. Ποτέ των παιδιών. Ποτέ την δική της. Μόνο τη δική του άγρια φωνή ακούγαμε συχνά πυκνά, στην πολυκατοικία, σε βαθμό που όλοι ξέραμε και είχαμε αυτή την κοινή στάση σαν βρισκόμασταν μαζί του στο ασανσέρ ή στο διάδρομο...Ο αγριάνθρωπος. Δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα, κανείς στην πολυκατοικία.Το ένιωθες αυτό. Όλοι σκεφτόμασταν πως ταράζει με τις αγριοφωνάρες του τα παιδιά και την άγια γλυκομίλητη γυναίκα του!

Ένα χρόνο μετά μην αντέχοντας να ζω άλλο στο σπίτι κουτί, αποφάσισα να μετακομίσω και την τελευταία ημέρα που πήγα να κλείσω τις εκκρεμότητες του σπιτιού, τους συνάντησα στην είσοδο της πολυκατοικίας. Όλη την οικογένεια μαζί. Τα μικρά καλοντυμένα και καλοχτενισμένα. Εκείνη φορούσε ένα γαλάζιο παλτό κι εκείνος φρεσκοξυρισμένος κόντρα και μοσχομυριστός με κοστούμι και γραβάτα. Κυριακή μεσημέρι κι έφευγαν για φαγητό μου είπε εκείνη σαν με είδε....

Κρατούσε το κεφάλι της χαμηλά κι εκείνος προχώρησε μπροστά και της είπε πως θα την περιμένουν έξω. 

Της έδωσα τα χαρτιά με τους λογαριασμούς, που κρατούσα κι εκείνη τα πήρε και κοιταχτήκαμε για μια μόνο στιγμή  και τότε ξαφνιάστηκα. 

Ξαφνιάστηκα σαν είδα το μωλωπισμένο της μάτι και το μπλαβί  πρησμένο της μάγουλο. Ξαφνιάστηκα μα το χαμόγελο μου δεν έσβησε και ...ως δια μαγείας, έκανα πως δεν το είδα! 

Τα μάτια μου ήταν κολλημένα θαρρείς στο χτυπημένο πρόσωπο της και παρόλα αυτά, της μιλούσα σαν υπνωτισμένη. Σαν να μην έβλεπα κανένα σημάδι. Δεν ρώτησα καν..."Τι έπαθες; Πως χτύπησες;"όπως θα ήταν το πιο φυσιολογικό...Όχι! Ήξερα πως "χτύπησε".Το ένιωσα νομίζω κι έκανα πως δεν το είδα.

Με κοίταξε κι εκείνη με ένα ντροπαλό ταπεινωμένο χαμόγελο και έτσι απλά χωρίσαμε και δεν την ξαναείδα ποτέ!

Ήταν η πιο ταπεινωτική στιγμή που έζησα ποτέ και δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου γι'αυτό!

Γιατί πέρα από το ότι δούλευα σε έναν οργανισμό που αφορούσε ευαίσθητους πληθυσμούς. 

Πέρα από το γεγονός πως ήμουν φρέσκια μεν θεραπεύτρια δε που δούλευε με ανθρώπους που είχαν βιώσει βια και κακοποίηση. 

Πέρα από το γεγονός, πως ήξερα το σύστημα από μέσα γιατί δούλευα σε αυτό κι είχα μια καλύτερη πρόσβαση στην ενημέρωση.
Πέρα από το γεγονός πως ήμουν γυναίκα....ντρόπιασα τον εαυτό μου στα μάτια μου γιατί  εκείνη την στιγμή ήμουν πιο δειλή από ποτέ! 

Κι αν εγώ που οι πληγωμένοι άνθρωποι ήταν η δουλειά μου δεν έκανα κάτι, τότε ποιος....ποιος θα ήταν ελπίδα για εκείνη;

Την απογοήτευσα.Την εγκατέλειψα.

Δεν την ξέχασα ποτέ...κι έγινε εκείνο το μπλαβί μάτι  και το ταπεινωμένο χαμόγελο της εικόνα στο μυαλό μου που με πονά ακόμη...Κι ακόμη αναρωτιέμαι γιατί δεν της μίλησα. Γιατί αγνόησα το προφανές....Γιατί κρύφτηκα τόσο.

Η δουλειά μου με έκανε δυνατή και τώρα παρόλο που και πάλι φοβάμαι ή δυσκολεύομαι, δεν κλείνω τα μάτια, ούτε το στόμα, ούτε τα αυτιά! Έμαθα να στέκομαι απέναντι στη βια γιατί κι αυτό θέλει εκπαίδευση τελικά....Με "εκπαίδευσαν"όλες αυτές οι γυναίκες που χρειάστηκαν στα χρόνια που πέρασαν, την βοήθεια μου...Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου, που υπήρξαν θύματα και η βία μέσα στην οικογένεια, όρισε την ζωή τους. Με εκπαίδευσαν να αντιδρώ.

Πέρσι μίλησα για την ενδο οικογενειακή βία και την κακοποίηση μέσα στα πλαίσια της οικογένειας σε μια ημερίδα που οργάνωσε το Καταφύγιο Γυναίκας. Αυτή την Κυριακή και πάλι θα είμαι εκεί σε μια εκδήλωση του Κοινωνικού ΣυλλόγουΔέντρο Ζωής με θέμα την βια κατά των Γυναικών. 

Θα είναι μια ημέρα γεμάτη δυνατά συναισθήματα. 

Μια ημέρα γεμάτη "Νιώθω"! Γεμάτη με εικόνες από την  έκθεση φωτογραφίας και μουσικές από τις μπάντες και τα συγκροτήματα και γεμάτη ομιλίες ανθρώπων που θα αναλύσουν τη βία.

Τέλος, γεμάτη με τα συναισθήματα που θα μας χαρίσουν με τις ερμηνείες τους οι υπέροχες γυναίκες που θα ανέβουν στην σκηνή για μια θεατρική παράσταση που θα μας καθηλώσει...

Το πρόγραμμα ξεκινά από τις 11.00 το πρωί κι εγώ θα είμαι εκεί....για να μιλήσω στις 16.30 για τον "Αόρατο Κύκλο". Τον Κύκλο της Βίας που δεν φαίνεται κι όμως υπάρχει...

Θα είμαι εκεί για πολλούς λόγους μα και για έναν ακόμη...Γιατί στέκομαι απέναντι πια σε κάθε μορφή βίας. Γιατί αποφάσισα να αποκτήσω φωνή  και να την δανείσω, γιατί κάποιος την χρειάζεται. Την χρειάζεται για λίγο....μέχρι να ξαναβρεί την δική του!

Και ξέρω πως η βία μπορεί να νικηθεί μόνο, αν βγει από την σιωπή...Γι'αυτό όλοι μαζί την ημέρα εκείνη θα έχουμε ένα μόνο σύνθημα. Το πιο δυνατό. Το πιο ουσιαστικό...ΜΙΛΑ!

Τα έσοδα της εκδήλωσης θα διατεθούν προς ενίσχυση στο Καταφύγιο Γυναίκας.

Περισσότερες πληροφορίες όσων αφορά το πρόγραμμα και τις εκδηλώσεις μπορείτε να βρείτε στην παρακάτω  ηλεκτρονική διεύθυνση.Βια - Ζω

Θα ήταν υπέροχο να είμαστε πολλοί. Άντρες και Γυναίκες. Γιατί οι βια δεν έχει φύλλο. Γιατί είμαστε όλοι κομμάτι του Αόρατου Κύκλου...μα δεν το γνωρίζουμε.

Καλημέρα αγαπημένοι.Την Κυριακή όλοι μαζί.  Σπάμε τη σιωπή....σας περιμένουμε!

                                                                                                                                     Κατερίνα

Καταφύγιο Γυναίκας

Γραμμή Στήριξης Κακοποιημένων Γυναικών 

Πάμε...παραπάνω!

October 27, 2017, 12:01 am

≫ Next: ..."για Πάντα"...

≪ Previous: Μίλα!!!

$

0

0

Οι ημέρες της τρέλας έρχονται και φεύγουν.Τρέχουμε όλοι μαζί να προλάβουμε και υποσχόμαστε πως αν τελειώσει το ένα μεγάλο project θα χαλαρώσουμε, θα ιδωθούμε, θα περάσουμε χαλαρά....Ψέματα γιατί αμέσως μετά έρχεται το επόμενο μεγάλο project....κι έτσι απλά περνά η ζωή...

Είναι τόσο κουραστικό, μα τόσο αληθινά δημιουργικό όλο αυτό!

Τόση ασφάλεια έχει αυτή η απλή καθημερινότητα, που τρέχουμε και τρέχουμε...και μετά κάτι γίνεται και σταματάμε για να κοιταχτούμε για λίγο μόνο και μετά...ξανατρέχουμε!
Ασφάλεια γιατί μπορεί να είναι κουραστικό μα η ζωή κυλά, χωρίς ανατροπές...χωρίς σκληρές εκπλήξεις και το ξέρουμε πως δεν είναι για όλους έτσι και νιώθουμε ευγνωμοσύνη!

Έτσι όλον αυτό τον καιρό αυτό που μονοπωλούσε τον χρόνο όλων μας ήταν η μεγάλη εκδήλωση για το BIA/ZΩ ως εκδήλωση του Κοινωνικού Συλλόγου Δέντρο Ζωής, που έχω την τιμή να ανήκω.

Οι άνθρωποι δούλευαν για μήνες. Εθελοντικά πάντα. Μετά την δουλειά τους κι ανάμεσα σε άλλες υποχρεωτικές δραστηριότητες, είχαν κι αυτό. Έτσι αποφάσισαν. Να το κάνουν, να το σηκώσουν, να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα...

Η εκδήλωση είχε πολλαπλές, δράσεις κι άνοιξε με μια έκθεση φωτογραφίας, ενώ έκλεισε με μια καθηλωτική παράσταση που χαράχτηκε βαθιά σε πολύ πολύ κόσμο!

Ενδιάμεσα είχε ομιλίες μία εκ των οποίων ήταν και δική μου....

Εκείνη η βραδιά ήταν απλά η κορύφωση μιας τεράστιας προσπάθειας που ο στόχος της δεν ήταν άλλος παρά η φροντίδα. Η φροντίδα μιας πληθυσμιακής ομάδας, που εύκολα ξεχνάμε, προσπερνάμε, δεν γυρίζουμε καν να κοιτάξουμε γιατί νιώθουμε πως δεν μας αφορά...

Μια πληθυσμιακή ομάδα, τόσο μόνη και τόσο αδικημένη που όλοι σιωπούν γιατί νιώθουν πως μια κακοποιημένη γυναίκα κάθεται γιατί το επέλεξε. Γιατί είναι βολεμένη. Γιατί είναι δειλή. Γιατί..."αν ήμουν εγώ θα τον κανόνιζα, δεν θα τον άφηνα να μου μιλάει έτσι, θα έπαιρνα τα παιδιά μου να φύγω, θα πολεμούσα, θα αντιστεκόμουν, θα έφευγα, θα πήγαινα στην αστυνομία, θα τον κατέστρεφα, δεν θα καθόμουν να τις τρώω".....αν ήμουν εγώ! Όλοι νιώθουμε πιο γενναίοι από μακριά!

Μια πληθυσμιακή ομάδα που στην εικόνα της κυριαρχεί η απόλυτη αμηχανία και η σιωπή....και να ένας Κοινωνικός Σύλλογος μερικών τρελών τολμά να μιλήσει γιαυτό.Τολμά να μιλήσει ανοιχτά, να βροντοφωνάξει μιαν ανάγκη....

Μα η σιωπή είναι χρόνια εδραιωμένη και δεν σπάει εύκολα. Θέλει πολλή πολλή δουλειά και κόπο...Δεν ήρθαν πολλοί...μα ήρθαν κάποιοι. Κάποιοι που ήθελαν να είναι εκεί και άφησαν Κυριακάτικά την οικογένεια τους για να είναι εκεί....ή ακόμη καλύτερα κάποιοι έφεραν μαζί την οικογένεια τους κι ήταν όλοι μαζί εκεί...Γιατί αυτό που έγινε εκείνη την ημέρα εκεί λέγεται Πρόληψη. Τους ευχαριστώ γι'αυτό! Που ήταν εκεί παρόλο που ήταν μια λαμπρή μέρα για βόλτα, παρόλο που έπαιζε η αγαπημένη ομάδα κάποιων, παρόλο που είχαν αυτό ή εκείνο...και δεν είχαν που να αφήσουν τα παιδιά κι είχαν δραστηριότητες κι αγώνες κι αρρώστιες και και και...βρήκαν τον τρόπο να είναι εκεί! Ίσως γιατί νοιάζονταν. Ίσως γιατί είχαν καεί! Ίσως γιατί ήταν επιβιώσαντες...Ίσως γιατί ένιωθαν πως η αλλαγή είναι ευθύνη όλων! 

Πολλοί άνθρωποι με προσέγγισαν και μου είπαν πολλά και λίγες μέρες μετά μια λατρεμένη μαμά, που είχε έρθει με την οικογένεια της, μου έστειλε ένα μήνυμα "μετά από προχθές επιτελούς μίλησα στην κόρη μου για την δική μου ιστορία!" 

Συγκινήθηκα τόσο πολύ! Για αυτή την γυναίκα και για την κόρη της....που μόλις είχε σπάσει τον Αόρατο Κύκλο....Για αυτές τις δυο γυναίκες ακόμη κι αν έγινε όλη η εκδήλωση φτάνει. Γιατί αυτές από μόνες τους είναι η αλλαγή μιας ολόκληρης γενιάς!!!κι αυτό από μόνο του αρκεί! Πραγματικά αρκεί!!!

Εγώ πέρασα υπέροχα. Δύσκολα πιεστικά, μα υπέροχα. Δημιουργικότητα και ζωή, ήταν γεμάτες οι στιγμές που έζησα πριν μα και μετά από όλο αυτό το τεράστιο εγχείρημα κι είμαι περήφανη που ανήκα εκεί!

Περήφανη για το κάθε ένα κορίτσι που έβγαλε την ψυχή της πάνω στη σκηνή για να γεμίσει με εικόνα και συναίσθημα και να σπάσει τη σιωπή της βίας.

Περήφανη για τον κάθε εθελοντή του Δέντρου που ήταν εκεί και μόχθησε για να στείλει ένα μήνυμα, χωρίς να περιμένει τίποτε σε αντάλλαγμα μιας και κανείς δεν θα πληρωθεί και τα χρήματα θα διατεθούν στο Καταφύγιο Γυναίκας. 

Περήφανη, για όλους αυτούς τους δημιουργικούς ανθρώπους που τραβάμε την ζωή μας μαζί....χωρίζουμε, συναντιόμαστε, χανόμαστε, βρισκόμαστε μα πάντα είμαστε εκεί. Δεμένοι με μια αόρατη κλωστή που μέσα της ανάμεσα σε όλα, τα δύσκολα ή άσχημα...κρύβει κι αγάπη. Αληθινή, αληθινή αγάπη...

Περήφανη, που όλη αυτή η αγάπη βρίσκει τον τρόπο να ανθίσει γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκουν τον τρόπο, πάντα στα ζόρικα να συνδεθούν!

Πέρασα υπέροχα και ναι δεν φοβάμαι τις δυνατές λέξεις. Πέρασα Εξαιρετικά!!!! Μιλήσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε πολύ και ενωθήκαμε ξανά....πριν και μετά την εκδήλωση, με όλους τους ανθρώπους που με φρόντισαν και μου στάθηκαν και δούλεψαν για την δική μου παρουσίαση σαν να τους αφορούσε προσωπικά! Τους ευχαριστώ και τους αγαπώ για κάθε μας στιγμή!

Τα κορίτσια μου κάναν πλάκα για τα παπούτσια μου γόβες και σταράκια με επίσημο φόρεμα και τα χαζά εκεί λίγο πριν βγω στην σκηνή για την παρουσίαση μου....

Έζησα. Ένιωσα. Πήρα!

...και μετά γύρισα στο σπίτι μου εκεί που όλα ζουν σε άλλους ρυθμούς. Νιώθοντας περίεργα άδεια που δεν είχα πια να προετοιμαστώ για την  παρουσίαση, να διαβάσω, να σκεφτώ, να πιέσω το μυαλό μου, όπως έκανα όλες αυτές τις μέρες, σε κάθε μικρό διάλειμμα από την υπόλοιπη δουλειά και τις υπόλοιπες υποχρεώσεις της  ζωής, με τον υπολογιστή πάντα παραμάσχαλα και το μυαλό πάντα φορτωμένο....με εικόνες σκληρές ενός Κύκλου αόρατου, μα υπαρκτού!

....κι ύστερα όλο αυτό τέλειωσε κι άδειασε χώρος πολύς μέσα μου και γύρισα εκεί...Σπίτι! 

Με τo καλοκαίρι να είναι ακόμη εδώ, τις βόλτες στη φύση να είναι πάντα προτεραιότητα μόλις βρούμε έστω και λίγο ελεύθερο χρόνο. Εκεί που τα βάζα έχουν πάντα λουλούδια και η ζωή πάντα αξία.... 

Με του δυο χρωματιστούς τύπους, να γεμίζουν την καθημερινότητα μας με γέλια και νόημα....Εκεί όλα σιωπούν κι η σιωπή δεν κρύβει φόβο κι απειλή, μα πληρότητα...

Έτσι αρχίζει και κλείνει η μέρα και είμαστε τυχεροί πολύ...για όλα αυτά που μας βρίσκουν και για όλα αυτά που βρίσκουμε στο δρόμο μας...

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή, που δουλεύεις και μοχθείς, για κάτι που φαίνεται σε πολλούς ανούσιο  ή μικρό. Το κοιτούν από μακριά και με το γνωστό εύκολο τρόπο σκέφτονται "ε! καλά και τι έκανε!"

Μπαίνουν στην δουλειά σου, κοιτούν το μόχθο σου και σου λένε "ε και!"

...ή ακόμη χειρότερα μπορεί και την ώρα που παρατηρούν με κάθε λεπτομέρεια όλο αυτό το τεράστιο που έκανες, κάνουν γκριμάτσες...κοροϊδεύουν, σε κάνουν να νιώθεις ηλίθιος, μικρός, ασήμαντος...

Μπορεί και να έρθουν να σου μιλήσουν και όχι μόνο δεν σου λένε, μα δεν νιώθεις ούτε ένα "μπράβο"γιατί ο στόχος τους είναι η αρνητική κριτική, που δεν έχει φροντίδα. Δεν έχει καμπύλες παρά μόνο αιχμηρές σκληρές γωνίες!

Δεν καταλαβαίνουν. Ναι αυτό είναι κάτι που πρέπει όλοι να το πάρουμε απόφαση...πως δηλαδή πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα καταλάβουν, δεν θα δώσουν αξία, δεν θα σταθούν παρά μόνο για να βρουν τα λάθη!

Όχι γιατί είναι κακοί...μα γιατί δεν μπορούν. Δεν αντέχουν. Γιατί αν δεις από πολύ κοντά κάτι που πονά, μπορεί και να αντικρίσεις εσένα.Να συγκριθείς, να νιώσεις άσχημα...κι αυτό δεν το αντέχουν όλοι. Άρνηση το λέμε...Αδυναμία, να μπεις βαθιά...

Δεν πειράζει. Όσο κι αν πονά, δεν πειράζει....

Πάντα θα βρίσκονται άνθρωποι στο δρόμο μας να στραβώσουν, να υποδείξουν τα λάθη, να επικεντρωθούν στις αδυναμίες μας, να μας κάνουν να αισθανθούμε ανεπαρκείς...Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι χρήσιμοι προπονητές μας!
Τους ευχαριστούμε πάντα και κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλά εμείς που ξέρουμε από σκληρή δουλειά...πάμε απλά παρακάτω!!! ή παραπάνω....

Καλημέρα αγαπημένοι....Συνεχίζουμε! Πάντα μαζί. Πάντα μπροστά. Πάντα...παραπάνω!!!!

                                                                                                                      Κατερίνα

..."για Πάντα"...

November 1, 2017, 10:57 pm

≫ Next: Ο Μαραθώνιος της Αθήνας...Ο Μαραθώνιος του "Μπορείς"!

≪ Previous: Πάμε...παραπάνω!

$

0

0

Το'χω γράψει πολλές πολλές φορές. Το τριήμερο της 28ης Οκτωβρίου είναι το πιο αγαπημένο του χρόνου... Στις 26 του μήνα είναι του Άη Δημήτρη που είναι ο πολιούχος της πόλης μας και γιορτάζει η Θεσσαλονίκη. Στις 28 είναι η επέτειος του μεγάλου ΟΧΙ και ενδιάμεσα στις 27 γεννήθηκε το τρελό μου αγόρι!!!

Οπότε τις μέρες αυτές έχουμε πάντα στο σπίτι μας χαρά κι η ατμόσφαιρα είναι γιορτινή κι είναι σαν να γιορτάζει μαζί μας όλη η πόλη!

Μιας λοιπόν κι είχαμε περισσότερες ώρες χαλάρωσης κατάφερα και στόλισα επιτέλους και φρόντισα το σπίτι μας που όλον αυτό τον καιρό δεν έβρισκα χρόνο ούτε να κοιτάξω. 

Άρχισα να γεμίζω τα βάζα και ξαφνικά άρχισε να ακούγεται δυνατά  μουσική με χριστουγεννιάτικες μελωδίες κι οι δύο τύποι παρόλο που μεγάλωσαν και δεν είναι πια τα μικρά μου ζουζούνια...άρχισαν να ζουζουνίζουν γύρω μου και να τραγουδούν και να χορεύουν..."Μαμά...είναι σαν να είναι Χριστούγεννα!"

 Κι ήταν πραγματικά αυτή η ίδια αίσθηση. Η ζεστασιά, η ομορφιά, η γλυκά αυτή μέσα μας που έχει πάντα γιορτινή διάθεση...κι όχι απλά γιορτινή μα μαγική ίδια με αυτή των Χριστουγέννων που πάντα στο μυαλό τους είναι η απόλυτη γιορτή της ζεστασιάς και της αγάπης....

Κι όταν τα κλαδιά, οι καρποί και τα κεριά ομόρφυναν το χώρο...μπήκα στην κουζίνα. 

Αυτή η ώρα είναι η πιο λατρεμένη. Ο ήλιος να πέφτει πια και εγώ να ψήνω, να πασπαλίζω, να ζω μέσα από τις γεύσεις και τις μυρωδιές που κάνουν το σπίτι μας...σπίτι!

Γιορτάσαμε και με το παραπάνω...Ήθελα το αγόρι μου να νιώσει την φροντίδα που του αξίζει. Αυτό το τριήμερο θα ήταν μόνο δικό του! Η πρώτη έκπληξη ήρθε στο αγαπημένο μας OCTO. 

Το πιο όμορφο και ζεστό cafe bistro bar...που πρόσφατα άνοιξαν δυο κορίτσια που αγαπώ και θαυμάζω. 

Ενώσαμε λοιπόν το OCTO με σήμα το άπειρο, με ένα "για Πάντα"!!! κι αυτό το συμβολικό κομμάτι...το αγαπώ!!!

Ένας υπέροχος, ζεστός, δημιουργικός χώρος κι εκεί γύρω από ένα μεγάλο δρύινο τραπέζι οι φίλοι του όλοι από την γνωστή Ανδροπαρέα....

Ξαφνιάστηκε τόσο σαν τους είδε που δεν το πίστευε πως όλοι αυτοί ήταν εκεί για εκείνον! Κι όμως...η παρέα μαζεύτηκε ξανά...μόνο για εκείνον! 

Αυτή η παρέα...είναι σαν τα μικρά μου, άτακτα ξαδέρφια. Συγγενείς.Τόσο κοντά τους νιώθουμε κι έστω κι αν η ζωή όλων είναι πια τόσο πολύπλοκη και δεν βλεπόμαστε συχνά, σαν βρισκόμαστε είναι σαν να μην πέρασε μια στιγμή....

Έτσι λοιπόν άρχισε το εορταστικό μας τριήμερο. Μια πόλη μαγική μέσα στο ζεστό φως. Ηλιοφώτιστη σαν καλοκαιρινή. Κάναμε όλα όσα αγαπά...και το αγόρι αυτό δεν αγαπά τίποτε περισσότερο από μια ξεθεωτική βόλτα στην πόλη!

Τριγυρίσαμε και χαζέψαμε βιτρίνες και κάποιες από αυτές ήταν ήδη Χριστουγεννιάτικες....Τι χαρά!!! 

Στο λιμάνι αξιωματικοί, στρατιώτες, ναύτες, με στολές εξόδου κι εκεί στο βάθος το θωρηκτό Αβέρωφ, σημαιοστολισμένο. Κόσμος παντού. Γιορτή. Η Θεσσαλονίκη στα καλύτερα της. Πιο όμορφη από ποτέ...

Τα αγόρια σε τρελό ενθουσιασμό ιδίως όταν επισκεφθήκαμε το πλοίο...Ήταν νομίζω κι οι τρεις τους οι πιο ενοχλητικοί κι ενθουσιώδης επισκέπτες! 

Από αυτούς που όλα τα σκαλίζουν, ρωτούν πολλά...και σε κάθε γωνία ακούγεται η φωνή τους και τα θορυβώδη επιφωνήματα θαυμασμού τους!

Ο ήλιος, που έδυε σε χιλιάδες χρώματα, οι άνθρωποι χαρούμενοι και χαλαροί, η αίσθηση πως είμαστε τουρίστες στην πόλη μας....

Θέλαμε αυτό το τριήμερο να είμαστε αλλού, μα δεν τα καταφέραμε να πάμε το ταξίδι που επιθυμούσαμε...

Όμως δεν είχε καμία σημασία γιατί αυτό που ζήσαμε εκεί σε εκείνη την βόλτα μας αποζημίωσε. Η μαγική μας Θεσσαλονίκη...μας αποζημίωσε. 

Το απόγευμα μας βρήκε στο άλλο κορίτσι που αγαπώ. Στην μικρή μου Sugar Angel...Στο πανέμορφο μαγαζάκι της με τα μανιταράκια και το ντεκόρ από το μαγεμένο φθινοπωρινό δάσος. 

Εκεί απολαύσαμε τις απόλυτες γεύσεις σε τούρτα...κι εκεί τα αγόρια έβαλαν πάνω στην τούρτα του μπαμπά τους ένα κεράκι...Του τραγούδησαν. Του χειροκρότησαν. Του έκαναν πλακίτσα...κι όσο μεγαλώνουμε γινόμαστε όλο και πιο καλή παρέα. 

Όλο και πιο αστεία. Όλο και πιο δεμένη...κι αυτό είναι τόσο μεγάλη ευλογία στ'αλήθεια. Το να έχουμε ο ένας τον άλλο!

Την ημέρα της παρέλασης το τοπίο άλλαξε. Ο καιρός αγρίεψε μα ήμασταν και πάλι εκεί, με φίλους να χειροκροτάμε τα αγόρια μας που έκαναν για τελευταία πια χρονιά παρέλαση...και μετά τσουγκρίσματα και γέλια σε ένα ακόμη χαρούμενο, παρεϊστικο τραπέζι. 

Αυτές οι φιλίες. Πόσο πολύτιμες. Τα παιδιά μας είναι μαζί από τα νήπια και τώρα πια στην τελευταία τάξη του Δημοτικού ακόμη μας μαζεύουν. Ακόμη μας ενώνουν και μας φέρνουν κοντά, με έναν τρόπο που μόνο τα παιδιά καταφέρνουν....

Κι αμέσως μετά, γέμισαν με τις φωνές τους  το σπίτι μας και μας πήραν τα μυαλά, με τα γάργαρα γέλια τους. Τα πολύτιμα γάργαρα γέλια τους!!!

Και πέρασε....Το πιο όμορφο τριήμερο του χρόνου πέρασε και μας άφησε μια υπέροχη γλύκα κι ένα τρυφερό χαμόγελο, σαν θυμόμαστε τις στιγμές, τα γέλια, τις λέξεις που το συντρόφευαν. 

Το απόγευμα της Κυριακής μας βρήκε στο τραπέζι της κουζίνας, να διαλέγουμε τα αγαπημένα μας μπισκότα του Sugar Angel.  

Ποιος θα φάει ποιο...άλλος την κολοκύθα, άλλος την νυχτερίδα, ο μικρός απαραίτητα τα φαντασματάκια...κι αφήνουν και κανένα μικρό για τη μαμά...

Έτσι τελείωσε το μαγικό μας τριήμερο...Με τα μυρωδάτα μπισκότα halloween, παρέα με πικρό δυνατό καφέ, στην κούπα του αγαπημένου OCTO με σήμα το άπειρο...

Ζωή με σήμα το άπειρο...Ζωή με στόχο το Για Πάντα! Το δικό μας "για πάντα"...

Το ωραιότερο κλείσιμο. Γλυκόπικρη γεύση, με μια σταγόνα ευτυχίας. Καθαρής, ουσιαστικής ευτυχίας...Από αυτή που νιώθεις σαν αντιληφθείς πόσο λίγα χρειάζεσαι και πόσο εύκολο είναι να τα βρεις μέσα σου, γύρω σου, μέσα από τα καθαρά μάτια και τα γέλια όλων αυτών που αγαπάς...

Καλημέρα αγαπημένοι. Μπήκε ένας ακόμη μήνας λατρεμένος. Ο υπέροχος Νοέμβρης, με τα κιτρινισμένα φύλλα και την τρυφεράδα της ζεστής αγκαλιάς...Να είναι ένας ολοζώντανος, ζεστός, γενναιόδωρος μήνας για όλο τον κόσμο!

Για όλους μας αγαπημένοι! Πάντα και για πάντα...

                                                                                                                                Κατερίνα

Παλιότερες αναρτήσεις για το πιο όμορφο τριήμερο του χρόνου....

Το πιο όμορφο τριήμερο του χρόνου.

Ο Στόχος!